Ιησούς και εργασία - Εγκληματικές εντολές

Ο Ιησούς επαναστάτησε ενάντια στην καθιερωμένη αντίληψη περί εργασίας. Δεν δεσμεύτηκε με κάποιο βιοποριστικό επάγγελμα, ώστε να έχει την ικανοποίηση να καυχάται σαν τον Παύλο, ότι εξασφαλίζει τα προς το ζην με τα ίδια του τα χέρια. Το σύνθημά του ήταν: «εργάζεσθε μη την βρώσιν την απολλυμένην, αλλά την βρώσιν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον…» (Ιω. ,στ΄27), δηλ. μην εργάζεστε για την υλική τροφή που χάνεται, αλλά για την πνευματική που εξασφαλίζει αιώνια ζωή. Υποβαθμίζει το σώμα και απαξιώνει τη φροντίδα γι αυτό, με το πρόσχημα «η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν» (Ιω. στ΄63). Ο  Παύλος έγραψε: «εί τις ου θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω»(Β΄Θεσσαλ., γ΄ 10), σύνθημα της προτεσταντικής ηθικής που θέλει το μικρό Ιησού  παραγιό στο εργαστήρι του μαραγκού πατριού του. Τα κανονικά ευαγγέλια από την παιδική ηλικία του Ιησού το μόνο δείγμα που μας δίνουν είναι του δωδεκάχρονου που το σκάει από τους γονείς του και ξεχνιέται συζητώντας με ραβίνους στο Ναό. Ούτε υπαινιγμός για χειρωνακτική δουλειά. Για τη ζωή του ως ενηλίκου  δίνουν την εικόνα ενός ανεπάγγελτου τριαντάχρονου, που γυρνά εδώ κι εκεί με την παρέα του και ζει από δωρεές ευκατάστατων οπαδών του, όπως η Μαγδαληνή και ο τελώνης Ματθαίος. Κατηγορήθηκε μάλιστα ότι γλεντοκοπούσε  (Ματθ. 11:19 «ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης…») και συμμετείχε σε συμπόσια (Ματθ. Θ΄11 «μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει»), εκδρομές στην έρημο, πεζοπορία «διά των σπορίμων» (ανάμεσα στα σπαρτά), βαρκάδες στη λίμνη Γενησαρέτ, ορειβασία στο Θαβώρ και πικ-νικ στην ακρογιαλιά της Τιβεριάδας… Οι μαθητές του Ιησού κατόπιν εντολής του είχαν παρατήσει τις δουλειές τους και τον ακολουθούσαν στην αμέριμνη ζωή που δίδασκε: «…μη μεριμνάτε… τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε … εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά. …και περί ενδύματος τι μεριμνάτε; Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει. Ου κοπιά ουδέ νήθει (=γνέθει). Λέγω δε υμίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλετο ως εν τούτων … μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλώμεθα …μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον… αρκετόν τη ημέρα η κακία (=σκοτούρα) αυτής» (Ματθ., στ΄25-34). Με το παράδειγμα των πουλιών και των λουλουδιών που ζουν χωρίς το άγχος της δουλειάς, αλλά δεν στερούνται τίποτε, επειδή ο θεός φροντίζει να βρίσκουν έτοιμα όσα χρειάζονται, ο Ιησούς παρακινούσε τους οπαδούς του να απαγκιστρωθούν από τη φροντίδα για το αύριο, που  βασανίζει κάθε εργαζόμενο. Όμως και τα πουλιά μεριμνούν κτίζοντας με κόπο τις φωλιές τους και αναζητώντας με κίνδυνο την τροφή τους, ενώ τα λουλούδια, χωρίς κατάλληλη φροντίδα δεν ευδοκιμούν. Πολλοί επιθυμούν να ζουν αμέριμνοι,  όπως το χρυσούν γένος της εποχής του Κρόνου, που «καρπόν έφερε ζείδωρος άρουρα αυτομάτη πολλόν τε και άφθονον» (Ησιόδου, Έργα και Ημέραι, στιχ. 115). Όμως η έλλειψη προετοιμασίας είναι μεγάλο ρίσκο, γιατί στις κοινωνίες των ανθρώπων «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Ο Ιησούς, επειδή η εργασία είναι καταξιωμένη από την κοινωνία, για να αποφύγει την κριτική δήλωνε: «ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι» (Ιωάν.,ε΄17). Ως εργασία του θεού εννοούσε την πρόνοιά του για τη συντήρηση και λειτουργία του κόσμου. Την αποτελεσματικότητα της εργασίας αυτής μαρτυρούν οι φυσικές καταστροφές και το αλληλοφάγωμα των δημιουργημάτων του... Ως δική του εργασία εννοούσε το κήρυγμα του ευαγγελίου στα πρόβατα του οίκου Ισραήλ, στα οποία αυτοδιορίστηκε ποιμήν (Ιωάν., ι΄11-16)  φιλοδοξώντας να μαντρώσει στην Εκκλησία του όσο πιο πολλά μπορούσε. Εμφανίζεται ακόμη ως συμπληρωτής του έργου του θεού («ίνα (…) τελειώσω αυτού το έργον», Ιω. δ΄ 34) και κριτής του κόσμου ("εξουσίαν έδωκεν  αυτώ και κρίσιν ποιείν, ότι υιός ανθρώπου εστί" Ιωάν. ε΄27). Τους μαθητές του δασκάλεψε στο ψάρεμα (προσηλυτισμό) ανθρώπων,  στο θερισμό του καρπού που αυτός έσπειρε (Ιωάν., δ΄,37-38), στο κήρυγμα της έλευσης της βασιλείας του, στον εξορκισμό δαιμονίων (Ιωάν.,θ΄1-2) και στα θαύματα, υποσχόμενος μισθόν πολύν εν τοις ουρανοίς και επίγειες απολαβές από το άρμεγμα των λογικών προβάτων, καθότι «άξιος ο εργάτης του μισθού αυτού» (Λουκά ι΄7). Οι πρωταγωνιστές των παραβολών του, βοσκοί, αμπελουργοί, γεωργοί, ψαράδες, τραπεζίτες, διαχειριστές περιουσιών, δούλοι … έχουν σημασία μεταφορική. Οι αμοιβές τους είναι παράλογες, π.χ. ο εργάτης της τελευταίας στιγμής παίρνει την ίδια αμοιβή με εκείνον που εργάστηκε από την αρχή και σήκωσε όλο το βάρος του έργου (Ματθ. κ΄ 1-16). Το έργο τους αμφισβητήσιμο, όπως του κακού οικονόμου (Λουκά ιστ΄1-9) που επιβραβεύτηκε, γιατί …χάρισε σε οφειλέτες τα δανεικά που πήραν από το αφεντικό του!  Όντως ανατρεπτική η περί εργασίας θεωρία του Ιησού!

