Το θηλυκό στοιχείο στο χριστιανισμό και η ανύμφευτη νύμφη

Υπάρχει ένα ανατολίτικο θηλυκό στοιχείο στο χριστιανισμό. Ο θεός παιδεύει, όποιον αγαπά. Οι γυναίκες της Ανατολής θεωρούν την τιμωρία και τον αυστηρό περιορισμό τους  ως δείγμα αγάπης του συζύγου τους.  Η διαπίστωση ανήκει στο Νίτσε. Για τον Παύλο η Εκκλησία είναι νύμφη του Χριστού και, όπως ο άντρας είναι κεφαλή της γυναίκας, έτσι, κεφαλή της εκκλησίας είναι ο Χριστός. Η παραβολή των δέκα παρθένων που ξεροστάλιαζαν περιμένοντας "εν τω μέσω της νυκτός" τον νυμφίο, μετατρέπει τους πιστούς σε παρθενίδια, έτοιμα να κορέσουν τις σεξουαλικές ορέξεις του ιδιόρρυθμου και μονίμως καθυστερημένου νυμφίου ("ίνα ως αι φρόνιμοι του κυρίου παρθένοι, έτοιμοι εισέλθωμεν συν αυτώ εις τους γάμους...", ακολουθία Μ. Τρίτης, "των μωρών παρθένων").  Είναι συμπαθή τα θηλυκά που βρίσκουν ως υποκατάστατο τον "ουράνιο νυμφίο". Αλλά πώς να συμβιβαστώ με την ιδέα βαρβάτων αντρών, που ψάλλουν ανερυθρίαστα τον "έρωτά τους" στο Χριστό και τον αποκαλούν νυμφίο τους; Μήπως οι ψυχές είναι γένους θηλυκού; Τότε γιατί ο χριστιανισμός υποτιμά τη γυναικεία φύση; Η διαστροφική ιδέα να εξωθείται ο άντρας σε φλογερό έρωτα ενός αντρικού -έστω θεανδρικού- προτύπου, δικαιώνει την ομοφυλοφιλία. Άλλο πρέπει να είναι το γυναικείο ερωτικό πρότυπο και άλλο το αντρικό, άλλωστε κι ο θεός  προτίμησε παρθένα. Η ανύμφευτη μητέρα του Χριστού, παρασκηνιακή φιγούρα των ευαγγελίων, βουβό πρόσωπο του χριστιανικού δράματος, τον 5^ο αιώνα έγινε σημείο αναφοράς.   Έπρεπε να υποκαταστήσει  τις λαοφιλείς παρθένες θεές και θεομήτορες των ειδωλολατρών.  Η έλλειψη ιστορικών στοιχείων αναπληρώθηκε από ευλαβείς μύθους. Τον 6^ο μ.Χ αιώνα θεσπίστηκε ο εορτασμός της Κοίμησης, δηλ. του θανάτου της και επινοήθηκε η σύναξη των αποστόλων καβάλα σε σύννεφα από τα πέρατα της γης στον τόπο της κηδείας, η τριήμερη ανάληψή της (Μετάσταση), η υποδοχή που της επιφυλάχτηκε στον ουρανό και άλλα σημεία και τέρατα. Οι υμνητές της Μαριάμ ξεπέρασαν σε κολακείες τους ειδωλολάτρες ποιητές. Οι εκφράσεις τους, αν και εξυμνούν την παρθενία, είναι γεμάτες σεξουαλικά υπονοούμενα. Η καταπιεσμένη επιθυμία βρήκε διέξοδο στη χρήση  αλληγοριών από το ερωτικό ποίημα του Σολομώντα Άσμα ασμάτων.  Π.χ. η Ομιλία στο Γενέσιο της Θεοτόκου του Θεόδωρου Στουδίτη περιγράφει τη συνουσία του θεού με την παρθένα με λέξεις ερεθιστικές:  αχράντων λαγόνων…  κοιλιακών κόλπων …  τοσούτον ηράσθη ο θεός … εκείνης ερασθείς … εκείνης επιλαβόμενος … ουσιωδώς  αυτή συγκραθήναι (να ενώσει την ουσία του με αυτήν) … ομφαλός σου κρατήρ τορευτός … τετρωμένη αγάπης … αναμέσον των μαστών μου αυλισθήσεται … η κοιλία σου θημωνία σίτου  ….  αδελφή πανέραστος … αφ ης αμέλγει γάλα παρθενικόν … εισήλθον εις κήπον μου, αδελφή μου νύμφη … τοκάς κατά θείαν σύλληψιν...  Ο Ανδρέας, Σύρος επίσκοπος Κρήτης (660-740) υπερβάλλει σε  εκφράσεις λατρείας: «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα, / αμέσως η δεχομένη των εκ Θεού δωρεών το πλήρωμα όλον / και εις άπαντας, αγγέλους, ανθρώπους τε τούτο διαπορθμεύουσα (…) Τέλος το σκοπιμώτατον και ύστατον δημιουργίας απάσης δι ην ο κόσμος εγένετο. Και σου τη γεννήσει η αιώνιος του κτίστου βουλή πεπλήρωται». Την προσφωνεί δεύτερη  θεά μετά τον τριαδικό θεό. Λέει πως δέχεται από εκείνον όλα τα θεϊκά δώρα και τα μοιράζει σε αγγέλους και ανθρώπους, αν και αυτός ο ρόλος έχει ανατεθεί στο άγιο Πνεύμα. Την θεωρεί ως τον υπέρτατο σκοπό της δημιουργίας του κόσμου και εκπλήρωση της βούλησης του Δημιουργού, που άλλο σκοπό δεν είχε, παρά να δημιουργήσει την ατέλειωτη δυστυχία των ανθρώπων, για να γεννηθεί  η εβραιοπούλα Μαριάμ και να γίνει γυναίκα του. Σπάνιες ήταν οι αντιρρήσεις, όπως του Επιφάνειου, επίσκοπου Κύπρου (310-403), Iουδαίου από την Παλαιστίνη: «ούτε γαρ θεός η Μαρία … εν τιμή έστω Μαρία…. αλλ’ ουκ εις το προσκυνείσθαι … Πέραν του δέοντος ου χρη τιμάν τους αγίους» (Κατά αιρέσεων, P.G. 42).  Η χαροκαμένη Εβραία ανύμφευτη μάνα, που ανέβηκε στο βάθρο της θεάς είναι το σύμβολο της καταπιεσμένης γυναίκας, της δούλης κυρίου, που ανασύρθηκε από την αφάνεια και την ταπεινότητα, για να γίνει στη χριστιανική παράδοση πρότυπο γυναίκας, αν και θυμίζει μουσουλμάνα τυλιγμένη σε πέπλα με φοβισμένο βλέμμα και αγριεμένη όψη. Η ιδέα της ανύπανδρης μάνας με το θείο βρέφος, καρπό μυστικής σύλληψης, είναι ζυμωμένη με αρχαίες δοξασίες, που οι χριστιανοί ανέμειξαν με τον ιουδαϊσμό για να φτιάξουν τα δικά τους είδωλα. Διάδοχος της Προμάχου Αθηνάς έγινε η Υπέρμαχος Στρατηγός, αναγκαία για την εμψύχωση στρατού και λαού, λόγω των συνεχών βαρβαρικών επιδρομών. Πρότυπο της ουράνιας θείας οικογένειας έγινε η βασιλική οικογένεια, της οποίας ισχυρό μέλος ήταν η βασιλομήτωρ. Εκείνη κινούσε τα νήματα της πολιτικής από τα παρασκήνια και επηρέαζε όλες τις σημαντικές αποφάσεις. Οι κόλακες που αποκτούσαν την εύνοιά της εξασφάλιζαν ισχυρό σύμμαχο που εξευμένιζε για λογαριασμό τους τον αυτοκράτορα. Αυτό το ρόλο έδωσαν οι θεολόγοι στη μητέρα του Χριστού. Την πρόβαλαν ως μεσίτρια προς τον θεό υπέρ των ανθρώπων υποσχόμενοι ότι πάντα  δύναται ως δυνατόν εν ισχύι τον Χριστόν κυήσασα… Κάθε επιφύλαξη και αντίθετη άποψη περί λατρείας της Μαριάμ ξεπεράστηκε.  Μνημείο κολακείας στην  άγαμη μάννα - σύζυγο του θεού είναι οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου (Ακάθιστος Ύμνος), που συντέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη του 6^ου – 7^ου αιώνα μ.Χ.  