Ο Πλάτων έκανε λάθη

Διασκεδαστικό δείγμα λανθασμένης ερμηνείας λέξεων από τον «Κρατύλο» του Πλάτωνα:

 Άνθρωπος:  αναθρεί ά όπωπε (συλλογίζεται όσα είδε)

Ψυχή: από το αναψυχή, ή επειδή  οχεί (μεταφέρει το σώμα) ή από το φύσιν έχει (συγκρατεί τη φύση)

Ουρανός: από το ορώ άνω

Ανήρ και ανδρεία: από το άνω ροή 

Εστία: από το εσσία= ουσία των πάντων ή  από το ώσις (ώθηση), ωσσία (αιτία κίνησης των όντων).

Ποσειδών: από το ποσίδεσμος: επειδή η θάλασσα είναι δεσμός των ποδιών του ή –αλλάζοντας το σ με λλ: ο πολλά ειδών (γνωρίζει πολλά) ή ο σείων, με προσθήκη του π και του δ, επειδή προκαλεί σεισμούς.

Ήλιος: άλιος στα δωρικά, επειδή αλίζει (συγκεντρώνει τους ανθρώπους) ή ειλεί (περιφέρεται γύρω από τη γη!) ή αιολεί (δίνει χρώμα σε ότι γεννά η γη).

Μην (μήνας) από το μείς- μειούσθαι, που δηλώνει μείωση.

Φρόνησις: φοράς και ρου νόησις ή φοράς όνησις.

Γνώμη: γονής (γέννησης) νώμησις (σκέψη)

Νόησις:  του νέου έσις (επιθυμία)

Επιστήμη: επεϊστήμη, επειδή η ψυχή έπεται (ακολουθεί τα πράγματα)

Αγαθόν: αγαστόν του θοού, επειδή τα όντα πορεύονται άλλα γρήγορα (θοά) και άλλα αργά

Δίκαιον: δια-ιόν (διέρχεται και διευθύνει το παν). Το κ προστέθηκε χάριν ευφωνίας.

Τέχνη: έξις του νου

Κακία: το κακώς ιόν

Δειλία: δεσμός λίαν (της ψυχής)

Αρετή: αειρήτη, αεί ρέει (η αγαθή ψυχή) και αιρετή (προτιμότερη)

Αισχρόν: αεισχορούν= αεί ίσχον τον ρουν (εμποδίζει πάντα την ροήν)

Βλαβερόν:  βουλαπτερούν= βουλόμενον άπτειν τον ρουν

Ζυγόν:  δυογόν=δυοίν ένεκα της δέσεως εις αγωγήν

Ανία: το εμποδίζον του ιέναι

Ηδονή: ηονή= προς όνησιν τείνουσα πράξις

Χαρά:  διάχυσις της ροής (της ψυχής)

Τερπνόν: έρπνουν, έρπει ως πνοή (στην ψυχή)

Ευφροσύνη: ευφεροσύνη, ευ συμφέρεται (η ψυχή)

Έρως: έσρος, εισρέει (στην ψυχή έξωθεν)

Δόξα: (επι)δίωξη της ψυχής

Αλήθεια: θεία άλη (περιφορά του όντος)

Ψεύδος: από το εύδειν (ησυχάζειν)

Ιστορία: ίστησι τον ρουν (σταματά τη ροή)

Αμάθεια: πορεία ομού με τον θεό  ......... 

Τις λανθασμένες αυτές ετυμολογίες δέχονται οι αρχαιόπληκτοι και οι θρησκόληπτοι, γιατί στηρίζουν τις εξωπραγματικές θεωρίες τους. Οι χριστιανοί συγγραφείς τις επαναλαμβάνουν στα συγγράμματά τους, αλλά  ο ίδιος ο Πλάτων  δεν ήταν σίγουρος γι αυτές, επειδή "τα ονόματα των πραγμάτων με τον καιρό αλλάζουν και καθείς τα ερμηνεύει κατά το δοκούν". Οι πλατωνικές παρετυμολογίες στηρίζουν τη θεωρία των ιδεών - αρχετύπων όλων των πραγμάτων, θείων οντοντήτων που υπάρχουν σ’ ένα ουράνιο τόπο, αθάνατες και αμετάβλητες. Και ο μεν Πλάτων δικαιολογείται για την άγνοια της ορθής ετυμολογίας, εφόσον στην εποχή του δεν υπήρχε επιστήμη της Γλωσσολογίας ούτε σοβαρή έρευνα γύρω από την ετυμολογία των λέξεων, οι σύγχρονοι όμως παρετυμολόγοι δεν έχουν καμιά δικαιολογία.

