Πρόγονοι του Ιησού

Στις 15 Δεκέμβρη οι χριστιανοί τιμούν  τη μνήμη «των αγίων προπατόρων»,  των προγόνων το Ιησού, που αναφέρονται  στα ευαγγέλια κατά Ματθαίο και κατά Λουκά. Ο Ματθαίος (α΄1-17) αραδιάζει 40 προγόνους του Χριστού αρχίζοντας από τον Αβραάμ  και χωρίζοντάς τους σε 3 μέρη των 14 γενεών (όμως το τρίτο μέρος έχει 12 γενιές). Ο Λουκάς (γ΄23-37) απαριθμεί 76 γενιές από Αδάμ. Μόνο 17 ονόματα της λίστας του Λουκά συμφωνούν με τα ονόματα της λίστας του Ματθαίου. Ο Ματθαίος παραλείπει τον Σολομώντα και ονομάζει Ιακώβ τον  παππού του Χριστού (πατέρα του Ιωσήφ) τον οποίο ο Λουκάς ονομάζει  Ηλί. Για το βίο και την πολιτεία προγόνων του Ιησού η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει σκανδαλιστικές λεπτομέρειες. Ο Αβραάμ διδάχτηκε από τον πατέρα του τη μαγεία και την αστρολογία. Στη Γένεση (ΙΕ, 5-20) περιγράφεται μια μαγική τελετή που έκανε: διαμέλισε τρίχρονο μοσχάρι και κατσίκι, τρυγόνι και περιστέρι και πέρασε ανάμεσα από τα κομμάτια τους κρατώντας αναμμένους δαυλούς. Έπειτα  κάθισε και περίμενε να μαζευτούν τα όρνια και το δειλινό έπεσε σε έκσταση. «Μεγάλος και σκοτεινός φόβος» τον κυρίευσε και είδε το θεό να του τάζει τη γη από το Νείλο μέχρι τον Ευφράτη  (η υπόσχεση δεν εκπληρώθηκε, μα προκάλεσε προβλήματα στις σχέσεις του Ισραήλ με τα γειτονικά κράτη). Ο Αβραάμ πλούτισε προξενεύοντας την αδελφή και γυναίκα του Σάρρα στο φαραώ της Αιγύπτου πρώτα και  μετά στο βασιλιά των Γεράρων Αβιμέλεχ, που όταν  κατάλαβαν  ότι ήταν γυναίκα του,  του έδωσαν αποζημίωση, για να εξευμενίσουν την οργή του θεού του, που δεν οργίστηκε με τον απατεώνα, αλλά με τα θύματα! (Γεν. ΙΒ΄11-20 και Κ΄).  Επίσης έδειξε σκληρότητα απέναντι στη δούλη Άγαρ και το παιδί που απόκτησε από αυτήν. Η Σάρρα την κακομεταχειριζόταν από φθόνο και ο Αβραάμ την έδιωξε στην έρημο με το μικρό Ισμαήλ, για να πεθάνουν από πείνα και δίψα, ώστε να μην κληρονομήσει την περιουσία ως πρωτότοκος (Γεν.ΚΑ΄.10-12). Μετά  το θάνατο της Σάρρας σε ηλικία 127 ετών, ο Αβραάμ πήρε γυναίκα τη Χεττούρα και συνέχισε τη σεξουαλική του δραστηριότητα ως τα 175 του, που πέθανε! (Γέν., ΚΕ΄1). Αντάξιος γιος του ο Ισαάκ  επανέλαβε το κόλπο του Αβραάμ, όταν σε καιρό λιμού κατέφυγε στην πόλη των Γεράρων. Εκεί σύστησε τη γυναίκα του ως αδελφή του, μέχρις ότου ο βασιλιάς Αβιμέλεχ ανακάλυψε την απάτη και τον έδιωξε (Γεν., ΚΣΤ΄ 1-16). Στα ίχνη των πατέρων του και ο  Ιακώβ, γιος του Ισαάκ, με τη βοήθεια της μάνας του Ρεβέκκας υποδύθηκε  το μεγαλύτερο αδελφό του, Ησαύ, εξαπατώντας τον τυφλό  πατέρα