από ανώνυμο υμνογράφο. Άλλοι τους αποδίδουν στο Ρωμανό το Μελωδό, άλλοι στον Κοσμά το Μελωδό, θετό αδελφό του υμνογράφου Ιωάννη του Δαμασκηνού και άλλοι στον Πατριάρχη Σέργιο, του οποίου, τους ύμνους διατήρησε ανώνυμους η Εκκλησία, επειδή τον θεωρούσε αιρετικό, ως οπαδό του Μονοθελητισμού.  Στις 25 Μαρτίου του 624, όταν ο Ηράκλειος άρχισε την εκστρατεία κατά των Περσών, θεσπίστηκε η γιορτή του Ευαγγελισμού. Το 626 οι Άβαροι πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη και ο Σέργιος με την εικόνα της Παναγίας εμψύχωνε τους στρατιώτες. Από στόμα σε στόμα διαδόθηκε η φήμη ότι η Παναγία περπατά στα τείχη και πολεμά τους εχθρούς κι όταν οι Άβαροι εγκατέλειψαν την πολιορκία, ο Σέργιος τέλεσε πανηγυρική Λειτουργία στο Ναό των Βλαχερνών, όπου εψάλη ο Ακάθιστος Ύμνος  ως ευχαριστία στην Υπέρμαχο Στρατηγό. Ο πιστός λαός ζητά σωτηρία και παρηγοριά από τη Μεγάλη Μητέρα, αλλά τα θαύματα των συναξαριών διαλύονται στην επαφή με την πραγματικότητα και απομένουν κάτι ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα με εικόνες που δακρύζουν, μύρα που αναβλύζουν, καντήλια που κουνιούνται και άλλα παρόμοια  που μόνο αποτέλεσμα έχουν να γεμίζουν τα παγκάρια με χρήμα. Τα άψυχα μαυρισμένα ξόανα, πολυκαιρινά, σαρακοφαγωμένα, ντυμένα με φύλλα χρυσού και ασημιού και φορτωμένα με πολύτιμα στολίδια και αφιερώματα, στέκονται αμίλητοι, κουφοί και ανέκφραστοι θεατές της ανθρώπινης συντριβής. Το είδωλο της Μεγάλης Μητέρας δεν μπορεί ούτε τον εαυτό του να προστατεύσει τόσο από τη φυσική φθορά όσο και από την ανθρώπινη κακία, πόσο μάλλον αυτούς που το εκλιπαρούν για τη σωτηρία τους και επιμένουν να το λατρεύουν με πάθος και να φαντασιώνονται θαύματα. 

Ο ρόλος της Εκκλησίας κατά την Τουρκοκρατία

«Η μεν Ελλάς υπετάχθη δια της βίας μεθ’ όπλων, η δε Εκκλησία  άνευ όπλων», γράφει ο λόγιος κληρικός Θεόκλητος  Φαρμακίδης («Συνοδικός τόμος», 1852).  Ευθύς μετά την Άλωση η Εκκλησία έγινε φοροεισπράκτορας και χωροφύλακας, που κρατούσε το ποίμνιο των χριστιανών υπόδουλo.  Ο Μωάμεθ ο πορθητής έκανε πατριάρχη τον  Γεώργιο Σχολάριο ή Γεννάδιο,  γιατί αυτός προτιμούσε να βλέπει «τουρκικό φέσι στην Πόλη, παρά παπική τιάρα»  και ήταν εχθρός του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο ανθενωτισμός του ευνοούσε τα τουρκικά σχέδια και εξασφάλιζε την αδιαφορία των χριστιανικών εθνών της Δύσης απέναντι στα δεινά των Ελλήνων. Ο Γεννάδιος  διέταξε να καούν τα αντίτυπα της “Νόμων συγγραφής” του φιλόσοφου Πλήθωνα και παρακινούσε τον διοικητή της Πελοποννήσου να τιμωρεί τους λάτρεις του αρχαίου ελληνισμού: «Ράβδιζε, είργε, γλώσσαν αφαίρει, χείραν απότεμνε και, αν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ». Από το 1466 αγράμματοι καλόγεροι αγόραζαν τις επισκοπές από το Σουλτάνο. Όποιος έδινε περισσότερα γινόταν δεσπότης και φορολογούσε τους ραγιάδες για να ξεχρεωθεί. Έτσι οι περισσότεροι δεσποτάδες  ήταν αμαθείς  και διώκτες της παιδείας.  Έβλεπαν κάθε μορφωμένο ως απειλή και έλεγαν ότι είναι αμαρτία η μελέτη των θετικών επιστημών, γιατί όσοι μελετούν ελληνικά βιβλία αηδιάζουν τα εκκλησιαστικά («Χριστιανική Απολογία», 1798). Μόνη τους έγνοια ήταν να διατηρούν την υπακοή του ποιμνίου στο σουλτάνο και να θησαυρίζουν  με φόρους, εράνους, δωρεές και πώληση συγχωροχαρτιών (Δοσίθεος, Ιστορία πατριαρχών Ιεροσολύμων). Με σιγίλιο του Καλλίνικου Β΄, το 1691 τα συγχωροχάρτια έγιναν Πατριαρχικό προνόμιο. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Άνθιμος συμβούλευε τους χριστιανούς: «Κλείσατε τα αυτία σας και μη δώσετε καμμίαν ακρόασιν εις τας νεοφανείς ελπίδας τής ελευθερίας  … οπού είναι ενάντια εις τα ρητά τής Θείας Γραφής και τών αγίων αποστόλων, οπού μάς προστάζουν να υποτασσώμεθα εις τας υπερεχούσας αρχάς, όχι μόνον εις τας επιεικείς, αλλά και σκολιάς, διά να έχωμεν θλίψιν εις αυτόν τον κόσμον... Φυλάξατε …απαρασάλευτον την υποταγήν εις την πολιτικήν διοίκησιν …Ας μη χάσωμεν διά μία ψευδή κι ανύπαρκτον τάχα ελευθερίαν τού παρόντος.., τούς αμαραντίνους στεφάνους τής αιωνίου μακαριότητος… Ιδέτε τί οικονόμησεν ο Κύριος, …ήγειρεν εκ τού μηδενός την ισχυράν  βασιλείαν τών Οθωμανών, αντί τής τών Ρωμαίων ημών, η οποία είχεν αρχίσει  να χωλαίνη εις τα τής ορθοδόξου πίστεως φρονήματα. Ύψωσεν την βασιλείαν  τών Οθωμανών, διά να αποδείξη  ότι θείω εγένετο θελήματι. Κατέστησε  εφ’ ημάς την υψηλήν βασιλείαν,  διά να είναι εις μεν τούς δυτικούς, ωσάν χαλινός, εις δε τούς ανατολικούς ημάς πρόξενος σωτηρίας  και να παιδεύη  τούς παρεκτρεπoμένους, διά να έχουν προ οφθαλμών τού Θεού τον φόβον … Ο αποστάτης Διάβολος διά να  φέρη εις απώλειαν τούς  πιστούς, εμεθοδεύθη  άλλην πονηρίαν και απάτην,  το νυν θρυλλούμενον σύστημα τής ελευθερίας,  διά να απατήση ει δυνατόν και τούς εκλεκτούς …Υπάρχει δέλεαρ τού Διαβόλου και φαρμάκι ολέθριον διά να κατακρημνίση τούς λαούς εις απώλειαν… Επεκαλέσθη εις βοήθειαν τα πνεύματα τής πονηρίας διά να κατασκευάση την νεοφανή και έντεχνον αυτήν παγίδα, να πέσουν εις αυτήν  οι καλοί χριστιανοί, να χάσουν την ουράνιον βασιλείαν και να βασανίζονται αιωνίως». (Διδασκαλία Πατρική, 1798). Η Εκκλησία ίδρυε ιεροδιδασκαλεία, είχε εξαπολύσει όμως διωγμό ενάντια στις Επιστήμες που άκμαζαν στη Δύση. Φοβόταν το Διαφωτισμό (πνευματικό κίνημα στη Δυτ. Ευρώπη το 18^ο αιώνα που προωθούσε την  παιδεία και στρεφόταν κατά της τυραννίας). Οι «εκπρόσωποι του ελληνικού διαφωτισμού» που αναφέρονται στα σχολικά βιβλία ήταν εχθροί του Διαφωτισμού.  