Περί εκκλησίας, ανθρώπου και κόσμου

Η Εκκλησία αυτοδιαφημίζεται ως  κιβωτός σωτηρίας των ανθρώπων. Προϋπόθεση εισόδου σ' αυτήν είναι το βάπτισμα, που υποτίθεται ότι διώχνει το διάβολο από το σώμα του βαπτιζόμενου, αλλά όχι μόνιμα.  Αν έφευγε μόνιμα, η Εκκλησία θα έχανε τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων και δύναμης που διαθέτει. Με την επινόηση της αμαρτίας, της μετάνοιας, της εξομολόγησης και της άφεσης κρατά τον πιστό  δια βίου υποταγμένο, ώστε να έχει ανάγκη αυτήν και τα μυστήριά της ακόμη και μετά το θάνατο. Ο πιστός καλείται να μοιάσει σ’ ένα άφυλο πρότυπο, το αγγελικό. Επειδή αυτό είναι ακατόρθωτο, πνίγεται στις ενοχές κι έτσι η Εκκλησία, αφού τον  τρομοκρατήσει με περιγραφές της κόλασης, τον οδηγεί στην εξομολόγηση,  για να ελέγχει τις σκέψεις και πράξεις του. Με αδιακρισία εισβάλλει στην προσωπική ζωή και εκμεταλλεύεται μυστικά και αδυναμίες. Ο πιστός  νομίζει πως ο θεός εισακούει την προσευχή του, όταν προσεύχεται μόνος, αλλά για ν’ ακούσει την εξομολόγησή του πρέπει να μεσολαβήσει εξομολόγος. Η εξομολόγηση προετοιμάζει για τη θεία μετάληψη, που είναι το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής. Η Εκκλησία υπόσχεται ότι το ψωμί και το κρασί που με μαγικό τρόπο μετατρέπονται σε σώμα και αίμα Χριστού, θα ενώσουν τον πιστό με το θεό και θα του εξασφαλίσουν την αιώνια ζωή και ευτυχία, εκμεταλλευόμενη τις μάταιες ανθρώπινες ελπίδες και το γεγονός ότι κανείς δε θα γυρίσει από το θάνατο για ν’ αποκαλύψει την απάτη. 

Ο άνθρωπος σύμφωνα με την Εκκλησία είναι «η κορωνίδα» της δημιουργίας. Πλάστηκε από το θεό για να κυβερνά τον κόσμο και να εκμεταλλεύεται τα πάντα προς όφελός του («πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού…». Ψαλμός 8^ος, 7-9). Το αλαζονικό αυτό δόγμα έκανε τους πιστούς να νομίζουν ότι είναι ανώτεροι από τα άλλα ζωικά είδη, επομένως έχουν δικαίωμα να τα εκμεταλλεύονται και να τους φέρονται με βαναυσότητα και περιφρόνηση. Η επιστήμη διδάσκει ότι είμαστε το απόλυτο τίποτα μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος κι ότι η μοίρα μας είναι συνυφασμένη με τη μοίρα των άλλων ειδών του πλανήτη μας. Είμαστε ένας κρίκος στην εξέλιξη της ζωής και πρέπει να αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια τα άλλα είδη και με αίσθημα ευθύνης βλέποντας τη γη σαν το «σπίτι» μας και όχι σαν τόπο εξορίας και αντιμετωπίζοντας τα άλλα είδη ως συγκάτοικους και όχι σαν δούλους. 

Ο κόσμος σύμφωνα με την Εκκλησία είναι όπως τον περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη και η πλατωνική κοσμολογία. Οι χριστιανοί αντέγραψαν από τον Πλάτωνα, τους νεοπλατωνικούς και στωικούς την ιδέα ότι ο κόσμος είναι καλλιτέχνημα του θείου Λόγου αποτελούμενο από 4 στοιχεία (πυρ, αήρ, ύδωρ, γη), πλασμένος σύμφωνα με τα αιώνια πρότυπα, τα όντως όντα, που υπάρχουν στο θεϊκό Νου. Επειδή ο δημιουργός είναι αγαθός, το δημιούργημά του είναι λίαν καλό (Πλάτων, Τίμαιος). Ο  κόσμος διακρίνεται σε επίγειο και ουράνιο. Ο ουράνιος ανήκει στο θεό και τους αγγέλους του και -όπως ο πλατωνικός ουράνιος κόσμος των ιδεών- είναι αιώνιος, αμετάβλητος κι αντιληπτός με το νου. Αυτός είναι ο τελικός προορισμός των ψυχών, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, γι αυτό δεν πρέπει να προσκολλώνται στα φθαρτά υλικά αγαθά, αλλά να επιθυμούν τα άφθαρτα, δηλ. τις αρετές. Ο επίγειος κόσμος υποβιβάστηκε, γιατί εξαπατά τις αισθήσεις, φθείρεται, μεταβάλλεται και δεν παρέχει βέβαιη γνώση. Η Γη είναι επίπεδη, τετράγωνη (Ιεζεκιήλ Ζ΄2, Αποκάλυψη Ζ΄1, Κ 8) και επιπλέει πάνω σε νερά («επί θαλασσών εθεμελίωσεν αυτήν», Ι. Χρυσόστ., “προς Αντιοχείς” 1-21, τομ. 49// «ο πήξας τους ουρανούς ωσεί καμάραν και θεμελιώσας την γην επί των υδάτων», Μ. Βασίλ., τ. 30, σ. 813, γρ. 13// «Η Γη  στερεώθηκε πάνω στα νερά, στο κέντρο του παντός», Μ. Αθανάσιος, “Kατά Ελλήνων”, τ. 27, 46-49). Ο θεός, όταν την έκτιζε, της έβαλε γερά θεμέλια για να μένει ασάλευτη (Παροιμ. Η΄29, Ιώβ Θ΄6 και ΛΗ΄4-6…) [Το 1980 ο πάπας Ιωάννης – Παύλος παραδέχτηκε ότι ο Γαλιλαίος είχε δίκιο όταν έλεγε ότι η Γη κινείται].  Η σελήνη είναι αυτόφωτη (Ησαΐα ΙΓ΄10, Λ΄26, ΚΔ΄15-18). Ο  ήλιος, μικρότερος από τη Γη, περιφέρεται πάνω της και κάποτε σταμάτησε με εντολή του Ιησού του Ναυή (Ι. Ναυή, Ι΄12-13). Η Εκκλησία χλεύαζε τους Έλληνες σοφούς που έλεγαν ότι η Γη είναι σφαιρική και περιφέρεται γύρω από τον ήλιο, ο οποίος είναι τεράστια πύρινη σφαίρα (Αρίσταρχος  Σάμιος, Ηράκλειτος  Εφέσιος, Αναξίμανδρος, Πυθαγόρας, Ερατοσθένης, Θαλής,  Εύδοξος κ.α.). Η χριστιανική κοσμολογία έχει καταγραφεί τον 6^ο αιώνα μ.Χ. από τον Κοσμά τον Ινδικοπλεύστη («Χριστιανική Τοπογραφία») με αστείες λεπτομέρειες  όπως: η Γη είναι διώροφη και στο  ισόγειο κατοικούν οι άνθρωποι, ενώ στον πάνω όροφο κατοικεί ο θεός με τους αγγέλους…