του, για να κλέψει τα πρωτοτόκια (Γέν., ΚΖ΄). Εκμεταλλεύτηκε επίσης για τον ίδιο λόγο την πείνα του αδελφού του και εξαγόρασε την κληρονομιά του «αντί πινακίου φακής» (Γεν. ΚΕ΄ 29 κλπ). Υπακούοντας στο ρατσισμό της Ρεβέκκας, που δεν ήθελε νύφη από άλλο έθνος, παντρεύτηκε δυο ξαδέλφες του, τις αδελφές Λεία και Ραχήλ, αλλά έκανε παιδιά και με τις παλακίδες τους (Γέν., Λ΄, 4-12). Ξεγέλασε και τον πεθερό και θείο του και του πήρε το καλύτερο μέρος του κοπαδιού (Γέν., Λ 32-43), ενώ η Ραχήλ  έκλεψε τα χρυσά του είδωλα και παρίστανε την αδιάθετη, καθισμένη πάνω στα κλεμμένα, την ώρα που ο πατέρας της έψαχνε να τα βρει (Γέν. ΛΑ΄19-35). Οι γιοι του Ιακώβ, Συμεών και Λευί  λεηλάτησαν την πόλη Συχέμ, ενώ τους  φιλοξενούσε,  αιχμαλώτισαν τις γυναίκες  και  έσφαξαν τους άντρες, αφού τους ξεγέλασαν και τους έκαναν περιτομή, για να συμπεθεριάσουν δήθεν, στην πραγματικότητα για να τους κάνουν ανίκανους να αντισταθούν, λόγω του πόνου που προξενεί αυτός ο ακρωτηριασμός.  Ως δόλωμα χρησιμοποίησαν τη Δείνα κόρη της Λείας και του Ιακώβ,  που ξελόγιασε τον άρχοντα του τόπου, ενώ οι φίλες της παρέσυραν τα αρχοντόπουλα. Παρόλο που οι νέοι είχαν καλές προθέσεις και ζήτησαν σε γάμο τα κορίτσια, οι γιοι του Ιακώβ τους είχαν στήσει παγίδα θανάτου (Γέν., ΛΔ΄). Ο Ιούδας, ένας από τους 12 γιους του Ιακώβ, πατέρας του Αυνάν (Γέν., ΛΗ 1-4), απόκτησε με μοιχεία δίδυμα από τη νύφη του, Θάμαρ,  που υποδύθηκε την πόρνη. Ένα από αυτά ήταν ο προπάτορας του Ιησού Φαρές. Αυτή, ως απόδειξη της μοιχείας κράτησε το δαχτυλίδι του Ιούδα (Γέν., κεφ. ΛΗ΄), το οποίο εξυμνείται στην τελετή του χριστιανικού γάμου. Ο Βοόζ, ήταν ένας γερο-κτηματίας που κοιμήθηκε με τη Ρουθ, χήρα σταχοσυλλέκτρια, που για να εξασφαλίσει το μέλλον της, χώθηκε κάτω από την κουβέρτα του. Το «κατόρθωμά» της περιγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο της Π. Διαθήκης. Ο Ιωσήφ ήταν τοκογλύφος και κερδοσκόπος. Ενώ η Αίγυπτος τον δέχτηκε φιλόξενα, όταν τον πούλησαν τα αδέλφια του,  και του χάρισε υψηλά αξιώματα, ως φοροεισπράκτορας επί 7 χρόνια αποθήκευε τροφές και στάρι «ως άμμον της θαλάσσης» (Γεν. ΜΑ΄.49) και  μετά  φρόντισε να υπάρχει έλλειψη για 7 χρόνια.  Έτσι έπεσε πείνα κι άρχισε να πουλά τα τρόφιμα. Όταν τέλειωσαν τα χρήματα των Αιγυπτίων,  τους έπαιρνε τα ζώα και τα κτήματά τους, ώσπου έγινε κάτοχος της κινητής και ακίνητης περιουσίας όλων, εκτός του ιερατείου, στο οποίο ανήκε ο ίδιος,  έχοντας παντρευτεί την Ασενέθ, κόρη του αρχιερέα της Ηλιούπολης (Ων).  