Ο Κοσμάς ο Αιτωλός  ονόμαζε  «θεόσταλτη» τη δουλεία στους Τούρκους και κήρυττε: «Δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί (…)  ο Θεός  έφερε τον Τούρκον  δια ιδικόν μας καλόν. Και διατί έφερεν ο Θεός τον Τούρκον; Δια ιδικόν μας συμφέρον, διότι τα άλλα έθνη θα μας έβλαπτον εις την πίστιν, ο δε Τούρκος άσπρα (χρήματα) άμα του δώσης κάμνεις ο,τι θέλεις. Και δια να μη κολασθώμεν, το έδωσε του Τούρκου, και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάει». Ο ίδιος ήθελε τα σχολεία να υπηρετούν μόνο τους σκοπούς της εκκλησίας. Το ίδιο  και η εκμάθηση της ελληνικής, εφόσον τα ιερά κείμενα είναι γραμμένα στα ελληνικά. Αποδοκίμαζε τη διδασκαλία των άλλων μαθημάτων, που ονόμαζε «άθεα γράμματα» και απειλούσε “Το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους“. Ο Νικόδημος Αγιορείτης απαγόρευε όχι μόνο την ανάγνωση βιβλίων του Διαφωτισμού, αλλά και εκείνων που είχαν σκοπό να τον ανασκευάσουν (Κ.Θ.Δημαρά «Ν.Ε. Διαφωτισμός, σ.89). Οι νέοι που γύριζαν από σπουδές στην Ευρώπη έπρεπε να επιβεβαιώσουν  από του άμβωνος την υποταγή τους στην Εκκλησία. Ο κληρικός Αθανάσιος Πάριος (1721-1813), σχολάρχης στη Σχολή του Γένους στη Χίο, επικεφαλής του «κινήματος των Κολλυβάδων», που μόνη τους έγνοια ήταν να μην τελούνται μνημόσυνα τις Κυριακές, ανακηρύχτηκε άγιος το 1995 και Δάσκαλος του Γένους! Αυτός χαρακτήριζε την Ευρώπη «χάος της απωλείας και βάραθρον του Άδου».  Έγραφε ότι «η εξέγερσις κατά των τούρκων αντίκειται εις το χριστιανικόν ιδεώδες» (Νέος Ραψάκης, 1805). Κήρυττε υποταγή στο σουλτάνο και έγραφε για τον εθνομάρτυρα Ρήγα Φεραίο: «η θεία πρόνοια ηλέησε το γένος των χριστιανών … και παρεδόθησαν (τα έργα του) εις το πυρ και οι κατά των ιδίων δεσποτών (τούρκων) ευτρεπίσαντες μάχαιραν, μάχαιραν εύρον μισθόν του παραλόγου ζήλου αυτών». Έκρινε «αξίους μαχαίρας» τους «ελληνόφρονας» που είχαν ζήλο «υπέρ της ελευθερίας του Γένους» και έγραφε στο έργο του «Απολογία Χριστιανική» (1796), ότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ελεύθεροι, γι αυτό δεν πρέπει να είναι ελεύθεροι, αλλά να θανατώνονται εκείνοι που κηρύττουν την ελευθερία και τη δημοκρατία και να καίγονται τα βιβλία τους. Θεωρούσε «αντίχριστους» τους φιλοσόφους και ανώφελες τις επιστήμες («Τι θέλουν μας ωφελήση οι κύκλοι και οι πυραμίδες και τα τετράγωνα και τα αστρονομικά τηλεσκόπια; Ουδέν ουδέν», «το γένος των Ελλήνων είναι άξιον περιφρονήσεως… όχι διότι  έλειψαν οι Ηράκλειτοι… οι Αριστοτέλεις και οι τοιούτοι μετεωρολέσχαι, αλλά διότι έλειψαν οι Αθανάσιοι, οι Βασίλειοι και οι Κύριλλοι», «Αντιφώνησις προς τον παράλογον ζήλον των από Ευρώπης ερχομένων φιλοσόφων», 1802). «Μακράν η πολύσχημος Γεωμετρία. Μακράν η κενέμφατος Άλγεβρα. Μακράν κάθε ανθρωπίνη επιστήμη και μάθησις. Εις τα εξ αποκαλύψεως δεν ζητείται απόδειξις, αλλά πίστις» (Χριστιανική Απολογία)... Ήθελε τους ιερείς αγράμματους και ονόμαζε τις επιστήμες μωροφιλοσοφίες. Αποκαλούσε τον Βολταίρο  «παμμίαρο, κατάπτυστο, τρισκατάρατο, ασελγέστατο, θεομίσητο…» και συκοφαντούσε τον μητροπολίτη Δωρόθεο Πρώϊο, σχολάρχη στη Χίο και εθνομάρτυρα (απαγχονίστηκε από τους Τούρκους το 1821), γιατί επιθυμούσε “αι επιστήμαι να επιστρέψουν εις την παλαιάν τους πατρίδα".  Ο Κοραής γράφει για το ρόλο της εκκλησίας κατά την Τουρκοκρατία: "... εγεννήθησαν πολλές ιεροπραξίες… επλάσθησαν πολλά λείψανα μαρτύρων και θαύματα ετολμήθησαν άγνωστα… και το χειρότερο, αμελήθη παντάπασιν η παιδεία του λαού. Εις ανθρώπους, οι οποίοι έκαμαν πορισμόν (βιοποριστικό επάγγελμα) την ευσέβειαν, και την εκκλησίαν μετέβαλαν εις μεταπράτου εργαστήριον, δεν εσύμφερε πλέον λαός φωτισμένος ... Ιδιοποιήθησαν λοιπόν την εξουσία δια να τρέφονται απ’ τους ιδρώτες του λαού, χωρίς να σέβονται πλέον ούτε κτήματα, ούτε τιμή, μήτ’ αυτήν των υπηκόων την ζωή (…) Ανήγειραν λοιπόν, από του αναστενάζοντος λαού τους ιδρώτες μεγαλοπρεπέστατους ναούς... Κατεστόλισαν τους ιερουργούντας τα μυστήρια με χρυσοΰφαντα και ποικιλτά ενδύματα, πολυτελέστερα της στολής του Ααρών,... Τους κατεπλούτισαν με σατραπικά εισοδήματα και τους εκραταίωσαν υπέρ τους σατράπας (…) έκτισαν και φρούρια, ονομάσαντες αυτά Μοναστήρια και τα επροίκισαν από τα κοινά των πολιτών κτήματα, δια να κατοικούν σ’ αυτά όχι στρατιώτες φύλακες της κοινής ελευθερίας ή εργάτες αναγκαίοι εις την προκοπήν της βιομηχανίας, αλλ’ άνθρωποι αργοί, επαγγελόμενοι άρνησιν του κόσμου, οι οποίοι άλλην αμοιβή δεν έμελλε να δώσουν στον εργαζόμενο γι’ αυτούς ταλαίπωρο λαό, παρά να κολακεύουν τους τυράννους του και να συμμερίζονται την βία και τον δόλο των τυράννων κατά του λαού και να κυβερνούν και αυτοί… αναγκαστικώς και  αισχροκερδώς, ως κοσμικοί τύραννοι …» (Άτακτα Προλεγόμενα Γ΄τόμου). Κληρικοί «ως λιμώττοντες λύκοι… αρπάζωσιν ανηλεώς από των πεινώντων Χριστιανών τα στόματα τον ολίγον άρτον, τον οποίον και αυτή των Τούρκων η απληστία εντρέπεται να αρπάση» («Αδελφική Διδ/λία»). Ο διεφθαρμένος επίσκοπος Άρτας Ιγνάτιος, που ο αγωνιστής Χ. Περραιβός ονομάζει «όργανον του Αλή χάριν αρπαγών», ευθύνεται για την άλωση της Πρέβεζας και τη σφαγή που ακολούθησε (1798).  