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ  ΕΝΤΟΛΕΣ  ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

-«υπάρχουν ευνούχοι που ευνούχισαν τον εαυτό τους για τη βασιλεία των ουρανών, όποιος μπορεί, ας το επιχειρήσει» (Ματθ., ιθ΄12) Πολλοί από τους πρώτους ενθουσιώδεις χριστιανούς εφάρμοσαν την εντολή κι έκοψαν τα γεννητικά τους όργανα (Ωριγένης,  Τερτυλιανός, Μελίτων επίσκοπος Σάρδεων κ.α.). Πίστεψαν ότι κάνουν θεάρεστη πράξη κι ότι θα γλίτωναν από σεξουαλικούς πειρασμούς. Στη θεοκρατική βυζαντινή αυτοκρατορία, παρά την απαγόρευση της Συνόδου της Νικαίας (325 μ.Χ.), ευνούχοι διορίζονταν σε σπουδαίες θέσεις, ακόμα και εκκλησιαστικές, όπως οι πατριάρχες Κων/λεως Γερμανός Α΄(715-730), Ιγνάτιος (847-858 και 867-877), Θεοφύλακτος (933-956) κ.ά. Ακόμη και μοναστήρι (Μονή των Καθαρών) υπήρχε για ευνούχους, ιδρυμένο από τον  ευνούχο στρατηγό Ναρσή (6^ος αι.)!

