Σχολιασμός του θέματος της αποτέφρωσης νεκρών

Το ζήτημα της καύσης των νεκρών έχει απασχολήσει αρκετά το ελληνικό διαδίκτυο. Καταρτισμένοι δογματικά σχολιαστές αποκαλύπτουν ότι η χριστιανική εκκλησία δεν έχει συγκεκριμένο κανόνα που ν’ απαγορεύει την καύση του νεκρού και ότι επιτρέπεται να γίνει η επικήδεια θρησκευτική τελετή και ν’ ακολουθήσει αποτέφρωση, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες. Οι πιστοί απαντούν με τη γνωστή φράση της Π. Διαθήκης «χους ει και εις χουν απελεύσει». Πρόκειται για την κατάρα του θεού στον πρωτόπλαστο, όταν τον καταδίκασε σε θάνατο εξαιτίας της παρακοής του. Κάποιος σχολιαστής παρατηρεί ότι οι χριστιανοί έχουν καταργήσει τους παλαιούς ιουδαϊκούς νόμους, π.χ. την περιτομή και τη διάκριση των τροφών σε καθαρές και ακάθαρτες, παραμένουν όμως προσκολλημένοι στο δόγμα της υποχρεωτικής ταφής. Όμως, αντιτείνει κάποιος άλλος, στον ιουδαϊσμό δεν συμβαίνει το απαισιούργημα που λαμβάνει χώρα στην πατρίδα μας με τις εκταφές που γίνονται μετά από 3 χρόνια, τις πρόχειρες ταφές  των σωμάτων που παραμένουν άλυωτα και τέλος το πέταγμα των οστών στο χωνευτήρι, όταν οι οικείοι σταματήσουν να πληρώνουν για τη φύλαξή τους στο οστεοφυλάκιο. Αυτή η μεταχείριση είναι προσβολή και ασέβεια στη μνήμη του νεκρού και όχι η καύση του σώματος. Στην αρχαία Ελλάδα εφαρμόζονταν και η ταφή και η καύση, όχι όμως η εκταφή, εκτός αν γινόταν για τιμωρία του νεκρού. Σχολιαστές  κατατοπισμένοι σχετικά με τα νέα δεδομένα προτείνουν λύσεις, όπως η «βιολογική-ενζυμική επιταχυνόμενη οργανική διάλυση» ή η δωρεά σώματος για την ιατρική έρευνα. Άλλοι βλέπουν από οικονομική σκοπιά το θέμα και υπολογίζουν πόσο συνάλλαγμα φεύγει στη Βουλγαρία για αποτεφρώσεις, με δεδομένο ότι για κάθε αποτέφρωση απαιτούνται τουλάχιστον 400 ευρώ. Οι περισσότεροι σχολιαστές πάντως επισημαίνουν ότι η επιμονή των εκκλησιαστικών κύκλων στην ταφή των σωμάτων και η έντονη αντίδραση στην καύση δεν οφείλεται σε θρησκευτικούς λόγους, αλλά σε οικονομικούς, εφόσον οι ιερείς έχουν μοιράσει σε τομείς τα νεκροταφεία και εισπράττουν αφορολόγητο χρήμα από νεκρώσιμες ακολουθίες, τρισάγια, μνημόσυνα τρίμηνα, εννιάμηνα, εξάμηνα κλπ., έτσι ώστε η εκμετάλλευση του ποιμνίου να συνεχίζεται και μετά θάνατο.