Ο πατριάρχης  Καλλίνικος  Ε΄, το 1805 αφόρισε τους Κλέφτες  και έβγαλε εγκύκλιο να τους παραδίδουν οι χριστιανοί στους Τούρκους που τους βασάνιζαν και τους κρέμαγαν. O Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για να γλυτώσει διέφυγε στην Ζάκυνθο όπου έμεινε 15 χρόνια. Καλόγερος της μονής Αιμυαλών πρόδωσε τους Κολοκοτρωναίους που κρύβονταν στο μοναστήρι και οι Τούρκοι κρέμασαν τα κεφάλια τους σε τσιγκέλια. Τον Κατσαντώνη πρόδωσε ο μοναχός Καρδερίνης. Ο Βελιγραδίου Μεθόδιος το Μάη του 1803 πρόδωσε το Ρήγα. Ο αγιορείτης Κύριλλος Λαυρειώτης αποκαλούσε το Ρήγα “διεφθαρμένον την φρένα” και εκδήλωνε τη χαρά του που ο εθνομάρτυρας έγινε τροφή για τα ψάρια και ύλη της αιωνίου κολάσεως. Ο ηγούμενος του προφ. Ηλία  Παμβώτιδας με εντολή του Αλή πασά  έπεισε 24 Σουλιώτες  να αφοπλιστούν για να μπουν στο ναό, όπου τους σκότωσαν Τουρκαλβανοί. Ο Ιερόθεος, επίσκ. Ιωαννίνων διέταξε τους προεστούς της Πάργας, στις 5-7-1801 να διώχνουν τους Σουλιώτες «επειδή είναι κακούργοι». Δεσπότης έστησε παγίδα στον Γιωργάκη Ολύμπιο, καλώντας τον στη μονή Σέκου, για να πέσει στα χέρια των Τούρκων.  Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όχι μόνο δεν σήκωσε το λάβαρο της Επανάστασης, αλλά λούφαζε στη μονή Ομπλού  στις 21 Μάρτη, όταν στην Πάτρα ξεκινούσε την επανάσταση του 1821 ο τσαγκάρης Παναγιωτάκης Kαρατζάς. Ο Πατριάρχης Κύριλλος απείλησε να ξυλοκοπήσει τον Ευγένιο Βούλγαρη και του απαγόρευσε να διδάσκει στην Αθωνιάδα (1753). Ο Δωρόθεος Μυτιληναίος κατηγόρησε τον Ευγένιο Βούλγαρη ότι διδάσκει περιττά και άχρηστα μαθήματα, δηλ. αριθμητική και γεωμετρία. Ο αρχιμανδρίτης Στέφανος Δούγκας, σπούδασε στη Γερμανία και αγόρασε με έξοδά του όργανα χημείας, φυσικής και αστρονομίας για να ανοίξει Σχολή στα Αμπελάκια. Κατηγορήθηκε όμως ότι συμβιβάζει “φυσικήν και αλγεβραριθμητικήν τή θεοπνεύστω Γραφή“ και υποχρεώθηκε το 1817 να αποκηρύξει το έργο του «Εξέτασις της Φύσεως», μελέτη για το φως, την κίνηση, τη βαρύτητα, τα ρευστά, τον ηλεκτρισμό κ.α.  ως «εναντία ταις Ιεραίς Γραφαίς». Ο Θεόφιλος Καϊρης το 1814 δίδασκε στην Αθήνα αριστοτελική λογική, όταν ο «θηριώδης δεσπότης» Αθηνών Γρηγόριος έστειλε  «ραβδούχους Τουρκαλβανούς», που τον φόρτωσαν με τη βία στο αμπάρι ενός σαπιοκάραβου που πήγαινε στη Σμύρνη. Αποκορύφωμα του ραγιαδισμού της Εκκλησίας ήταν η αποστολή από τον πατριάρχη Αγαθάγγελο Α΄ των μητροπολιτών Νικαίας, Χαλκηδόνας, Λαρίσης και Ιωαννίνων το Φεβρ. 1828,  για να πείσουν τους απελευθερωμένους Έλληνες να δηλώσουν υποταγή στο Σουλτάνο. Ευτυχώς, η άθλια αποστολή τους απέτυχε. Ο Γρηγόριος Ε΄ τρεις φορές πατριάρχης στην περίοδο 1797-1821, είχε επιβάλει λογοκρισία, ώστε να απορρίπτονται τα βιβλία, “όσα εστίν κατά της επικρατούσης κραταιάς βασιλείας”. Με συνοδικό τόμο το 1819 απαγόρευε τη διδασκαλία μαθημάτων που γεννούν αδιαφορία για την εκκλησία, γεγονός που οδήγησε σε κλείσιμο σχολείων στη Σμύρνη, τις Κυδωνιές, τη Χίο και τη Μυτιλήνη. Το 1807 με εντολή του σουλτάνου Σελίμ Γ΄ συνιστούσε στους Έλληνες να μη βοηθούν τους Ρώσους εναντίον των Τούρκων και, όταν αγγλικός στόλος απέκλεισε την Κωνσταντινούπολη, συμμετείχε στην οχύρωσή της κι ο σουλτάνος τον αντάμειψε με δώρα. Παρακίνησε τους επαναστάτες του Θεσσαλού αρματολού Νικοτσάρα να διαλυθούν κι έπεισε τον παπα- Θύμιο Βλαχάβα να σταματήσει την επανάσταση στον Όλυμπο, με αποτέλεσμα να πιαστεί με προδοσία από τον Αλή πασά και να φονευθεί με φρικτό τρόπο. Διέταξε τους δεσποτάδες να κατασχέσουν τη “Νέα Πολιτική Διοίκησή” του Ρήγα “ότι πλήρης υπάρχει σαθρότητος εκ δολερών εννοιών τοις δόγμασι εναντιουμένη” και με επιστολές του παρακινούσε τους επισκόπους να έχουν ειλικρινή ευπείθεια και υποταγή εις την κραταιάν βασιλείαν του σουλτάνου. Το Μάρτιο του 1821 ανακοίνωσε Αφορισμό της Επανάστασης, γεμάτο φρικτές κατάρες κατά των επαναστατών και των αρχηγών τους, Μιχαήλ Σούτσου, ηγεμόνα Μολδαβίας και  Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ονομάζει τον πατέρα του  Υψηλάντη αγνώμονα, φυγάδα και δραπέτη. Τον Μιχαήλ κακόβουλον, τέρας έμψυχον αχαριστίας. Αμφότερους απονενοημένους, αλαζόνες, δοξομανείς, ματαιόφρονες, επειδή εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν ... εφείλκυσαν πολλούς κακοήθεις και ανοήτους, δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους….. μετεχειρίσθησαν και το όνομα της Ρωσσικής Δυνάμεως….της ιδικής των κακοβουλίας και ματαιοφροσύνης γέννημα ... Με ραδιουργίας οι φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, επεχείρησαν έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν …με τόσα ελευθερίας προνόμια (…) και κατ’ εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, …. επί ψυχική ημών σωτηρία.». Χαρακτηρίζει τους επαναστάτες: μισελεύθερους,  μισογενείς, μισόθρησκους, αντίθεους,  ασυνείδητους, που προκαλούν την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας  και  επιφέρουν γενικόν όλεθρον. Καλεί τους  νουνεχείς και τιμίους και των ιερών κανόνων  φύλακας  να μην ακούσουν «τας ψευδολογίας των αχρείων εκείνων και κακόβουλων». Διατάζει τους υφισταμένους του: «να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων, να τους αποδείξετε και να τους στηλιτεύσετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας, ... επειδή ενεργούν ανοίκεια του ραγιαδιακού χαρακτήρος ...  εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλλάττετε … κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις  την θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένην κραταιάν και αήττητον βασιλείαν, καθότι η μετ’ ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς Θεόν αγάπην και πίστιν, και την προς τας θείας αυτού εντολάς και τας υπαγορεύσεις των  ιερών κανόνων υπακοήν, και την ευγνωμοσύνην …..