-«Μη νομίσετε ότι ήρθα να φέρω ειρήνη στη γη. Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη, αλλά μαχαίρι (σφαγή)» (Ματθ. ι, 34). Η πολυπόθητη «επί γης ειρήνη» που έψαλλαν οι άγγελοι κατά τη γέννηση του Χριστού ήταν ψέμα.

-«Ήρθα να διχάσω οικογένειες… Αυτός που αγαπά τους γονείς ή τα παιδιά του περισσότερο από μένα δεν είναι άξιος για μένα…», (Ματθ. ι, 35 και 37) …«όποιος δεν μισεί τον πατέρα, τη μητέρα, τη γυναίκα, τα παιδιά του, τους αδελφούς, τις αδελφές του, ακόμα και την ίδια τη ζωή του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου»(Λουκά ιδ΄26). -«Όποιος εγκαταλείψει σπίτι, αδέλφια, πατέρα, μητέρα, γυναίκα ή παιδιά για χάρη μου… θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή»  (Ματθ. ιθ΄29  Οι χριστιανοί μιλούν για «θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια», ενώ ο Χριστός διατάζει μίσος προς τα μέλη της οικογένειας και εγκατάλειψη της οικογενειακής εστίας.

-«μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» (Ματθ. ε΄ 3) Η ανοησία έγινε εισιτήριο για τον παράδεισο. Χωρίς αυτήν πώς θα πιστέψεις τα παράλογα δόγματα; Κατά τον Παύλο η μωρία του κηρύγματος θα καταργήσει τη σοφία των Ελλήνων. Κάποιοι το πήραν τόσο σοβαρά που βάλθηκαν να παριστάνουν τους «δια Χριστόν σαλούς» (σαλεμένους στα λογικά) για να κερδίσουν τη συμπάθεια του θεού ή για να καλύψουν το φυσικό τους ελάττωμα κι έτσι κατάφεραν να αγιοποιηθούν λέγοντας και κάνοντας απίστευτες ανοησίες, όπως να τρέχουν στο δρόμο γυμνοί, να κοροϊδεύουν όσους συναντούσαν,  να σκαρφαλώνουν σε στύλους, να συχνάζουν σε πορνεία  κ.λπ..

-«μακάριοι οι πεινώντες…» (Λουκά στ΄,21).  Για να πας στον παράδεισο πρέπει να ψωμολυσσάς, σαν τους αρχαίους κυνικούς ή τους εβραιο- χριστιανούς Εβιονίτες.  Ο Ματθαίος προσθέτει «οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην» (ε΄6) δίνοντας πνευματική διάσταση στη χριστιανική πείνα. Η αποχή από την τροφή θεωρήθηκε αρετή και πολλοί που πείστηκαν να την εφαρμόσουν λιμοκτόνησαν, όπως η Βλεσίλλα, κόρη της ηγουμένης Παύλας, φίλης του άγιου Ιερώνυμου.

-«μακάριοι οι κλαίοντες» (Λουκά στ΄,21) –«αλλοίμονο σε σας που γελάτε»  (Λουκά στ΄25): Οι κατσούφηδες έγιναν χριστιανικό πρότυπο. Σύμφωνα με αυτό ο άνθρωπος πρέπει να ζει με ασιγήτους θρήνους, κλαυθμούς, οδυρμούς, στεναγμούς και ποταμούς δακρύων... Είναι για κλάματα αυτοί που καταδικάζουν  το γέλιο.

