ΟΥΤΟΠΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΑΝ το βουλευτικό αξίωμα ήταν άμισθο ή έστω αμειβόταν με ένα μικρό, συμβολικό ποσό χωρίς  έξτρα επιδόματα, τότε θα προσείλκυε μόνο εκείνους που θα φιλοδοξούσαν να υπηρετήσουν την πατρίδα, ασκώντας παράλληλα το επάγγελμά τους (όποιο κι αν είναι αυτό). Έτσι θα μειωνόταν ο αριθμός των τρωκτικών του Δημοσίου χρήματος, αφού το βουλευτιλίκι δε θα εξυπηρετούσε πια οικονομικά συμφέροντα.

ΑΝ ο μισθός κάθε δημοσίου υπαλλήλου συνδεόταν με την αποδοτικότητά του, πολλοί  λουφαδόροι  θα έχαναν το βόλεμά τους.

ΑΝ κάθε χρόνο οι βουλευτές και αξιωματούχοι του κράτους κάναν δημόσιο απολογισμό του έργου τους (ευθυνοδοσία λεγόταν αυτό στην αρχαία Αθήνα) και αξιολογούνταν από τον ίδιο το λαό, θα το σκέφτονταν πολύ, πριν αναλάβουν θέσεις ευθύνης ή προχωρήσουν σε ύποπτες λύσεις κρίσιμων ζητημάτων.

ΑΝ  οι δημόσιες φιέστες και οι μεγάλες κρατικές δαπάνες γίνονταν με έξοδα πλουσίων πολιτών ή εταιρειών (όπως οι αρχαίες χορηγίες), τότε όχι μόνο δε θα χρειαζόμασταν ξένα δεκανίκια για να βγούμε από την οικονομική κρίση, αλλά θα γινόμασταν παγκόσμιο πρότυπο προς μίμηση.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΜΗΣ

Ένα μεσημέρι του περασμένου Ιουλίου η Σκόντα μας, παρκαρισμένη στο γκαράζ του ισογείου, νιαούριζε σπαραξικάρδια. Σήκωσα το καπώ κι ανακάλυψα ένα τιγρέ γατάκι κουρνιασμένο μέσα στη μηχανή και κατατρομαγμένο. Το έβγαλα με προσοχή, το περιποιήθηκα κι από τότε έγινε το αυτοκολλητάκι μου. Αυτή είναι η σκανταλιάρα Μιμή.