Θρησκευτικός μισογυνισμός

Οι συγγενείς θρησκείες  ιουδαϊσμός, χριστιανισμός και ισλαμισμός, επιβλήθηκαν σε ανδροκρατούμενες κοινωνίες, πατριαρχικές. Οι «πατέρες» φρόντισαν να μην υπάρχουν «μητέρες» της εκκλησίας, καταδικάζοντας τη γυναικεία φύση ως δήθεν ακάθαρτη και ανάξια να ιερουργεί. Η γυναίκα φορτώθηκε την ευθύνη για την ανθρώπινη δυστυχία εξαιτίας του προϊστορικού μύθου της Εύας. Γράφει ο Ιωάννης Χρυσόστομος: «Η γυναίκα είναι σκουλήκι που σέρνεται, κόρη του ψεύδους, εχθρός της ειρήνης» (Προς τους έχοντας παρθένους συνεισάκτους). Η Δυτική Εκκλησία παραδέχτηκε ότι οι γυναίκες έχουν ψυχή το 1545 (Σύνοδος Τρέντο).  Το μίσος εναντίον της γυναίκας αποτυπώθηκε σε γνωμικά, που λέγονται ακόμη και στην εποχή μας: «εκ γυναικός τα φαύλα», «πυρ, γυνή, θάλασσα»,  «η γυναίκα είναι διάβολος» κ.α.   Ο Παύλος θεωρεί τη γυναίκα κατώτερη του άντρα και αναγκαίο κακό. Συνιστά στους άντρες να μένουν άγαμοι (Α΄ Κορινθ. ζ΄25-32). Ονομάζει τον άντρα «κεφαλή» της γυναίκας και λέει ότι αυτή έχει πλαστεί για να είναι υπό την εξουσία του και να υποτάσσεται σ’ αυτόν (Εφεσίους, ε΄22, 33). Θεωρεί «αισχρό» να κόβουν τα μαλλιά τους οι γυναίκες. Προστάζει να φορούν μαντίλα όταν προσεύχονται και μέσα στην εκκλησία να είναι πάντα μαντιλοφορούσες (Α΄ Κορινθ. ια΄1-15). Απαγορεύει τα κοσμήματα και τα πολυτελή ρούχα (Τιμόθ. Β΄9) και επιβάλλει τη σιωπή και τη συμμόρφωση προς το ανδρικό θέλημα:  «Η γυναίκα να διδάσκεται με ησυχία και απόλυτη υποταγή. Δεν επιτρέπω όμως στη γυναίκα να διδάσκει, ούτε να διατάζει τον άντρα, αλλά να μένει ήσυχη», επειδή «πρώτος πλάστηκε ο Αδάμ και μετά η Εύα και ο Αδάμ δεν απατήθηκε, ενώ η γυναίκα απατήθηκε και έκανε την παράβαση». Πατώντας σ’ αυτή τη σαθρή δικαιολογία δογματίζει ότι: «η γυναίκα θα σωθεί με την τεκνογονία, αν είναι πιστή και αγία» ( Τιμόθ., β΄11-15). Ο Αθανάσιος είπε το εξωφρενικό: «με τις γυναίκες δεν είναι ασφαλές ούτε να παίρνει κάποιος κοινές αποφάσεις» (Κατά Ελλήνων). Ο Βασίλειος εγκρίνει την κακομεταχείριση των γυναικών: «Η γυναίκα δεν πρέπει να αφήνει τον άντρα της ούτε και αν την δέρνει και αν ξοδεύει την προίκα της και αν πορνεύει με άλλες γυναίκες. Πρέπει να υπομένει και να ανέχεται. Αν αφήσει τον άντρα της και πάρει άλλον είναι μοιχαλίδα, ενώ αυτός ο άντρας, αν πάρει άλλη, συγχωρείται» (Πηδάλιο, Κανών Θ)!  Από τα πρώτα χριστιανικά έργα που φέρουν έντονη την επίδραση του ιουδαϊσμού είναι το απόκρυφο «Διαθήκαι των 12 πατριαρχών», δηλ. των 12 γιων του Ιακώβ, γραμμένο περί το 200 μ.Χ. από ανώνυμο ιουδαίο – χριστιανό. Η «διαθήκη του Ρουβήν» αποδίδεται στον πρωτότοκο γιο του Ιακώβ και της Λείας (ο Ιακώβ είχε νυμφευθεί τις εξαδέλφες του  Ραχήλ και Λεία). Ο Ρουβήν, γενάρχης της ομώνυμης εβραϊκής φυλής,  «μόλυνε το πατρικό κρεβάτι» (Γένεση, ΛΕ΄21 και ΜΘ΄4) κάνοντας έρωτα με τη Βαλλά, υπηρέτρια της Ραχήλ και ερωμένη του πατέρα του. Η Βαλλά γέννησε δυο γιους από τον Ιακώβ και τέσσερις από τον Ρουβήν!  