-«μακάριοι είστε όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι, σας αφορίσουν, σας ντροπιάσουν και σας συκοφαντήσουν για χάρη μου» (Λουκά στ΄22). Ο Ιησούς διατάζει τους οπαδούς του να γίνουν μισητοί στους άλλους για χάρη του. Να επιζητούν όχι τον έπαινο, αλλά την ντροπή. Να χαίρονται, όταν τους συκοφαντούν. Να τους κρατούν οι άλλοι σε απόσταση... Είναι θετική και εφαρμόσιμη αυτή η εντολή;

-«αλλοίμονο στους πλούσιους…» (Λουκά στ΄24) Την εποχή που έζησε ο Ιησούς συμμορίες ζηλωτών Ιουδαίων λεηλατούσαν επαύλεις πλουσίων. Στο κίνημα κατά των πλουσίων συμμετείχε ο Ιησούς συμβουλεύοντας πλούσιους νέους να μοιράσουν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς και λέγοντας παραβολές όπως του άφρονος πλουσίου ή του πλουσίου και του Λαζάρου. Οι Εσσαίοι ζούσαν φτωχικά, όπως ο Πρόδρομος και κήρυτταν εγκράτεια και ελεημοσύνη. Όμως ο Ιησούς δεχόταν ευχαρίστως χορηγίες πλουσίων (Μαρία Μαγδαληνή, Ματθαίος τελώνης, Νικόδημος, Ιωσήφ Αριμαθαίας,  Σίμων Φαρισαίος ...) και συμμετείχε σε γάμους και συμπόσια. Τελικά αυτοί του πρόσφεραν επικήδειες τιμές, με πολύτιμα μύρα και  λαξευτό τάφο  προσιτές μόνο σε πλουσίους, όταν οι μαθητές του τον απαρνήθηκαν. Χωρίς τη βοήθεια των πλουσίων και των ισχυρών ο χριστιανισμός θα είχε σβήσει στη γενέτειρά του.

-«αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν… Αν κάποιος σε χτυπήσει στο ένα μάγουλο, γύρνα να σε χτυπήσει και στο άλλο» (Λουκά στ΄, 27-29). Κήρυγμα εθελοδουλείας και υποταγής. Η Εκκλησία επί Τουρκοκρατίας, συμβούλευε τους ραγιάδες να υπομένουν ευχαρίστως τη δουλεία ως «θεόπεμπτη» και απαγόρευε την επανάσταση ως αμαρτία που επισύρει αφορισμό και αιώνια κόλαση. Στα χρόνια του Ιησού, που η Ιουδαία σπαρασσόταν από εμφυλίους πολέμους και επαναστάσεις κατά των Ρωμαίων, η εντολή για αγάπη προς τους εχθρούς αποσκοπούσε σε εθνική συμφιλίωση και προσπάθεια ειρηνικής συνύπαρξης με τους κατακτητές.

-«αυτόν που σου κλέβει το ιμάτιο μην εμποδίσεις να σου κλέψει και το χιτώνα … Δίνε σε όποιον σου ζητά και μην απαιτείς πίσω τα δικά σου από αυτόν που στα κλέβει … Αν δανείζετε αυτούς που ελπίζετε πως θα σας τα επιστρέψουν, δεν έχετε χάρη από το θεό…» (Λουκά στ΄29-35). Η τήρηση αυτών των εντολών συμφέρει τους άρπαγες!  Είναι εφαρμόσιμες μόνο από εκείνους που δεν μπορούν να αντισταθούν, σύμφωνα με την παροιμία «φιλάς το χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις». 

 -«μην αντιστέκεσαι στον κακό που θέλει να σε βλάψει» (Ματ. ε΄39-45). Ο Ιησούς καταργεί το δικαίωμα της άμυνας και της αντίστασης. Όταν κάποιος ανέχεται να τον αδικούν και να τον βλάπτουν, θα ανεχτεί να κάνουν το ίδιο και στο συνάνθρωπό του και δεν θα υπερασπιστεί αυτόν που αδικείται ή τη χώρα του που κινδυνεύει.

