Υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες για το Χριστό;

Οι ιστορικοί της εποχής του Ιησού αγνοούν τις διηγήσεις των ευαγγελίων, τα οποία γράφτηκαν από το 67 ως το 95 μ.Χ.. Ο Ιουδαίος Φίλων (20 π.Χ.-45 μ.Χ.) έγραψε για τους Εσσαίους, που η ζωή τους έμοιαζε με του Ιησού, εκείνον όμως δεν τον γνώριζε. Το ίδιο και ο  Ιούστος  από την Τιβεριάδα (80 μ.Χ), συμπατριώτης του Ιησού και ο ρωμαίος φιλόσοφος  Σενέκας (4 π.Χ-65 μΧ). Ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος (23-79 μΧ) δεν κατέγραψε στη «Φυσική Ιστορία» του τον σεισμό και το σκότος που έγινε κατά τη σταύρωση (Λουκά,κγ΄ 44).  Ο μόνος σεισμός που αναφέρει ο Ιώσηπος (37-100 μ.Χ) έγινε επί Ηρώδη, το 31 π.Χ. Άλλοι σύγχρονοι του Ιησού ιστορικοί, που τον αγνοούν είναι οι εξής: Απολλώνιος, Αππιανός, Αππίων, Αρριανός, Αύλος, Βαλέριος Φλάκκος, Βαλέριος Μάξιμος, Δάμης, Δίων Χρυσόστομος, Δίων Προυσεύς, Επίκτητος, Φαβορίνος, Φλόρος Λούκιος, Ερμόγονος, Γιουβενάλης, Λουκανός, Λυσίας, Μαρτιάλης, Πατέρκουλος, Παυσανίας, Περσίας, Πετρόνιος, Φαίδρος, Φίλων, Φλέγων, Πλίνιος νεώτερος, Πλούταρχος, Πομπόνιος, Πτολεμαίος, Κουιντιλιανός, Κουίντιος, Κούρτιος, Σίλιος, Στάτιος, Θέων Σμυρνεύς, Ιώσηπος, Σουετώνιος, Τάκιτος.

Ως μαρτυρίες περί του Χριστού θεωρούνται οι εξής:

1) "Φλαβιανές μαρτυρίες": Προστέθηκαν στο έργο του Ιουδαίου ιστορικού Φλάβιου Ιώσηπου.  1^η  Φλαβιανή μαρτυρία (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, ΙΗ΄3, 63-64): «Γίνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς σοφός ανήρ, (είγε άνδρα αυτόν λέγειν χρη), ην γαρ παραδόξων έργων ποιητής, διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθή δεχομένων, και πολλούς μεν ιουδαίους, πολλούς δε και του ελληνικού επηγάγετο (ο χριστός ούτος ην). Και αυτόν ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ’ ημίν σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου ουκ επαύσαντο οι το πρώτον αγαπήσαντες  (εφάνη γαρ αυτοίς τρίτην έχων ημέραν πάλιν ζων των θείων προφητών ταύτα τε και άλλα μυρία περί αυτού θαυμάσια ειρηκότων). Εις έτι τε νυν των χριστιανών από τούδε ωνομασμένον ουκ επέλιπε το φύλον." [Μετάφραση: «Εκείνη την εποχή υπήρχε ο Ιησούς, σοφός άνδρας (αν μπορούμε να τον ονομάσουμε άνδρα), γιατί έκανε θαυμαστά έργα, δάσκαλος ανθρώπων που δέχονται την αλήθεια με ευχαρίστηση. Και πολλούς Ιουδαίους και Έλληνες προσείλκυσε. (Αυτός ήταν ο Χριστός) Και αυτόν με πρόταση των αρχόντων μας ο Πιλάτος κατεδίκασε στο σταυρό, μα εκείνοι που τον αγαπούσαν εξ αρχής δεν τον εγκατέλειψαν (γιατί τους παρουσιάστηκε την τρίτη μέρα πάλι ζωντανός, εφόσον οι προφήτες είχαν πει γι αυτόν αυτά και μύρια άλλα θαυμάσια). Και ακόμη η φυλή των  χριστιανών, όπως ονομάστηκε από αυτόν, δεν έχει εκλείψει.»]. Από το 16^ο αιώνα αμφισβητήθηκαν τα υπογραμμισμένα. Πρώτος ανέφερε τη μαρτυρία ο πλαστογράφος εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος (4^ος αι.). Ο Ωριγένης δεν την γνώριζε και έγραφε  ότι ο Ιώσηπος «απιστών τω Ιησού ως χριστώ, ζητών την αιτίαν της των Ιεροσολύμων πτώσεως …φησί ταύτα συμβεβηκέναι ….  κατ’ εκδίκησιν Ιακώβου του δικαίου» (Κατά Κέλσου). Ο Ιώσηπος α)ήταν φαρισαίος και απέρριπτε τους χριστιανούς· β) θα εξηγούσε τη λέξη χριστός, επειδή έγραφε για τους Ρωμαίους·[ Χριστός ήταν κάθε εβραίος αρχιερέας ή βασιλιάς, που χρίονταν με άγιο λάδι (Εξ. Λ΄32-33)] γ) θεωρούσε μεσσία το Βεσπασιανό και απατεώνες τους άλλους μεσσίες (Ιουδ. Πόλ., ΙΗ΄1,4, Κ΄5,97-99)· δ) αν ομολογούσε κάποιον ως  μεσσία (χριστό) θα εξόργιζε Εβραίους και  Ρωμαίους.  ε) Η παράγραφος δεν «κολλά» με την επόμενη που αρχίζει με τις λέξεις «έτερον δεινόν ….» = άλλο κακό που συνέβη… (προηγούμενο κακό ήταν η αιματηρή κατάπνιξη διαμαρτυρίας των Ιουδαίων).  Η 2^η, «μικρή φλαβιανή μαρτυρία» (Κ΄,1,197-203), γνωστή στον Ωριγένη, λέει ότι ο Σαδδουκαίος αρχιερέας Άνανος του Ανάνου επί Νέρωνα (54-68) και βασιλιά Ιουδαίας Αγρίππα Β΄ έκανε συνέδριο και καταδίκασε σε λιθοβολισμό τον Ιάκωβο, αδελφό του Ιησού «του λεγομένου χριστού» (ο φαρισαίος Ιώσηπος δεν θα ομολογούσε τον Ιησού ως χριστό). Κατόπιν διαμαρτυριών (δεν θα  διαμαρτυρόταν κανείς Ιουδαίος για τη δίωξη ενός χριστιανού)  ο Αγρίππας έκανε αρχιερέα τον Ιησού του Δαμναίου (αυτόν ο Ιώσηπος αποκαλεί χριστό).

2) Αναφορά του Ταλμούδ (τέλη 1^ου–αρχ. 2^ου αι. μ.Χ) σε κάποιον Γιεσσού μπεν Παντέρα  (Ιησού γιο του Πάνθηρα) που έμαθε στην Αίγυπτο τη μαγεία και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Εβραίους.

3) Πλαστή Επιστολή Πόπλιου Λέντουλου, ανύπαρκτου διοικητή της Ιερουσαλήμ, προς τον Τιβέριο, που περιγράφει τον Ιησού και γράφτηκε στη Ρώμη το 13^ο αι..  

4) Η φράση: "ο λαός μισούσε τους χριστιανούς, που ονομάστηκαν έτσι από το Χριστό που θανατώθηκε επί Τιβερίου και επιτρόπου Ποντίου Πιλάτου", στα «Χρονικά» του Κορνήλιου Τάκιτου, όπου περιγράφεται η πυρπόληση της Ρώμης επί Νέρωνα (64 μ.Χ).  