Ο Δαβίδ πήρε γυναίκα του τη Μελχόλ, κόρη του Σαούλ, αφού έφερε στον πατέρα της 200 ακροβυστίες εχθρών (πετσάκια πέους) (Βασιλ. Α΄, ΙΗ 25-27).  Απέκτησε στη συνέχεια  χαρέμι (Βασιλ. Β΄, Ε 13-16) και νεαρές καλλονές να τον «ζεσταίνουν» ως τα βαθιά γεράματα (Βασιλ. Γ΄, 1-4).  Έβλεπε  όμως ερωτικά και το γιο του Σαούλ, Ιωνάθαν («αλγώ επί σε….ωραιώθης μοι σφόδρα, εθαυμαστώθη η αγάπησίς σου εμοί υπέρ αγάπησιν γυναικών», Βασιλ. Β΄, ΙΑ΄26). Και έφτασε ως τη μοιχεία και το φόνο για τη γυναίκα του αφοσιωμένου σ’ αυτόν αξιωματικού Ουρία (Βασιλ. Β΄, ΙΑ).   Καρπός της μοιχείας Δαυίδ και Βηρσαβεέ ήταν ο Σολομών.  Είχε 1000 γυναίκες, απ’ όλα τα γειτονικά έθνη και τιμούσε τα είδωλά τους, πράξη που τιμωρούσε ο μωσαϊκός νόμος με θάνατο! [ «ο βασιλεύς Σολομών ήταν φιλογύνης και είχε γυναίκες νόμιμες επτακόσιες και παλλακίδες τριακόσιες και πήρε γυναίκες ξένες και τη θυγατέρα του Φαραώ, Μωαβίτιδες, Αμανίτιδες, Σύρες, Ιδουμαίες, Χετταίες και Αμορραίες, από τα έθνη που απαγόρευσε ο κύριος …. και παρέσυραν οι ξένες γυναίκες την καρδιά του πίσω από τους θεούς τους. Τότε οικοδόμησε ο Σολομών βωμό στο Χαμώς, είδωλο της Μωάβ και στο είδωλο των Αμμωνιτών και την Αστάρτη, το βδέλυγμα των Σιδωνίων και έκανε το ίδιο για όλες τις ξένες γυναίκες του, που  θύμιαζαν και θυσίαζαν στα είδωλά τους και έκανε ο Σολομών το κακό  ενώπιον του κυρίου…» Βασιλ. Γ΄,  ΙΑ΄1-8]. Ο Ιησούς κατηγορούσε τους φαρισαίους ότι ομολογούσαν πως είναι «υιοί των φονευσάντων τους προφήτας», όμως και στο δικό του γενεαλογικό δέντρο υπάρχει ο προφητοκτόνος Μανασσής (Ματθ. α΄10) ονομαστός για την κακία του, που σκότωσε τον πεθερό του Ησαΐα  με ξύλινο πριόνι.    Συμπεράσματα:  1) δεν γίνεται –το είπε ο ίδιος ο Χριστός-  το κακό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς: «έκαστον γαρ δένδρον εκ του ιδίου καρπού γινώσκεται» (Λουκά στ΄44). Έπρεπε λοιπόν το οικογενειακό δέντρο του Χριστού να είναι υπόδειγμα αρετής.   2) οι εκλεκτοί του θεού είχαν το ακαταλόγιστο για τις πράξεις τους. Άρα ο θεός επιδοκιμάζει την ατιμωρησία των ισχυρών.  3) αν και μπορούσε ο θεός ως παντοδύναμος να αναδείξει άμωμους κατά πάντα τους προπάτορές του, δεν το έκανε φανερώνοντας ότι τα «άνθη» χρειάζονται την κοπριά ή  ότι δεν μπορεί να αλλάξει την ανθρώπινη φύση.   4) οι χριστιανοί κάνουν πως δεν βλέπουν τις σκοτεινές πλευρές των αγίων τους και υπερτονίζουν τα προτερήματά τους. Το αντίθετο όμως κάνουν για τους εχθρούς τους, τους οποίους κατασυκοφαντούν. 5) η κριτική έρευνα των Γραφών αφυπνίζει το πνεύμα, γιατί ξεσκεπάζει τα ψέματα των θεολόγων και ιεροκηρύκων.