Περί προπατορικού αμαρτήματος.

Η χριστιανική εκκλησία διδάσκει ότι πριν από την «πτώση», δηλ. την παρακοή των πρωτοπλάστων, η κτίση ήταν άφθαρτη κι ο άνθρωπος αθάνατος χωρίς πόνους ή λύπες. Η επιστήμη απέδειξε ότι κανένα προϊστορικό ανθρώπινο λάθος δεν άλλαξε τη δομή, τα υλικά και τις ιδιότητες της Γης και των πλασμάτων της. Η φθορά και ο θάνατος είναι εξ αρχής αναπόσπαστα δεμένα με τη φύση και τη λειτουργία της. Τα πάντα στο σύμπαν, από τα άστρα μέχρι τον άνθρωπο, γεννιούνται, ακμάζουν, παρακμάζουν και πεθαίνουν. Αν ένας σοφός θεός δημιουργούσε αθάνατα όντα, δεν θα τους έδινε συγχρόνως την εντολή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (Γεν. Α΄28), εκτός, αν μετά την παρέλευση μερικών δεκαετιών εφάρμοζε έλεγχο των γεννήσεων, για ν’ αποφύγει τα προβλήματα του  υπερπληθυσμού. Στην περίπτωση αυτή δεν θα διέφερε από ένα τύραννο ευγονιστή. Η λαχτάρα της αθανασίας είναι έντονη στον άνθρωπο, γιατί είναι  μηχανισμός για την επιβίωσή του. Μέχρι στιγμής κατόρθωσε να επιμηκύνει και να βελτιώσει τη ζωή του. Ίσως στο μέλλον μπορέσει να «τηλεφορτίσει» τη συνείδησή του σε μηχανικό υποστήριγμα ή να βρει άλλο τρόπο για να κατακτήσει την αθανασία. Όμως εξαρχής δημιουργήθηκε θνητός, χωρίς καθόλου να ευθύνεται γι αυτό, μέσα σ’ ένα περιβάλλον που συνεχώς αλλάζει και αναπροσαρμόζεται. Δεν χρειάζεται λοιπόν να νιώθει καμμιά ενοχή για τη θνητότητά του και τη φθορά της Φύσης ούτε να ελπίζει ότι κάποια θρησκεία μπορεί να αντιστρέψει με μαγικό τρόπο αυτά τα δεδομένα.