Επί των νεφελών του ουρανού

  Ο θεός της Βίβλου -και των χριστιανών επίσης- έχει το παλάτι του στον ουρανό –γι αυτό του λένε: «πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς».  Όταν θέλει να ξεσκάσει, βγαίνει και περπατά στα σύννεφα και στον αέρα, το λένε και οι ψαλμοί: «ο περιπατών επί πτερύγων ανέμων». Το ίδιο κάνει και ο μοναχογιός του, που αναμένεται εδώ και κάτι 2000 χρόνια να  έλθει «επί των νεφελών του ουρανού» για να κρίνει τον κόσμο. Και οι απόστολοί του χρησιμοποίησαν  το ίδιο εναέριο μεταφορικό μέσον για να παραστούν εγκαίρως στην κηδεία της Παναγίας. Τι καταπληκτικό θέαμα, χωρίς αερόστατο, χωρίς αεροπλάνο, χωρίς καν τα φτερά του Δαίδαλου και του Ίκαρου ή όργανα προσανατολισμού, οι εβραίοι χριστιανοί εγκαινίασαν τις ανθρώπινες πτήσεις με αυτόματο πιλότο, καθισμένοι –χωρίς να βουλιάζουν- πάνω σε αέριες μάζες συμπυκνωμένων υδρατμών της ατμόσφαιρας. Για φαντάσου τη στιγμή της καθόδου, τότε κυριολεκτικά ο ουρανός θα «έβρεχε παπάδες».  Με παρόμοιο θεαματικό τρόπο έπρεπε να κλείσει ο κύκλος της ζωής του Χριστού στη Γη  και να επισφραγιστεί με την ανύψωσή του στον παράδεισο πάνω σε ακτινοβόλο σύννεφο. Φαίνεται ότι ο παράδεισος βρίσκεται πέρα από τη στρατόσφαιρα, την ιονόσφαιρα και τις ζώνες βαν Άλλεν ή κάπου ενδιάμεσα. Αχ και να βρισκόταν εκείνος ο εφευρέτης που θα αξιοποιούσε χριστιανικά την ύπαρξη των νεφελών του ουρανού, για ν’ ανοίξει καινούριους ορίζοντες στην αεροπλοΐα και να μας γλυτώσει από το κυκλοφοριακό κομφούζιο!