-«Μην κρίνετε… μην καταδικάζετε…», (Λουκά στ΄, 37) Για να μη σε καταδικάσει ο θεός, πρέπει να μην καταδικάζεις κανένα. Να στέκεσαι με απάθεια μπροστά στο άδικο και να αφήνεις το δράστη να ξεγλιστρά ατιμώρητος. Μια κοινωνία που δεν καταδικάζει το κακό, επιτρέπει να αναπαράγεται ανεμπόδιστα και να την οδηγεί στη διάλυση. Όμως ο Χριστός θα κρίνει τον κόσμο και θα καταδικάσει πολλούς και η εκκλησία με κατάρες και αφορισμούς κρίνει και καταδικάζει όποιους θέλει.   

-«ποιήσατε εαυτοίς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας», δηλ. αποκτήστε φίλους με χρήματα του διαβόλου που θα κερδίσετε με αδικίες  (Λουκά ΙΣΤ΄9) Με άλλα λόγια: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Ιησούς δίνει δικαίωμα στους οπαδούς του να μεταχειρίζονται για "καλό σκοπό" κλοπές και απάτες. με την παραβολή του κακού οικονόμου, που πλαστογράφησε τα γραμμάτια των οφειλετών του αφεντικού του χαρίζοντάς τους χρέη, για να τον έχουν φίλο (Μάρκ. Θ΄42-47)!

-«άσε τους «νεκρούς» (συγγενείς σου) να θάψουν το νεκρό (πατέρα σου)» (Ματθ.η΄21-22). Όταν ένας μαθητής του Ιησού του ζήτησε την άδεια να θάψει το νεκρό πατέρα του, πήρε αυτή την απάντηση. Όμως τα κοινωνικά καθήκοντα είναι ιερά, ιδίως η φροντίδα για τους γονείς και κανείς δεν πρέπει να τα παραμελεί  με πρόσχημα τη θρησκεία.

-«Μη μεριμνάτε τι θα φάτε, τι θα πιείτε και τι θα φορέσετε… γι αυτά θα φροντίσει ο ουράνιος πατέρας, όπως φροντίζει για τα χόρτα του αγρού» (Ματθ. στ΄25-34). Τα φυτά δεν μπορούν να σκεφτούν για το μέλλον τους. Γι αυτό πολλά ξεραίνονται από έλλειψη νερού ή γόνιμης γης. Ο άνθρωπος χάρη στο μυαλό του υπολογίζει τις συνθήκες που βοηθούν στην επιβίωσή του και δεν τις αφήνει στην τύχη, γιατί αν δεν προνοούσε, θα ήταν ακόμα  περιπλανώμενος τροφοσυλλέκτης .

-«Αυτός που έχει θα πάρει και περίσσευμα, ενώ από αυτόν που δεν έχει θα αφαιρεθεί ό,τι του απομένει» (Ματθ. κε΄29). Παλαιότερα στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας ο βασιλιάς απολάμβανε το προϊόν του γενικού μόχθου. Τον στήριζαν ένα σκαλί πιο κάτω οι τάξεις των πλούσιων και ισχυρών κι όλοι μαζί απομυζούσαν το αίμα και τον ιδρώτα των κατώτερων τάξεων. Σε μια σύγχρονη κοινωνία καθένας δικαιούται τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή κι αυτοί που δεν έχουν κρίνονται άξιοι οικονομικής στήριξης και περίθαλψης. Το ίδιο θα περιμέναμε από τη θεία δικαιοσύνη.

 -«όποιος σκανδαλίζει έναν από τους ασήμαντους οπαδούς μου, πρέπει να κρεμάσει στο λαιμό του μυλόπετρα και να πέσει στη θάλασσα …Αν σε σκανδαλίζει το χέρι σου, κόψε το…  Αν σε σκανδαλίζει το πόδι σου, κόψε το…. Αν σε σκανδαλίζει το μάτι σου βγάλτο…» (Μάρκ. Θ΄42-47).  Εκείνοι που θα πάρουν στα σοβαρά αυτές τις εντολές, θα εγκληματήσουν είτε κατά του εαυτού τους είτε κατά οποιουδήποτε κρίνουν πως «σκανδαλίζει», όπως έκαναν οι επίσκοποι του Μεσαίωνα, που βασάνιζαν και σκότωναν «αιρετικούς».