Διασκευάζοντας τον Νίτσε

Οι κατηγορίες του γνωστού φιλόσοφου εναντίον του χριστιανισμού έχουν στην εποχή μας αντίκρισμα στον ισλαμισμό. Ο ισλαμιστής  είναι  εξαρτημένος·  δεν ανήκει στον εαυτό του. Έχει ανάγκη κάποιος  να τον χρησιμοποιεί. Η πίστη του είναι μορφή αρρώστιας.  Ο παρασιτισμός,  πρακτική του Ισλάμ,  ρουφάει το αίμα, την αγάπη, την ελπίδα για ζωή· είναι η έχθρα του άρρωστου ενστίκτου που στρέφεται εναντίον της υγείας… η μεγαλύτερη συμφορά της ανθρωπότητας… Συμμαχεί με καθετί ηλίθιο, ξεστομίζει κατάρες κατά της ανωτερότητας του υγιούς πνεύματος. Κάθε ευθύς, έντιμος, επιστημονικός δρόμος προς την αλήθεια απορρίπτεται.… Είναι η άρνηση κάθε πραγματικότητας· η πιο υποχθόνια συνωμοσία κατά της υγείας, της ομορφιάς, του θάρρους, του πνεύματος, της καλοσύνης,  της ίδιας της ζωής.

O Aη Γιάννης ο Κυνηγός και ο Φιλόσοφος

Μια παρεξηγήσιμη επωνυμία (Μονή  Άη Γιάννη του Κυνηγού -  των Φιλοσόφων)

Ο ναός του Άη Γιάννη του Κυνηγού,  στα Γλυκά Νερά της Παιανίας, πάνω σε μια κορφή του Υμηττού, ανήκε στη «Μονή των Φιλοσόφων», που ονομάστηκε έτσι, γιατί κατά τη Φραγκοκρατία  κατέφυγαν εκεί μοναχοί από τη Μονή Φιλοσόφου Δημητσάνας του Νομού Αρκαδίας. Κτίστηκε στα τέλη του 12^ου - αρχές 13^ου αιώνα στη θέση παλαιοχριστιανικού ευκτήριου οίκου, κτισμένου πάνω σε ιερό του Απόλλωνα του 4^ου αιώνα π.Χ.  Η επωνυμία Μονή  Άη Γιάννη του Κυνηγού -  των Φιλοσόφων δεν υπονοεί ότι  ο Άη Γιάννης ήταν «κυνηγός των φιλοσόφων», όπως παρεξήγησαν κάποιοι, που θα μπορούσαν επίσης να παρεξηγήσουν και τη λαϊκή προσωνυμία «Άη Γιάννης ο αποκεφαλιστής», παραφθορά του «αποκεφαλισθείς» (=αυτός που τον αποκεφάλισαν).  Για το θέμα αυτό μας διαφωτίζουν  μαρμάρινες επιγραφές από το ναό που φυλάσσονται στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών και  επιστολή του Μητροπολίτη Αθηνών Μιχαήλ Ακομινάτου ή Χωνιάτη (1182-1222) προς τον ηγούμενο της Μονής, που αναφέρει το ονοματεπώνυμο «Βασίλειος Κυνηγός». Ο ηγούμενος Βασίλειος Κυνηγός αναφέρεται σε επιγραφή επιστυλίου από το τέμπλο της Μονής, του έτους 1205  ως «μοναχός με την επωνυμία φιλόσοφος» («ΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΟΥ ΠΙΚΛΗΝ») και  ήταν μέλος της οικογένειας των Φιλοσόφων στους οποίους ανήκε η Μονή Φιλοσόφου  της Δημητσάνας.  Αυτός ανακαίνισε τη Μονή και την αφιέρωσε στον Ιωάννη τον Πρόδρομο, στον οποίο είναι αφιερωμένη και η Μονή της Δημητσάνας. Τον διαδέχθηκε ο ανεψιός του Λουκάς ο Κυνηγός (αρχές 13^ου αιώνα).  Σε επιτύμβια επιγραφή του 1235 αναφέρονται ο Λουκάς ο Κυνηγός και ο Φιλόσοφος ως κτίτορες της Μονής. Από την επιγραφή συμπεραίνεται ότι ο Κυνηγός και ο Φιλόσοφος θάφτηκαν μαζί. Στους δύο αυτούς μοναχούς, τον Λουκά τον Κυνηγό και το Βασίλειο το Φιλόσοφο, οφείλει η Μονή την παρεξηγήσιμη επωνυμία του Άη Γιάννη του Κυνηγού - των Φιλοσόφων. Μετόχι της Μονής είναι το παλαιό εκκλησάκι  του Άη Γιάννη του Κυνηγού στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Πληροφορίες και βιβλιογραφία για το θέμα αυτό υπάρχουν στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Τι σημαίνει το όνομα Μαρία;

