Φυσιολατρικές φράσεις χριστιανικών ύμνων

Η θρησκεία γεννήθηκε από τη θεοποίηση των φυσικών δυνάμεων, γιαυτό χρησιμοποιεί τελετουργικές φράσεις που το φανερώνουν, όπως στα ακόλουθα παραδείγματα: «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν»: Είμαστε κομμάτια της φύσης, κρίκοι στην τροφική αλυσσίδα της. Ό,τι έχουμε ανήκει σ’ αυτήν και επιστρέφει σ’ αυτήν.  Το μόνο που μας ανήκει και μπορούμε να προσφέρουμε στη μεγάλη Μητέρα είναι το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης και του σεβασμού και η απόφαση να μη μολύνουμε το χώμα, το νερό και τον αέρα με την απληστία και την αλαζονεία μας Η ζωή γεννά τη ζωή. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε στη Γη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια και θα συνεχίζεται, όσο υπάρχει και ζωογονείται από τον ήλιο. Όταν η Γη μεταβληθεί σε νεκρό πλανήτη, η ζωή θα συνεχίσει την ιεροτελεστία της κάπου αλλού, στο άπειρο διάστημα. Μέγα και παράδοξο το μυστήριο. Από την ύλη αναδύεται πνεύμα ζωής που κινεί και μεταβάλλει τον κόσμο. Μια δημιουργός δύναμη γεννά άπειρα σχήματα και μορφές έμψυχες, προικισμένες με νου και αισθήσεις, όντα που κλείνουν μέσα τους γενετικές πληροφορίες που αυτοαντιγράφονται και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά αέναα. Κάθε γέννηση είναι μια ιερή τελετουργία και μια θυσία καθαγιασμένη από τις ωδίνες του τοκετού, που προσφέρουν τα όντα στην υπέρτατη ζωοδόχο Πηγή, στην οποία λένε: «τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν ...».
«Δόξα σοι τω δείξαντι το φως»: Η προσδοκία της νίκης του φωτός επί του σκότους έκανε τον προφήτη να ψάλλει «εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου». Στη χαρά του ανθρώπου για το ορθρινό φως συμμετέχει όλος ο φυσικός κόσμος, καθώς αναδύεται μέσα από το νυχτερινό σκοτάδι. Δόξα στον ήλιο-πατέρα που αενάως γεννά από τα σπλάχνα του το φως του κόσμου.  «Φως εκ φωτός», που κατεβαίνει στη Γη και φωτίζει «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», θερμαίνει τα παγωμένα κορμιά, ξυπνά το νου και την καρδιά μας Δόξα σ’ αυτόν που χαρίζει απλόχερα τ’ αγαθά του ανατέλλοντας «επί δικαίους και αδίκους». 
«Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν θεού»: Ανοιχτό βιβλίο ο ουρανός, το μόνο αληθινά ιερό βιβλίο, γραμμένο σε πανανθρώπινη γλώσσα, που διηγείται πώς προέκυψε η ιδέα του ουράνιου πατέρα-θεού, που φροντίζει να παρέχει στα γήινα παιδιά του τον «άρτον τον επιούσιον». Ολοφώτεινος προβάλλει από το συννεφένιο παλάτι του, επιεικής και μεγαλόψυχος για τους ταπεινούς λάτρες του, που τυφλώνονται, αν τολμήσουν να τον ατενίσουν κατάματα. Τις νύχτες τον περιστοιχίζουν μυριάδες φωτοβόλοι άγγελοι, τα άστρα και γύρω του περιφέρονται ακατάπαυστα οι 8 πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Αυτός είναι η ζωή και ο θάνατος, το Α και το Ω, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.

"Φως ιλαρόν": Ο ουράνιος βασιλιάς, ο οποίος "εν τω ηλίω έθετο το σκήνωμα αυτού", βασιλεύει (δύει)   "αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον", το ιλαρό χρυσοκόκκινο φως του δειλινού. Ο Κύριος, δηλ. ο ήλιος, "εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο", μαγεύοντας τα φτωχά μας μάτια με τη μεγαλοπρέπειά του. "Ενεδύσατο Κύριος δύναμιν...". Η φλογερή του δύναμη μαγνητίζει τους οκτώ πλανήτες που στροβιλίζονται γύρω του ιεροπρεπώς, σαν εκστασιασμένοι δερβίσηδες. Το γλυκύ έαρ ετοιμάζεται να προσφέρει στον μέγα Φωτοδότη την  ενιαύσια εξιλαστήρια θυσία του άμωμου αμνού,  για χάρη της αμαρτωλής ανθρωπότητας που προσμένει την επιστροφή του θείου φωτός και μιαν αβασίλευτη "ανατολή ανατολών".