διά τ’ άπειρα ελέη, οπού απολαμβάνομεν παρά της βασιλικής φιλανθρωπίας». Χαρακτηρίζει το επαναστατικό φρόνημα σατανικό  και τον όρκο της Φιλικής Εταιρείας όρκο απάτης,  όμοιο  «με τον όρκον του Ηρώδου, όστις, … απεκεφάλισεν Ιωάννην τον βαπτιστήν». Ονομάζει τη Φιλική εταιρεία  φατρία πραγματευομένη την απώλειαν ενός ολοκλήρου γένους. Την τήρηση του όρκου: ολεθρία και θεομίσητη  και την αθέτησή του θεοφιλή και σωτηριώδη. Απειλεί ότι, αν δεν καθαρισθή η θανατηφόρος αύτη λύμη, εκείνοι που θα συλληφθούν θα  παιδευθούν χωρίς έλεος και θα εξαφθή η δικαία οργή και ο θυμός τής εκδικήσεως  των τούρκων, και θέλουν εκχυθή τόσων αθώων αίματα. Και προστάζει: «τους ασεβείς πρωταιτίους και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε, καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ’ αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς,  ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας  ως παραβάται δε των θείων νόμων…. καταφρονηταί του ιερού χρήματος της προς τους ευεργέτας ευγνωμοσύνης… ως την απώλειαν των αθώων ομογενών μας ασυνειδήτως τεκταινόμενοι, αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν..…  Εαν δεν δείξετε εν έργω την επιμέλειάν σας και προθυμίαν εις την διάλυσιν των σκευωριών,  εις την άμεσον και έμμεσον καταδρομήν και εκδίκησιν των επιμενόντων εις τα αποστατικά φρονήματα, εάν καθ’ οιονδήτινα τρόπον δολιευθήτε και κατενεχθήτε κατά της κοινής ημών ευεργέτιδος κραταιάς βασιλείας, έχομεν υμάς αργούς πάσης ιεροπραξίας, και τη δυνάμει  του παναγίου Πνεύματος εκπτώτους …και τω πυρί της γεέννης ενόχους…». Όσοι δικαιολογούν τους πατριαρχικούς αφορισμούς του Καλλίνικου Ε΄:1805 και Γρηγόριου Ε΄:1820, 1821  κατά των επαναστατημένων Ελλήνων  προφασίζονται ότι έγιναν κάτω από πίεση και το φόβο αντιποίνων. Όμως αυτοί αφόριζαν κι εκείνους που βλέπαν την ένωση με τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία ως σανίδα σωτηρίας και τους δυστυχείς που εξισλαμίζονταν για να σωθούν τους υποχρέωναν  να παραδοθούν στους δημίους και να υποστούν βασανιστήρια για να συγχωρεθούν. Δεν ανέχονταν προδοσία της θρησκείας, δικαιολογούσαν όμως την προδοσία του πατριωτικού αγώνα. Εντούτοις κανείς αφορισμός δεν απέτρεψε  τις σφαγές και λεηλασίες, ενώ, αν οι εκκλησιαστικοί άρχοντες φρόντιζαν για τη  διπλωματική προσέγγιση με  άλλες χώρες και την ηθική και οικονομική ενίσχυση του αγώνα, θα ήταν εξ αρχής θετικά τα αποτελέσματα και για την επανάσταση και για τους ίδιους, που αντί για προδότες  θα  γίνονταν ήρωες. Όταν οι εκκλησιαστικοί ταγοί πρότρεπαν τους Έλληνες να γίνουν νεομάρτυρες για ν’ αγιάσουν, δεν τους ένοιαζε τι συμφορές θα πάθουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Όταν τους απαγόρευαν να επαναστατήσουν, προφασίζονταν ότι νοιάζονται για το καλό τους και αφόριζαν  ήρωες όπως ο εθνομάρτυρας Ρήγας Φεραίος, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και η Μπουμπουλίνα (ο Γρηγόριος Ε΄ διέταξε: «μηδείς εκκλησιάσοι αυτήν η αγιάσοι η θυμιάσοι η αντίδωρον αυτή διδώ¨, 1820). Αν οι ήρωες αυτοί υπάκουαν στα προδοτικά κηρύγματα εθελοδουλείας, σήμερα δεν θα υπήρχαμε ως έθνος. Η σύνδεση του Ευαγγελισμού με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα είναι μύθος που καλλιέργησε η εκκλησία για να οικειοποιηθεί την απελευθέρωση του έθνους. Απέκρυψε  από τους πιστούς την απαγόρευση της διάδοσης των ιδεών ελευθερίας,  ισότητας και δικαιωμάτων του ανθρώπου, τον πόλεμο κατά του ελληνικού παρελθόντος και των φυσικών επιστημών (η ίδρυση Πανεπιστημίου στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος επικρίθηκε από την Εκκλησία που επέπληξε τον ιεροκήρυκα ο οποίος παραβρέθηκε  στην τελετή έναρξης, με το επιχείρημα ότι «οι χριστιανοί ιδίως οι ιερείς δεν πρέπει να σπουδάζουν, αλλά να αφοσιωθούν στην επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος»).  Όσο  και να  αντιλέγουν κάποιοι, τα γραπτά μένουν και μαρτυρούν τον προδοτικό ρόλο πολλών ηγετών της εκκλησίας στα χρόνια της σκλαβιάς.  Για τη φιλότουρκη πολιτική του το Πατριαρχείο διατήρησε τα προνόμια του ως το 1924 που καταργήθηκαν από τον Κεμάλ.  Η εκκλησία που καυχάται ότι έχει το δικαίωμα να συγχωρεί αμαρτίες σ’ εκείνους που μετανοούν, δεν παραδέχεται η ίδια τα δικά της χοντρά λάθη, για τα οποία ποτέ δεν μετάνιωσε.

Εκκλησία και κορωνοϊός

Το 2020 μπήκε δυσοίωνο για την Ελλάδα. Τα μεγαλύτερα κακά που μας έφερε είναι για την ώρα η προσπάθεια των Τούρκων να εισβάλουν από τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα με δούρειο ίππο τους μετανάστες, ο εμφύλιος που υποδαυλίζεται από τα κόμματα κάθε φορά που προκύπτει σοβαρό εθνικό ή κοινωνικό θέμα και η πανδημία του κορωνοϊού που έφτασε κι εδώ από τις 26 Φεβρουαρίου. Το θέμα του κορωνοϊού και η αντιμετώπισή του από την Εκκλησία, της οποίας η Ι. Σύνοδος απεφάνθη στις 9 Μαρτίου ότι η θεία κοινωνία, ακόμη και εν μέσω πανδημίας, συνιστά  έμπρακτη κατάφαση αυτοπαράδοσης στον Ζώντα Θεό, και  φανέρωση αγάπης που διώχνει το φόβο… έδωσε αφορμή για δυνατά κονταροχτυπήματα  πιστών και άπιστων στο ΄Ιντερνετ.  