ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Θε μου, γιατί τόσο κουτούς

Τους έχεις πλάσει τους θνητούς;

Κι αυτή τη σύντομη ζωή

Την κάνουν τόσο βαρετή;

Τι το βαλες το λογικό

Στ’ ανθρώπινο θηλαστικό

Αφού στη γη επικρατεί

Τ’ άδικο κι όχι η αρετή;

Είναι καημός θανατερός,

Π’ όλο νικά ο ισχυρός

Συντρίβεται ο ταπεινός

Κι αδιαφορεί ο ουρανός.

Ας υποθέσουμε

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει θεός και δημιούργησε τους ανθρώπους. Το βιβλικό κίνητρο της δημιουργίας είναι η ευχαρίστηση που του προξένησε η τελειότητα των δημιουργημάτων του («και είδεν ο θεός τα πάντα, όσα εποίησε, και ιδού καλά λίαν», Γένεσις Α΄31). Κίνητρο δηλ. ήταν η  δική του ευχαρίστηση και όχι η δική τους, όπως φανερώνει η τραγική εξέλιξη της ιστορίας, την οποία ως παντογνώστης γνώριζε καλά. Έκανε αυτό που κάνει ο άνθρωπος, όταν δημιουργεί έμβια όντα (απογόνους ή υβρίδια ζώων, είδη γενετικά τροποποιημένα, ράτσες κλπ) για ευχαρίστησή του, αδιαφορώντας για την τύχη και το μέλλον των όντων που δημιουργεί. Η ιδέα ενός θεού, που μόνος και παντοδύναμος μέσα στο απέραντο κενό, για να μη νιώθει μοναξιά, φτιάχνει όντα και σύμπαντα  για να παίζει  σαν παιδί μαζί τους, μοιάζει με την ιδέα του Χρόνου, που είναι κατά τον Ηράκλειτο παις πεσσεύων, δηλ. παιδί που παίζει πεσσούς, ζάρια. Αυτός ο θεός δεν είναι τέλειος κι ας πασχίζουν οι θρήσκοι να στηρίξουν το δόγμα της απειροτελειότητας με την “κυκλική λογική”, που αυτοαναιρείται. 

  

Ένα ορφανό γατάκι

Αυτό το μωρό είναι το ορφανό της φίλης γατούλας που χάθηκε, άγνωστο πώς,  φέτος το χειμώνα. Ήταν ένα ευγενικό και αφοσιωμένο πλάσμα, που με υποδεχόταν με χάδια και γουργουρητά κάθε φορά που κατέβαινα για ψώνια. Μακάρι να έχει υιοθετηθεί και να μην της έτυχε κάτι κακό.

Μια φίλη που έχασα πρόσφατα

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ

             

   Οι παροιμίες είναι το καταστάλαγμα της λαϊκής σοφίας και της πείρας της ζωής. Λακωνικές εκφράσεις,  γεμάτες σπιρτάδα, νόημα και υπαινιγμούς, έχουν προκύψει από βιώματα και παρατηρήσεις κι έχουν  αποκρυσταλλωθεί στο χρόνο και την παράδοση. Οι νεότερες γενιές, έχουν να διδαχθούν πολλά με τρόπο χιουμοριστικό, από το λαϊκό αυτό «πανεπιστήμιο» της ζωής. Ας δούμε, τι γνώμη έχει ο λαός για τους παπάδες και πόσο τους εκτιμά:

·                 Του παπά η κοιλιά είν’ αμπάρι, όπου και να μπεί, θα πάρει.

·                  Παπά παιδί, διαόλου εγγόνι.

·                   Αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας.

·            Κεφαλλονίτικος παπάς διαβάζει με σοφία, τα δώδεκα ευαγγέλια τα κάνει δεκατρία.

·                   Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.

·                    Τρελός παπάς σε βάφτισε.

·                    Το πολύ κυριελέησον κι ο θεός το βαριέται

·                    Ο παπάς πρώτα βλογάει τα γένια του.

    Τώρα που βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντ’ έξι.

    Αλλού ο παπάς κι' αλλού τα ράσα του.

    Όπου τεμπέλης και φαγάς, χωροφύλαξ ή παπάς.

    Αυτό είναι άλλουνού παπά ευαγγέλιο.

    Ο του βίου ναυαγός, ...του Υψίστου λειτουργός

ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ

Αν ψάχνεις νά 'βρεις το θεόσου
μην ξεγελάς τον εαυτό σου,
είναι κρυμμένος στο μυαλό σου.
Αφού πιστεύεις σαν αλήθεια
των θρησκειών τα παραμύθια
το ψέμμα σού ΄γινε συνήθεια.
Κι απ' τη θολή σου την παράνοια
βλέπεις ν' ανοίγουν τα επουράνια
και προσκυνούν τα χαϊβάνια.