Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΣΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ;

Διαβάζοντας τη διδασκαλία του Ιησού στην Καινή Διαθήκη θα διαπιστώσεις ότι άλλα δίδαξε εκείνος και άλλα κάνουν οι αντιπρόσωποί του.  Δίδαξε τη φτώχεια και την ακτημοσύνη με το γεννηθεί σε σπήλαιο και να περιφέρεται άσκεπής και ανυπόδητος χωρίς μόνιμη κατοικία κηρύττοντας ότι οι πλούσιοι δεν θα μπουν στη βασιλεία των ουρανών. Σε κάποιον πλούσιο νέο που ήθελε να γίνει μαθητής του έβαλε όρο να μοιράσει πρώτα τα πλούτη του στους φτωχούς. Αντίθετα, οι εκκλησιαστικοί άρχοντες κτίζουν ναούς σαν παλάτια χλιδάτα, μαρμαρόγλυπτα ή ξυλόγλυπτα, με πανάκριβες τοιχογραφίες και εικόνες. Φορούν χρυσοποίκιλτα άμφια και μίτρες με πολύτιμους λίθους και θησαυρίζουν επίγειους θησαυρούς. Ο Χριστός δίδασκε ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς ούτε χρειάζεται κάτι από τους ανθρώπους. Αυτοί  τον φυλάκισαν στα μαυσωλεία τους και τον ζαλίζουν με βαρετές τελετουργίες, απορρίπτοντας την εντολή του να είναι η προσευχή σύντομη, ουσιώδης και όχι δημόσια (Ματθ. στ΄ 1-6) ούτε  φλύαρη περιττολογία (Ματθ. στ΄7-8), γιατί "το πολύ Κυριελέησον κι ο Θεός το βαριέται". Ήθελε τους μαθητές του να δρουν μέσα στον κόσμο και να μοιάζουν με φώτα που καθοδηγούν τους ανθρώπους ("Έτσι άς λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα...", Ματθ., ε 14-15) κι όχι να αποτραβιούνται σε μοναστήρια. Δεν απέφευγε τους "αμαρτωλούς", αλλά  καυτηρίαζε κάθε υποκριτή ηθικολόγο (Μαρκ., β΄16-17), ενώ οι αντιπρόσωποί του κατακρίνουν τους μικρούς και άσημους παραβάτες του ηθικού νόμου, αλλά σωπαίνουν, όταν ο παραβάτης είναι πρόσωπο ισχυρό, όπως π.χ. ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Καυτηρίαζε τον εγωισμό, όμως αυτοί είναι στα λόγια  ταπεινόφρονες και στην πραγματικότητα εγωιστές. Μια σειρά εντολών που κατάφωρα παραβιάζονται είναι: - Η αποφυγή του σκανδαλισμού των απλών ανθρώπων,(Μαρκ. θ 42) – Το να μη βρίζουν ούτε να μιλούν περιφρονητικά για κάποιον (Ματθ. ε΄22). -Η συγχωρητικότητα, η αγάπη και η ευεργεσία προς τους εχθρούς τους, (Ματθ. ε΄24, 43-48 κ.α.) -Η αποφυγή όρκου (Ματθ. ε΄34)   -Η αδιαφορία για την εξασφάλιση τροφής, ποτού και ένδυσης (Ματθ. στ΄25-34).  –Η διακριτική νηστεία, που γίνεται μυστικά ( Ματθ. στ΄16-17).  –Η καταδίκη της τυπολατρείας (Μαρκ., 3-13) –Ο χρυσός κανόνας «να συμπεριφέρεσαι στους άλλους, όπως θέλεις να συμπεριφέρονται οι άλλοι σε σένα».  –Η έμπρακτη ταπεινοφροσύνη που κάνει τους ηγέτες υπηρέτες των υφισταμένων τους, κατά μίμηση Χριστού. Από τη στιγμή που θα αναρριχηθεί κάποιος σε εκκλησιαστικό αξίωμα, έχει την αξίωση να τον υπηρετούν δουλοπρεπώς. Ο Χριστός θεράπευε αρρώστους, χόρταινε πεινασμένα πλήθη κι έλεγε στους μαθητές του ότι μπορούν να κάνουν θαύματα, αν διαθέτουν πίστη, έστω και λίγη, σαν ένα κόκκο σιναπιού (Ματθ. κα΄21-22). Είπε επίσης: "δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε" (Ματθ. ι΄7). Αυτοί