Ένας πιστός προτρέπει: «Ας αποδείξουμε στους άθεους ότι δεν κολλάμε τίποτε!» Και κάποιος του απαντά: «Αν αρρωστήσετε, να πάτε στην εκκλησία να σας κάνει καλά!» Άλλος επιχειρηματολογεί ότι: «Ο πιστός που κοινωνεί έρχεται σε επαφή με χιλιάδες αντικείμενα και ανθρώπους εν δυνάμει φορείς μικροβίων και ιών. Η πιθανότητα να κολλήσει κορωνοϊό είναι ίδια με την πιθανότητα να κερδίσει το τζόκερ.» Και παίρνει τις απαντήσεις: «Τον όρο εκθετική διασπορά τον έχεις ακούσει; Σε τι θα μειωνόταν η έννοια της μετάληψης, αν γινόταν με κουταλάκι και χαρτοπετσέτα μιας χρήσεως;» «Ένας δυνάμει φορέας οφείλει να μη γίνεται πολλαπλασιαστής διασποράς βασιζόμενος στις δοξασίες του.» Στους σχολιαστές που γράφουν ότι η θεία κοινωνία έχει αλκοόλ που σκοτώνει ιούς και βακτήρια, ένας σχολιαστής απαντά: «Οι μικροβιολόγοι λένε ότι για να εξοντωθούν οι ιοί πρέπει να μείνουν τουλάχιστον 20 λεπτά σε διάλυμα 70% αλκοόλης. Το κρασί της μετάληψης περιέχει 10-12% το πολύ αλκοόλη και η συχνότητα μετάληψης είναι περίπου ανά 15 δευτερόλεπτα, έτσι ο ιός προλαβαίνει να μεταδοθεί από τον ένα πιστό στον άλλο». Συνήθη επιχειρήματα των πιστών είναι ότι: «οι ιερείς καθημερινά μεταλαμβάνουν ασθενείς και κατόπιν κάνουν κατάλυση (πίνουν το υπόλοιπο) και δεν παθαίνουν τίποτε.», «Η θεία κοινωνία είναι ο ίδιος ο Χριστός, γι αυτό δεν μεταδίδει μικρόβια.», «Η πίστη  κάνει θαύματα. Παράδειγμα ο ιερέας που κοινωνούσε τους λεπρούς στη Σπιναλόγκα, κι ενώ κατέλυε το άγιο ποτήριο, παρέμεινε υγιής.» , «Αν κάποιος κολλήσει τον ιό από τη θεία μετάληψη ή άπιστος θα είναι ή αμαρτωλός.» Κάποιος ακραίος δηλώνει με κυνισμό: «Η μόνη θεραπεία του κορωνοϊού είναι η επιβολή παγκόσμιας χριστιανικής κυβέρνησης με κύριο καθήκον τον εντοπισμό των αθέων, των αριστερών, των κιναίδων, των λεσβιών και εν γένει των ανωμάλων και την βιολογική εξόντωσή τους…». Απαντήσεις  όσον αφορά την κατάλυση μετά από κοινωνία ασθενών: «Η κατάλυση γίνεται στο νιπτήρα, το ξέρω από πρώτο χέρι.», «Γιατί  δεν έβαζαν τους λεπρούς στα μοναστήρια;",  "Δεν ήσουν μπροστά να δεις τι έκανε ο παπάς με τη θεία κοινωνία.» «Αυτά να τα πεις στους παπάδες στην Ηλεία που είναι σε καραντίνα με πυρετό.», «Η λέπρα είναι μυκοβακτηρίδιο και μεταδίδεται με στενή επαφή και ρινικά σταγονίδια.  Ο κορωνοιός μεταδίδεται με τον αέρα και δεν έχει συμπτώματα τις πρώτες 7-10 μέρες. Δεν ξέρεις ότι είσαι άρρωστος και κολλάς τους άλλους γύρω σου. Έτσι την πάτησαν οι προσκυνητές στους Αγίους Τόπους. Όταν πήγαν δεν υπήρχε επιβεβαιωμένο κρούσμα, αρρώστησαν όμως», «Παράξενο που ο Χριστός, ο νικητής του θανάτου, δεν προστάτεψε τους προσκυνητές. Όλοι άρρωστοι γύρισαν, μα εξακολουθούν να πιστεύουν.» "Ο πρώτος Έλληνας νεκρός από κορωνοϊό ήταν ένας 66χρονος που είχε κάνει εγχείρηση στην καρδιά και για την επιτυχία της είχε τάξει να πάει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Εκπληρώνοντας το τάμα του κόλλησε τον κορωνοϊό". Υπάρχουν και επιχειρήματα πιστών όπως: «80.000 και πλέον κρούσματα, 3000 νεκροί, καμιά 60αριά χώρες που έχει περάσει ο ιός, δεν νομίζω όλοι αυτοί να κοινώνησαν από το ίδιο κουτάλι», «Εδώ οι τούρκοι είναι προ των πυλών και οι άθεοι που δεν εκκλησιάζονται, φοβούνται μην κολλήσουν  και πάνε στη  κόλαση.». Και οι χιουμοριστικές  απαντήσεις: «Εσύ που σε περιμένει ο παράδεισος, βιάζεσαι να συναντήσεις το δημιουργό σου!», «Αφού πιστεύεις ότι δεν κολλάει, αν κολλήσω θα πάω σε όσες εκκλησίες μπορώ να κοινωνήσω πρώτος και να φιλήσω όλες τις εικόνες.», «Μην ακούτε τίποτα! Να κοινωνάτε 2-3 φορές την εβδομάδα. Θα λυθεί και το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό.», «Γρήγορα στις εκκλησίες και τον πρώτο που θα φταρνιστεί φιλήστε τον  άφοβα. Ο κύριος σας θέλει κοντά του. Όσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά, μπας και απαλλαγούμε από την ηλιθιότητα». «Η πίστη είναι σαν το χάπι, πρέπει να το καταπιείς αμάσητο.» Η απάντηση του μετριοπαθούς πιστού είναι: «Το ότι μας προστατεύει ο θεός δεν σημαίνει ότι θα πηγαίνουμε γυρεύοντας. Όταν ο διάβολος είπε στο Χριστό να πέσει από το ιερό, γιατί θα στείλει ο θεός τους αγγέλους να τον πιάσουν, ο Χριστός είπε: δεν πρέπει να πειράξεις τον θεό σου…».   Δεν λείπουν κι αυτοί που βλέπουν στην στάση της Εκκλησίας ιδιοτελή κίνητρα: «Όταν η Εκκλησία σε άτομα με επιβαρυμένο αναπνευστικό λόγω ηλικίας σερβίρει κοροναβάιρους και υπάρχει αυξημένη πιθανότητα θανάτου, άρα κηδείας, το λες και επιθετικό μάρκετινγκ.», «Αν εξετάσει κανείς τον ρόλο της ελληνικής εκκλησίας σαν επιχείρησης που λειτουργεί στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, η στάση της ήταν αναμενόμενη. Ένα κρατικοδίαιτο σώμα επαγγελματιών φρόντισε να προφυλάξει το βασικό προϊόν του, την πίστη, προσβλέποντας τόσο στο άμεσο κέρδος όσο και σε μελλοντικά έσοδα από την προώθηση του μπραντ νέιμ του… Σε πολιτικό επίπεδο η επίδειξη ισχύος απέναντι σε κρατικούς φορείς έδωσε το μήνυμα για το ποιος πραγματικά κυβερνά αυτή τη χώρα.» Αφορμή για πολλά χιουμοριστικά σχόλια έδωσε ο πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος που δήλωσε στις 6 Μαρτίου ότι ο μεγάλος αγιασμός είναι το μόνο φάρμακο κατά του κορωνοϊού και συνέστησε στους πιστούς να βάλουν αγιασμό σ’ ένα μπουκαλάκι και να ραντίζονται κι όταν τελειώνει να το συμπληρώνουν με νερό. Κάποιος σχολιαστής υπενθυμίζει ότι «Στις 19/1/2010 στο Ιρκούτσκ της Σιβηρίας  κατά τον εορτασμό των Θεοφανείων με το ρωσικό ημερολόγιο, 200 περίπου άνθρωποι παρουσίασαν συμπτώματα δηλητηρίασης ύστερα από κατανάλωση αγιασμού.». Άλλοι προτείνουν: «Δέχεται ο Αμβρόσιος να μολυνθεί με κορωνοϊό και μετά να  προσπαθήσει να γίνει καλά με αγιασμό;», «Να πάει να κοινωνήσει τον ασθενή που νοσηλεύεται στην εντατική στην Πάτρα και με το ίδιο κουτάλι να κοινωνήσει ο ίδιος παρουσία κάμερας.», «Να ψεκάσουμε με αγιασμό όλη τη χώρα και να κάνουμε εξαγωγή αγιασμού σε όλο τον πλανήτη... Το μόνο που χρειάζεται είναι να κρατήσουμε μυστικό το κόλπο με το συμπλήρωμα απλού νερού που ανάφερε.» Κι ένας συμπεραίνει: «Πέρασαν 50 χρόνια από το φιάσκο με το νερό του Καματερού. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.» !