Οι χριστιανοί του φόρεσαν φωτοστέφανο, όπως έκαναν  στον αιμομίκτη Λωτ, τον μοιχό Δαβίδ και τον θηλυμανή Σολομώντα κι έβαλαν στο στόμα του συμβουλές ηθικοδιδακτικές, που ρίχνουν στις γυναίκες την ευθύνη για τις αμαρτίες των ανδρών.  Οι γυναίκες, γράφει, είναι πονηρές και δόλιες, υποχείρια του σατανά της πορνείας. Εξαπατούν και  αιχμαλωτίζουν τους άντρες. Με τα στολίδια τους πλανούν το μυαλό και με το βλέμμα τους σπέρνουν δηλητήριο». Για παράδειγμα αναφέρει τον τερατώδη μύθο της Βίβλου, όπου οι «Εγγρήγοροι» (κατώτεροι άγγελοι) γοητευμένοι από τις θνητές ζευγάρωσαν μαζί τους και γέννησαν τους γίγαντες! Με την απειλή της κόλασης παρακινεί τα αρσενικά: «προστάζετε τις γυναίκες σας και τις θυγατέρες, να μην κοσμούν τα κεφάλια και τις όψεις τους» και «φυλάσσετε τις αισθήσεις από κάθε θηλυκό». Η «διαθήκη του Ρουβήν» αποδεικνύει ότι συχνά αυτοί που υπεραμύνονται της ηθικής έχουν βρώμικη τη φωλιά τους.  Κανένα λογικό επιχείρημα  δεν έχουν  ιουδαίοι,  χριστιανοί και μουσουλμάνοι, για να στηρίξουν τον ισχυρισμό πως η γυναίκα είναι  κατώτερη από τον άνδρα. Μύθοι, όπως του Αδάμ και της Εύας, δημιουργήθηκαν για να δικαιολογήσουν φαινόμενα και καταστάσεις. Τα ιερά κείμενα πήραν στα σοβαρά τη μυθολογία χωρίς να εξετάσουν τι είναι ορθό και τι λάθος. Οδήγησαν έτσι στην κατασκευή ενός πρότυπου γυναίκας σκυθρωπής, εξασθενημένης από τη νηστεία, με ενοχές για τον έρωτα και προορισμό την παραγωγή παιδιών- δούλων του θεού και του άντρα της. Σκλάβας του άντρα-αφέντη, φοβισμένης και χωμένης σε ακαλαίσθητα ρούχα, χωρίς  δικαίωμα διαμαρτυρίας ή βελτίωσης της ζωής και εμφάνισής της. Κάθε απόπειρα διαφυγής από αυτήν την κατάσταση επί αιώνες στιγματιζόταν ως θανάσιμη αμαρτία και επέσυρε βαριές τιμωρίες. Το κακό μπορεί να ξεπεράστηκε  στα σύγχρονα χριστιανικά κράτη, αλλά συνεχίζεται στα ισλαμικά. Εκεί η γυναίκα εξευτελίζεται, ακρωτηριάζεται και θανατώνεται εξαιτίας της θρησκείας που απορρίπτει την ισότητα των φύλων. Επί τουρκοκρατίας η αμάθεια και η θρησκοληψία έγιναν αιτία να παγιωθούν πολλές προκαταλήψεις στην ελληνική κοινωνία, που τα κατάλοιπά τους επιζούν μέχρι σήμερα. Συμβαίνει μάλιστα το παράδοξο,  πολλές γυναίκες να παραιτούνται από τα δικαιώματά τους και να στρέφονται κατά του φύλου τους, για να κερδίσουν την αντρική εκτίμηση και να υποσκελίσουν τις αντιζήλους τους. Πάντως είναι διαπιστωμένο ότι  όπου ανθεί η θρησκεία, ανθεί και η προκατάληψη. Στα αποσπάσματα που ακολουθούν φαίνεται η διαφορά της ελληνικής από τη χριστιανική αντίληψη σχετικά με τη γυναίκα: «Η γυναικεία φύση δεν είναι κατώτερη σε τίποτε από την ανδρική …. Γι αυτό με θάρρος διδάσκετε τις γυναίκες» (Ξενοφών, «Συμπόσιον»). / «Η γυναίκα πρέπει να ντρέπεται, επειδή είναι γυναίκα» (Κλήμης Αλεξανδρείας).  / «Ο καλός και ενάρετος άνθρωπος, είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα, είναι ευτυχής». (Πλάτων, Γοργίας). / «Η γυναίκα είναι γεμάτη διεφθαρμένα πάθη και εκείνος που συναναστρέφεται γυναίκες γίνεται αγύρτης, δουλοπρεπής και ακατάλληλος για μεγάλα κατορθώματα» (Ι. Χρυσόστομος, Λόγος Δ΄ Περί Νηστείας και Σωφροσύνης, 63.599-Migne).