Μαρία είναι ο εξελληνισμένος τύπος του εβραϊκού Μίριαμ, που οι Εβδομήκοντα μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης μετέφρασαν με τον αραμαϊκό τύπο Μαριάμ. Συνήθως οι άνθρωποι δίνουν στα παιδιά τους ονόματα με θετικό και εγκωμιαστικό περιεχόμενο. Πολλά εβραϊκά ονόματα φανέρωναν κάποιο γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του ατόμου, όπως π.χ. το όνομα Μωϋσής σήμαινε –σύμφωνα με τους θεολόγους- "σωσμένος από τα νερά" και Βενιαμίν "υιός οδύνης", επειδή η μάνα του πέθανε πάνω στη γέννα. Για το όνομα Μαριάμ έχουν κυκλοφορήσει πολλές ερμηνείες:

1) Πίκρα, συγγενές με το όνομα Μερρά, μιας πηγής στην έρημο, που  ο Μωυσής  μετέτρεψε τα πικρά νερά της σε γλυκά. 

2)Οργή, ίσως για κάποια δυσάρεστη κατάσταση της εποχής γέννησης του παιδιού.

3) Παράπονο, πιθανώς για την προηγηθείσα στειρότητα

4) Ανυπότακτη, επιθυμητό γνώρισμα για το χαρακτήρα του παιδιού. 

5) Ποθητή,

6) Αγαπημένη του θεού

7) Δυνατή ή εύφορη (ετυμολογία από ρίζα της αιγυπτιακής γλώσσας).

8) Την ελληνιστική εποχή πολλοί Ιουδαίοι έδιναν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα. Όνομα ομόηχο με το Μαριάμ ήταν το ελληνικό Μαίρα= αστραφτερή, από το μαρμαίρω= αστράφτω, που με αναγραμματισμό γίνεται Μαρία. Μαίρα ονομαζόταν η κόρη του Προίτου και της Άντειας, μητέρα του Λοκρού.

9) Την εποχή της ρωμαϊκής κυριαρχίας οι Ιουδαίοι έπαιρναν λατινικά ονόματα, π.χ. ο Σαύλος έγινε Παύλος (ελάχιστος στα λατινικά). Ο άγιος Ιερώνυμος (342-420)  θεώρησε ότι το όνομα Μαρία προέρχεται από το λατινικό mare, γενική maris που σημαίνει θάλασσα και μάλιστα από την έκφραση στίλλα μάρις=σταγόνα θάλασσας ή στέλλα μάρις άστρο της θάλασσας (ο πολικός αστέρας, που οι ναυτικοί ονόμαζαν κυρά της θάλασσας). Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία το όνομα Μαρία σημαίνει στα λατινικά θαλασσινή, όπως και το Μαρίνα. Από την ίδια λέξη, mare, προέρχεται το ρωμαϊκό όνομα Μάριος (θαλάσσιος) και όχι  από το  Mars, Martis (Άρης),  που δίνει το όνομα Μάρτιος, του 3^ου μήνα του έτους, που ήταν αφιερωμένος στο θεό του πολέμου Άρη.