Η αποδέσμευση από τις θρησκείες συνεπάγεται πρόοδο

Οι θρησκείες  διδάσκουν μύθους  σαν θεόπνευστες αλήθειες και αποκαλύψεις. Οι δύο κυριότεροι μύθοι πάνω στους οποίους οικοδομήθηκε η χριστιανική Εκκλησία είναι η παρθενογένεση και η νεκρανάσταση του Χριστού, αντιγραφές ειδωλολατρικών μύθων που δικαιολογούνται με τη θεωρία του «σπερματικού λόγου» (ύπαρξη σπερμάτων αλήθειας στην αρχαία μυθολογία και φιλοσοφία). Η Έμμα Γκόλντμαν (1869-1940) επαναστάτρια κατά της βίας από κάθε μορφής εξουσία, θεωρούσε τη θρησκεία έγκλημα κατά του ορθού λόγου και της προόδου, γιατί η επίδραση των θρησκευτικών μύθων εμποδίζει ακόμα και ευφυείς ανθρώπους να σκεφτούν ελεύθερα. Η ίδια σχολίασε ότι «ο Χριστός σε σύγκριση με άλλους μαχητικούς ιδεολόγους και ευαίσθητες γυναίκες, που βασανίστηκαν και πέθαναν για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και το γενικό καλό χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα, είναι ασήμαντος, αποτυχημένος και υπεύθυνος για όσα έγιναν στο όνομά του. Απλοί  θνητοί αντιμετώπισαν το θάνατο με γενναιότητα και πίστη στις ιδέες τους, χωρίς να προσδοκούν την αιώνια ευγνωμοσύνη των άλλων. Ο Χριστός μπροστά στους κατηγόρους του  δεν έδειξε  αξιοπρέπεια και πίστη στον εαυτό του, στις ίδιες του τις ιδέες. Η λύτρωση δια του σταυρού είναι χειρότερη από καταδίκη. Καταπλακώνει την ανθρωπότητα με το βάρος της ενοχής για το θάνατο ενός θεού. Το ευαγγέλιο αδιαφορεί σε κάθε προσβολή κατά της ανθρωπότητας. Η εξευτελιστική ηθική του είναι σκλαβιά και νεκρική αδυναμία. Δεν μπορεί να σηκώσει τα βάρη από τις πλάτες των ανθρώπων ούτε να τους απαλλάξει από το άδικο σύστημα. Αντιτίθεται στη ζωή και στη λειτουργία της φύσης. Είναι η συνωμοσία της σχιζοφρένειας ενάντια στη λογική,...»  Ο πιστός θεωρεί ψεύτικους τους μύθους των άλλων θρησκειών και αληθινούς της δικής του θρησκείας. Κρίνει τις άλλες με βάση τη λογική και απορρίπτει τη λογική, όταν ερευνά τη δική του θρησκεία. Μπερδεύει την ιστορία με τη μυθολογία, την επιστήμη με τον τσαρλατανισμό. Επωφελείται από την επιστημονική πρόοδο, αλλά θεωρεί ανώτερη την αντιεπιστημονική Βίβλο. Η πίστη απαιτεί απενεργοποίηση της αναλυτικής σκέψης. Η αναλυτική σκέψη, γνώρισμα των δημιουργικών ανθρώπων, βασίζεται σε νόμους της λογικής και σε επιστημονικές μεθόδους για επαλήθευση. Ακολουθεί την βήμα προς βήμα έρευνα για την αποκάλυψη της αλήθειας και τον έλεγχο της ορθότητας των θεωριών. Οι πιστοί στηρίζονται στο διαισθητικό και συναισθηματικό τρόπο σκέψης που δεν απαιτεί κοπιαστική προσπάθεια ανάλυσης του φυσικού κόσμου για να κατανοηθεί ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί.  Όταν ενεργοποιείται το αναλυτικό σύστημα σκέψης, υποχωρεί το διαισθητικό. Έτσι δικαιολογείται γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν τάση να πιστεύουν. Λειτουργώντας ενστικτωδώς δίνουν προβάδισμα στη διαίσθηση και το συναίσθημα. Αυτό βοηθά τις θρησκείες να επιβιώνουν και με όπλο το φόβο να επιβάλλουν κανόνες συμπεριφοράς και πεποιθήσεις απαγορεύοντας την κριτική. Εκείνοι που θα τολμήσουν να εκφράσουν διαφορετικές απόψεις χαρακτηρίζονται αιρετικοί. Εναντίον τους εξαπολύεται θανατηφόρο μίσος. Η ιστορία της εξάπλωσης των θρησκειών είναι γεμάτη φόνους και βασανιστήρια ακόμα και στην εποχή μας, που οι ισλαμιστές σε  Ιράκ,  Συρία,  Πακιστάν, Αφγανιστάν, Νιγηρία και αλλού  πολεμούν με λύσσα κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αφύπνισης. Παρά τους ειρηνικούς χαιρετισμούς (ειρήνη υμίν ή σαλάμ αλέκουμ) και παρά τις δεήσεις υπέρ ειρήνης του κόσμου, οι θρησκείες επιβάλλονται με ιερούς πολέμους, όπως των σταυροφόρων ή των καθολικών με τους διαμαρτυρόμενους και πρόσφατα των τζιχαντιστών που πιστεύουν ότι σκοτώνοντας απίστους θα πάνε στον παράδεισο. Οι αφελείς εξαπατώνται με υποσχέσεις μεταθανάτιων απολαύσεων και απειλές αιώνιας τιμωρίας, φορτώνονται φόβους κι ενοχές κι αγοράζουν ελπίδες. Αναγκάζονται να εφαρμόζουν επικίνδυνα έθιμα (περιτομή, κλειτοριδεκτομή, νηστείες κλπ). Χάνουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους.  Αποδίδουν το κακό σε θέλημα του θεού ή  στις  «αμαρτίες» των ανθρώπων, αντί να ερευνούν τα πραγματικά αίτια, ώστε να τα καταπολεμήσουν. Γίνονται φορείς ρατσισμού, σεξισμού (διάκριση με βάση το φύλο) και σπισισμού (εκμετάλλευση ενός ζωικού είδους από άλλο). Θεσπίζουν νόμους μισογυνικούς και ομοφοβικούς. Αδιαφορούν για την κακομεταχείριση των ζώων, επειδή τα θεωρούν κατώτερα.. Νομίζουν πως είναι οι εκλεκτοί του θεού... Πόσα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης θα χρειαστούν άραγε για να ωριμάσουν οι άνθρωποι τόσο, ώστε να αποδεσμευτούν από τις θρησκείες και να δώσουν προτεραιότητα στην παγκόσμια ευτυχία και πρόοδο;

ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΕΣ;

Συνηθισμένη τακτική των πιστών είναι να βάζουν λόγια πίστης στο στόμα ανθρώπων που θεωρούνται αυθεντίες. Έτσι π.χ. προσπαθούν να  πείσουν με ανέκδοτα ότι ο Αϊνστάιν ήταν πιστός. Δυστυχώς γι αυτούς, ο Αϊνστάιν  έγραψε στην «Αυτοβιογραφία» του: «Από τότε που ήμουν αρκετά ώριμος για παιδί, με είχε εντυπωσιάσει η ματαιότητα των ελπίδων και των προσπαθειών που συμπαρασύρουν το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων σε έναν αγώνα δρόμου για τη ζωή (…) Την πρώτη διέξοδο  προσφέρει η Θρησκεία. Έτσι και εγώ -γιος άθρησκων Εβραίων- έγινα θρησκευόμενος, κάτι που σταμάτησα  στα 12 μου χρόνια. Με την ανάγνωση εκλαϊκευμένων επιστημονικών βιβλίων, δεν άργησα να πειστώ ότι πολλές από τις ιστορίες που διηγείται η Βίβλος δεν μπορούσε να είναι αληθινές. Αυτό είχε σαν συνέπεια να καταλήξω ένθερμος οπαδός της ελεύθερης σκέψης, συναρτώντας την καινούρια μου πίστη με την εντύπωση ότι οι νέοι εξαπατούνταν συνειδητά από το Κράτος με ψευδείς διδασκαλίες και αυτή η εντύπωση υπήρξε συγκλονιστική». Στο «Γράμμα στο φιλόσοφο Έρικ Γκούτκιντ, (3.1.1954) διευκρινίζει: «Η λέξη θεός δεν είναι για μένα τίποτα περισσότερο από την έκφραση και το παράγωγο της ανθρώπινης αδυναμίας. Η Βίβλος  είναι  μια συλλογή από σεβαστούς αλλά πρωτόγονους θρύλους, οι οποίοι είναι μάλλον παιδαριώδεις»!