Σχολιασμός της επικαιρότητας

Έχουν πολύ ενδιαφέρον τα σχόλια που γίνονται πάνω σε θέματα θρησκευτικής φύσεως. Οι σχολιαστές χωρίζονται σε αδιάλλακτους και μετριοπαθείς των δύο πλευρών. Οι μετριοπαθείς είναι οι πιο κόσμιοι σχολιαστές. Οι θρήσκοι βασίζονται σε αυθεντίες και στο συναίσθημα και, όταν χάνουν την ψυχραιμία τους –πράγμα που συμβαίνει συχνά-, είναι επιρρεπείς σε απειλές, του τύπου «είσαι αιρετικός και θα πας στην κόλαση. Ο θεός θα σε τιμωρήσει. Θα δεις τι έχεις να πάθεις…», ενώ  παράλληλα προσπαθούν με βαρείς χαρακτηρισμούς να σπιλώσουν και να εξευτελίσουν το συνομιλητή τους. Οι άθρησκοι επιμένουν στη λογική αναίρεση των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Άλλοι χρησιμοποιούν επιστημονικά επιχειρήματα, ενώ άλλοι καταφεύγουν στο χιούμορ και την ειρωνεία. Για παράδειγμα, ο σχολιασμός της φράσης του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου: «ο ελληνικός λαός υπήρξε και θα υπάρξει πάντοτε ορθόδοξος», στις 15 Αυγούστου, στη «Μεγάλη Παναγία» Θηβών, προκάλεσε χιουμοριστικά σχόλια, όπως «και ο Λεωνίδας με τους 300 κάθε δεκαπενταύγουστο πήγαινε για προσκύνημα στην Τήνο…» και «όχι ρε μπάρμπα, …δεν ήταν πάντα ορθόδοξος ο ελληνικός λαός, παρά μόνο τα τελευταία 1700 χρόνια και ούτε θα είναι για πάντα. Τίποτε δεν κρατά για πάντα»! Αρκετά σχόλια  στρέφονται κατά της εκκλησίας που προσπαθεί να επιβάλλει τη θεοκρατία σε βάρος του λαού, που καλά – καλά δεν γνωρίζει τι σημαίνει να είναι ορθόδοξος (νηστεία, εξομολόγηση, πνευματικό βίωμα κ.λ.π.), αντίθετα βιώνει τη θρησκεία με παγανιστικό τρόπο. Π.χ. κάποιος ρωτά: «Όταν οι περισσότεροι δεν έχουν διαβάσει την αγία γραφή ούτε βαφτίστηκαν με τη θέλησή τους, πώς μπορεί να είναι χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι;». Πολλοί σχολιαστές εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τη χλιδή των μητροπολιτών και τη δίψα τους για προβολή και χρήμα. Κάποιοι μάλιστα νοσταλγούν την επιστροφή στη λιτότητα των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Αν θες να σφυγμομετρήσεις την κοινή γνώμη, παρακολούθησε σχόλια γύρω από επίκαιρα γεγονότα. Μην εμπιστεύεσαι τις στατιστικές που δημοσιεύονται προκειμένου να κρίνεις ποιες είναι οι επικρατέστερες απόψεις σ’ ένα μεγάλο δείγμα πληθυσμού πάνω σε θέματα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά. Οι επιθέσεις τρομοκρατών στην Ευρώπη με τελευταία αυτή που έγινε πρόσφατα στη Βαρκελώνη έβγαλαν πολύ θυμό και αγωνία στην επιφάνεια. Είναι διάχυτος ο φόβος του εξισλαμισμού της Ευρώπης από ορδές  μεταναστών παράνομων και μη που έχουν πλημμυρίσει τις χώρες της Δύσης και απαιτούν τη συμμόρφωση των Ευρωπαίων με το νόμο του ισλάμ ή αποφασίζουν να σκοτώσουν απίστους για να γίνουν μάρτυρες του Αλλάχ.  Λίγοι σχολιαστές τους δικαιολογούν λέγοντας ότι πρώτοι «ήρξαντο χειρών αδίκων» οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, που για το δικό τους συμφέρον εκπαίδευσαν και εξόπλισαν τους τζιχαντιστές και δημιούργησαν εστίες πολέμου στις πατρίδες τους και τώρα υφίστανται τα επίχειρα των πράξεών τους. Μερικοί πηγαίνουν βαθύτερα στο παρελθόν και θυμούνται τις χριστιανικές σταυροφορίες και τα δεινά της αποικιοκρατίας, για να δικαιολογήσουν το συσσωρευμένο μίσος των πρώην καταπιεζομένων. Σημαντική μερίδα συμπατριωτών μας  θεωρεί υπεύθυνο για την τρομοκρατία το Ισλάμ, που με βάση το Κοράνι προτρέπει τους μουσουλμάνους σε τζιχάντ, για την παγκόσμια επικράτησή του. Σ’ αυτούς απαντούν άλλοι ότι υπάρχουν και καλοί μουσουλμάνοι και υπενθυμίζουν την εποχή που ο Χριστιανισμός κατέπνιγε με την ίδια φονική βία τις αιρέσεις και τον παγανισμό. Όμως όλοι γενικά οι σχολιαστές καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, εφόσον στρέφεται εναντίον αθώων ανθρώπων που περπατούν αμέριμνοι στο δρόμο με τις οικογένειές τους ή κάνουν τα ψώνια τους ή διασκεδάζουν.     