5) Η φράση του Γάιου Σουετώνιου (70-160 μ.Χ.) στη βιογραφία του καίσαρα Κλαυδίου (25,4) "ο Ιουδαίος Κρέστους (Χρηστος) υποκινούσε ταραχές στη Ρώμη, γι αυτό εξορίστηκαν από εκεί οι Ιουδαίοι" (το 49 ή 53 μ.Χ.)  

6) Η φράση του Πλίνιου του νεότερου (61-113 μ.Χ.), legatus caesaris στη Βιθυνία του Πόντου, σε επιστολή του (112 μ.Χ.) προς τον Τραϊανό (αρ.10,96): Οι χριστιανοί "συνέρχονται ορισμένη μέρα πριν την ανατολή του ήλιου και  αναπέμπουν ύμνο στο Χριστό, σαν να είναι  θεός". 

7) Η πληροφορία του Σέξτου Ιούλιου Αφρικανού, χριστιανού συγγραφέα (221 μ.Χ.) ότι ο Σαμαρείτης Θαλός, σύγχρονος του Ιησού, στο 3^ο βιβλ. της Ιστορίας του αποδίδει το σκότος και το σεισμό της σταύρωσης  σε έκλειψη ηλίου.

8) Ο Σεραπίων, Σύρος στωικός (73 μ.Χ.) έγραψε στο συνονόματο γιο του  ότι οι Αθηναίοι θανατώνοντας το Σωκράτη τιμωρήθηκαν με πείνα και επιδημία. Οι Σάμιοι, επειδή έκαψαν τον Πυθαγόρα, η χώρα τους καλύφθηκε από άμμο. Οι Ιουδαίοι, επειδή  εκτέλεσαν το σοφό βασιλιά τους, το βασίλειό τους αφανίστηκε. Ο Θεός εκδικήθηκε το θάνατο αυτών των σοφών. Ο Σωκράτης έμεινε ζωντανός στη διδασκαλία του Πλάτωνα. Ο Πυθαγόρας ζωντάνεψε στο άγαλμα της Ήρας και ο σοφός βασιλιάς ζωντανεύει  στη διδασκαλία του. 

9) Ο φιλόσοφος Κέλσος ο Αλεξανδρεύς (2^ος αι. μ.Χ.) απομυθοποίησε τον Ιησού αλλά δεν αμφισβήτησε την ύπαρξή του. Μελέτησε κείμενα  που έγραφαν πως μητέρα του ήταν μια φτωχή εβραία, που απάτησε τον ξυλουργό άντρα της με το στρατιώτη Παντέρα, γι αυτό ο άντρας της την έδιωξε…. Για σφαγή παιδιών από τον Ηρώδη ο Κέλσος δεν βρήκε καμμιά ιστορική αναφορά.

10) Ο σοφιστής Λουκιανός από τα Σαμόσατα της Συρίας (125-195),  θεωρούσε το Χριστό κυνικό φιλόσοφο, αγνοούσε όμως το όνομά του  και έγραφε στο «Περί της Περεγρίνου τελευτής» (κυνικού φιλόσοφου που αυτοπυρπολήθηκε στην Ολυμπιάδα του 167 μ.Χ. χάριν προβολής): «τον αισθάνονται  θεό, νομοθέτη και προστάτη τους και συνεχίζουν να σέβονται τον άνθρωπο αυτόν που σταυρώθηκε στην Παλαιστίνη… Πείστηκαν οι δυστυχείς ότι θα γίνουν αθάνατοι και θα ζήσουν αιώνια, ... Τους έπεισε ο νομοθέτης αρχηγός τους ότι όλοι  μπορούν να ζουν αδελφωμένοι και  άρχισαν ν’ αλλάζουν θρησκεία,… να προσκυνούν  το σοφιστή που σταυρώθηκε και να ζουν σύμφωνα με τους νόμους του».

   Όλες οι περί Χριστού μαρτυρίες είναι ασαφείς και δεν προέρχονται από αυτόπτες μάρτυρες. Σε μια εποχή που οι ιστορικοί αφθονούσαν ο αρχηγός του χριστιανισμού πέρασε απαρατήρητος...