Ο Βρετανός καθηγητής Μαθηματικών και θεωρητικής Φυσικής Στήβεν Χόκινγκ, που έφυγε από τη ζωή στις 14 Μαρτίου 2018,  δεν άφησε να θολώσει τη σκέψη του η μυοπαραλυτική αρρώστια που τον καθήλωσε στο αναπηρικό καροτσάκι από τα νεανικά του χρόνια. Στο  βιβλίο "Το Μεγάλο Σχέδιο", γραμμένο με τη συνεργασία του αμερικανού φυσικού Λέοναρντ Μλόντινοφ  διαπιστώνει ότι το Σύμπαν δε χρειαζόταν το θεό για να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει. Σχηματίστηκε με τη λογική των νόμων της φυσικής και εξηγείται από τις θεωρίες των χορδών που εντάσσονται στο πλαίσιο της θεωρίας -Μ, η οποία προβλέπει την ύπαρξη και άλλων συμπάντων, παραλλήλων προς το δικό μας, δημιουργημένων, όπως και το δικό μας, από το μηδέν ("αυθόρμητη δημιουργία"). Αν πρόθεση του θεού ήταν να δημιουργήσει την ανθρωπότητα, τότε όλοι αυτοί οι κόσμοι θα ήταν περιττοί. Στο διάσημο βιβλίο του "Το Χρονικό του Χρόνου" γράφει ότι "ένα διαστελλόμενο σύμπαν δεν αποκλείει τη δυνατότητα ύπαρξης θεού, βάζει όμως χρονικούς περιορισμούς στην παντοδυναμία του..." Ευτυχώς που  δεν έζησε στην εποχή της Ιερής Εξέτασης, όπως  ο Τζορντάνο Μπρούνο που τον έκαψαν οι ιεροεξεταστές στη Ρώμη το 1600, γιατί υποστήριζε ότι στο απέραντο σύμπαν υπάρχουν άπειροι κόσμοι.  Στην εποχή μας κάποιοι βρίσκουν ότι το θέμα έχει εξαντληθεί και είναι χάσιμο χρόνου η ενασχόληση με την αποκάλυψη της απάτης των θρησκειών,  λες και είναι αυτονόητο να την αντιλαμβάνεται κάθε άνθρωπος. Θα είχαν δίκιο, αν δεν εξακολουθούσε η πλύση εγκεφάλου και ο προσηλυτισμός με όλα τα σύγχρονα μέσα. Άλλωστε όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν το ίδιο επίπεδο ευφυΐας και μόρφωσης, ώστε να ανακαλύπτουν μόνοι τους την απάτη και να βρίσκουν επιχειρήματα που ανατρέπουν τις παράλογες θεωρίες. Άλλοι πάλι δεν έχουν πρόσβαση στη βιβλιογραφία που ασκεί κριτική στις θρησκείες, η οποία θα τους κάνει να προβληματιστούν. Ούτε γεννήθηκαν όλοι σε περιβάλλον που ευνοεί την αμφισβήτηση και την έρευνα. Γι αυτό, όπως οι διάφορες θρησκείες επιβάλλουν με την ανιαρή επανάληψη και τον ψυχαναγκασμό τα ξεπερασμένα δόγματά τους, έτσι και το ξεσκέπασμα της απάτης των θρησκειών θα πρέπει να συνεχίζεται χωρίς ανακωχή. Αυτοί που κατόρθωσαν να φτάσουν πιο γρήγορα στη γνώση, πρέπει να την μοιράζονται, για χάρη των ανθρώπων που χρειάζονται στήριξη και σοβαρά επιχειρήματα για να απεγκλωβιστούν.

ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

 Η Επιστήμη  αγαπά τα βιβλία και την έρευνα. Σέβεται την ελευθερία σκέψης και λόγου. Αμφισβητεί τα δόγματα. Επιτρέπει την ατομική πρωτοβουλία. Επιδιώκει την βελτίωση των συνθηκών και την παράταση της ζωής, την ανανέωση και βελτίωση παλαιών θεωριών, τη συνεχή εξέλιξη και την πρόοδο. Θαυμάζει την ευφυΐα. Διατυπώνει αξιώματα που επαληθεύονται πειραματικά.  Επιτρέπει στους «αιρετικούς» επιστήμονες να διαδίδουν ελεύθερα τις θεωρίες τους, που  συχνά  ανοίγουν νέους ορίζοντες, ανατρέπουν παλιές θεωρίες κι ανακαλύπτουν νέες γνώσεις, χρήσιμες στην ανθρωπότητα. Επιζητά τη συνεργασία επιστημόνων  κάθε εθνικότητας για ένα κοινό σκοπό.  Μόνο αρνητικό σημείο είναι ο κίνδυνος να γίνει κακή χρήση της τεχνολογίας από ασυνείδητους.

  Η  Θρησκεία  καίει  βιβλία και καταδικάζει την έρευνα. Θεσπίζει  δόγματα που απαιτούν τυφλή  πίστη. Απαγορεύει την κριτική, λογοκρίνει  και φιμώνει αυτούς που διαφωνούν, αφορίζει αυτούς που αμφισβητούν τα δόγματά της και τους καταδικάζει στο αιώνιο πυρ. Στο όνομα της θρησκείας διαπράττονται τα απεχθέστερα εγκλήματα. Επιβάλλει τη λογική και συμπεριφορά κοπαδιού (ποίμνιο, ποιμένες), τη στασιμότητα, την οπισθοδρόμηση, την προσκόλληση στο παρελθόν και τη στενόμυαλη αντίδραση σε καθετί το καινούριο, μέχρι να επικρατήσει. Επαινεί την ηλιθιότητα («μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»).  Απαξιώνει τη ζωή, λατρεύει το θάνατο. Φανατίζει, σπέρνει μίσος ενάντια στο διαφορετικό και αποτρέπει τη συνεργασία και την ενότητα.
Θρησκευτική και κοσμική εξουσία συνεργάζονται επιβάλλοντας τη θέλησή τους με τη βία και το φόβο.

Η αλήθεια είναι μία, ενώ οι θρησκείες πολλές. Το ψέμα έχει χίλια πρόσωπα. Στην επιστήμη δεν ισχύουν διαφορετικές απόψεις για το ίδιο αντικείμενο. Μόνο μία θα είναι σωστή, π.χ. «μια ορθή γωνία ισούται με 90 μοίρες». Οι απόψεις που δεν στηρίζονται στην παρατήρηση και σε λογικά επιχειρήματα, καταρρίπτονται, όπως καταρρίφθηκε η θεωρία για την επιπεδότητα της γης και το γεωκεντρικό μοντέλο. Κάθε άνθρωπος αναγνωρίζει τη δική του αλήθεια, όμως πέρα από τις διαφορές που χωρίζουν τους ανθρώπους, υπάρχουν συμπεράσματα γενικώς αποδεκτά, που προκύπτουν από την εμπειρία, την  κατανόηση των φυσικών δυνάμεων και  φαινομένων, τη μέτρηση και την εξαγωγή κανόνων, χωρίς τους οποίους δεν θα είχαμε επιστήμη και τεχνολογία. Αυτές είναι αλήθειες με παγκόσμια ισχύ και υπόκεινται συνεχώς σε έλεγχο, τροποποιήσεις ή  αντικατάσταση, όταν ανακαλύπτονται νέα στοιχεία. Δεν μοιάζουν με τις θρησκευτικές «αλήθειες», τα δόγματα - ταμπού, τα οποία απαγορεύεται να λογοκρίνεις γιατί θα κατηγορηθείς ως αιρετικός  και σε κάποιες περιπτώσεις π.χ. σε ισλαμικές χώρες, θα το πληρώσεις με τη ζωή σου. Πάντα η Εκκλησία αντιμετώπιζε με έχθρα την Επιστήμη, γιατί η δεύτερη χρησιμοποιεί ως εργαλεία τη λογική και την έρευνα, τα μέσα που ξεσκεπάζουν το ψέμα. Οι σύγχρονοι απολογητές  λένε ότι  το ρητό «πίστευε και μη ερεύνα», με ένα κόμμα μετά το μη, προτρέπει σε έρευνα. Αυτό μόνο ένας ημιμαθής ή απατεώνας μπορεί να ισχυριστεί. Για να δοθεί τέτοια ερμηνεία, πρέπει η προστακτική πίστευε να αναλυθεί σε 2 προτάσεις : είτε πιστεύεις, είτε όχι. Έτσι όπως είναι διατυπωμένη το μόνο που σημαίνει είναι «να πιστεύεις και να μην ερευνάς», εντολή της Γ΄ Οικ. Συνόδου του 431 («πίστευε τω θαύματι και μη ερεύνα λογισμοίς το γενόμενον»), του Ιωάννη Χρυσόστομου («πίστευε και μη πολυπραγμόνει», Λόγος στην Υπαπαντή, 74,19), του Μ. Βασιλείου, που θεωρούσε βλαβερή την επιθυμία για μόρφωση κ. α. εκκλησιαστικών ανδρών. (Σε ερώτηση, αν πρέπει να επιτρέπεται σε όποιον το επιθυμεί να μαθαίνει γράμματα, ο Μ. Βασίλειος απαντά ότι ο Απόστολος Παύλος λέει πως δεν   επιτρέπεται στον καθένα να κάνει αυτό που θέλει, γιατί είναι βλαβερό: «Εἰ παντὶ τῷ βουλομένῳ ἐπιτρέπειν δεῖ γράμματα μανθάνειν»: «Τοῦ Ἀποστόλου λέγοντος, Ἵνα μὴ ἃ ἂν θέλητε, ταῦτα ποιῆτε, ἐν παντὶ πράγματι τὸ κατὰ θέλησιν ἰδίαν αἱρετὸν ἐπιτρέπειν τινὶ βλαβερόν ἐστι·», Μ. Βασιλείου Ασκητικόν, ΣΤ΄)