Τι δεν υπολόγισε ο Πασκάλ.

Ο Μπλαιζ Πασκάλ, Γάλλος μαθηματικός και φιλόσοφος  του 17^ου αιώνα, ασχολήθηκε πολύ με τη στήριξη του χριστιανισμού. Ένα από τα επιχειρήματα στα οποία βάσιζε την πίστη του ήταν ότι ο πιστός σε κάθε περίπτωση  βγαίνει κερδισμένος. Αν υπάρχει θεός, κερδίζει τον παράδεισο. Αν δεν υπάρχει, δεν χάνει τίποτε. Ενώ ο άπιστος, στην περίπτωση που υπάρχει θεός, θα πάει στην κόλαση, επομένως θα χάσει τα πάντα.  Ο ευφυής μαθηματικός δεν υπολόγισε ότι κάθε θρησκεία και αίρεση θεωρεί αληθινό θεό μόνο τον δικό της και καταδικάζει κάθε άλλη εκδοχή. Επομένως θα έπρεπε να υπολογίσει ότι, αν ο θεός καταδικάζει την αίρεση του Γιανσενισμού στην οποία ανήκε ο Πασκάλ, όχι μόνο θα του έκλεινε την πόρτα του παράδεισου, αλλά θα τον μισούσε περισσότερο από ότι μισεί τους άθεους, όπως λένε οι θεολόγοι, περιγράφοντας τα αισθήματα του θεού για τους αιρετικούς. Εκτός από αυτό υπάρχουν κι άλλες αδυναμίες στο «στοίχημα του Πασκάλ», όπως ονομάστηκε αυτό το επιχείρημα. Όσον αφορά τον πιστό, είναι αλλαζονεία να θεωρεί δεδομένο τι πρόκειται να κάνει ο θεός. Άλλωστε, βλέπουμε στη Βίβλο να μετανοεί για τις αποφάσεις του και ν’ αλλάζει σχέδια, όπως στην περίπτωση του Ιωνά, που τον έστειλε να προφητέψει την καταστροφή της Νινευί κι έπειτα άλλαξε γνώμη και ματαίωσε την απόφασή του. Εξ άλλου ένας θεός, υπέρμαχος της ηθικής, δεν γίνεται να ευνοεί καιροσκόπους που οι πράξεις τους υπαγορεύονται από ιδιοτελείς σκοπούς. Και, τέλος, είναι ψευδές ότι ο θρησκευόμενος δεν χάνει τίποτε τηρώντας τους κανόνες της θρησκείας του. Χάνει ελευθερία, χρόνο, χρήματα,  ηρεμία,  αξιοπρέπεια, λογική... Ακολουθεί γελοία καθήκοντα και υπηρετεί ένα ψέμα, για να ωφελούνται απατεώνες και παράσιτα της κοινωνίας.