με διάφορες προφάσεις κοστολογούν τα μυστήρια  μετατρέποντας την Εκκλησία σε κερδοφόρα επιχείρηση. Αν ο Χριστός ερχόταν ξανά και έβλεπε πώς εξελίχθηκε η διδασκαλία του πώς θα αντιδρούσε; Μάλλον θα άρπαζε ξανά το φραγγέλιο, όπως τότε, που έδιωξε τους εμπόρους από το ναό. Οι συνεχιστές του πρέπει εξ άλλου ν' αποδείξουν, αν πιστεύουν ("αυτά θα είναι τα σημάδια γι αυτούς που θα πιστέψουν: στο όνομά μου θα βγάλουν δαιμόνια από ανθρώπους, θα μιλήσουν ξένες γλώσσες, θα σηκώνουν με τα χέρια τους φίδια, κι αν πιουν κάποιο θανατηφόρο δηλητήριο, δεν θα τους βλάψει, σε αρρώστους θα βάλουν τα χέρια τους και θα γίνουν καλά.", Μαρκ. ιστ΄17-18). Υπάρχει όμως μια πλευρά της προσωπικότητας του Χριστού που δικαιολογεί  τη συμπεριφορά των αντιπροσώπων του. Στο τέλος της παραβολής των δέκα μνων (Λουκά ιθ΄11-27) κάποιος που συμβολίζει το Χριστό, αν και είναι ανεπιθύμητος στους πολίτες της πόλης του, γίνεται βασιλιάς και διατάζει: "τους εχθρούς μου που δεν ήθελαν να βασιλεύσω πάνω τους, φέρτε τους εδώ και σφάξτε τους μπροστά μου"! Στο κήρυγμά του οι πιστοί είναι τιποτένιοι δούλοι για το βασιλιά-θεό (Λουκά ιζ΄10), που έχει εξουσία να τους φυλακίζει και να τους παραδίδει στους βασανιστές (Ματθ. ιη΄24-35). Τους βάζει να εργάζονται με άνιση προς το μέγεθος της εργασίας αμοιβή (Ματθ.κ΄11-12). Απαιτεί να πολλαπλασιάζουν τα πλούτη του (παραβολή των ταλάντων). Ευνοεί το τραπεζικό σύστημα, για να τοκίζονται τα λεφτά του (Ματθ. κε΄27). Αναγκάζει ανθρώπους φτωχούς να γιορτάσουν το γάμο του γιου του αλλά τιμωρεί σκληρά όσους δεν είναι καλοντυμένοι (Ματθ. κβ΄12-13. Δίνει σε αυτούς που έχουν και αρπάζει από αυτούς που δεν έχουν (Ματθ. κε΄28-29). Επαινεί αυτούς που κάνουν κακοδιαχείριση ξένων χρημάτων και οικονομικές απάτες (Λουκά ιστ΄1-18).  Στηρίζει την εξουσία του στο φόβο και τον εξαναγκασμό. Θεωρεί τους ανθρώπους πρόβατα και κατσίκια (Ματθ. κε΄32-33). Το κήρυγμα υπέρ της δουλείας είχε θετική απήχηση στη δουλοκτητική ρωμαϊκή κοινωνία, που  κατέστειλε απάνθρωπα πολυάριθμες εξεγέρσεις δούλων με κυριότερη του Σπάρτακου (73-71 π.Χ) που κατέληξε στη σταύρωση 6000 δούλων κατά μήκος της Αππίας οδού. Ο Παύλος προτρέπει:  Προτίμα τη δουλεία, ακόμα κι αν μπορείς να γίνεις ελεύθερος: «δούλος εκλήθης, μη σοι μελέτω, αλλ’ ει και δύνασαι ελεύθερος γενέσθαι, μάλλον χρήσαι» (Κορινθίους, Ζ΄21) και  παρομοίαζε τα αφεντικά με το Χριστό  (Εφεσίους, ΣΤ΄, 5: «οι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου …ως τω Χριστώ»). Ο χριστιανισμός στερέωνε θρόνους τυράννων εκτρέφοντας στρατιές δούλων στην ψυχή και το σώμα με παραγγέλματα σαν κι αυτά: «ανέχεσθε γαρ εί τις υμάς καταδουλοί….. εί τις υμάς εις πρόσωπον δέρει» (Κορινθίους Β΄, ΙΑ΄, 20) και «δούλους ιδίοις δεσπόταις υποτάσσεσθαι, εν πάσιν ευαρέστους είναι, μη αντιλέγοντας…» (Προς Τίτο, Β΄9). Οι πιστοί - «δούλοι του θεού» εφαρμόζουν δουλικές συνήθειες: σκύψιμο της κεφαλής, προσκυνήσεις, γονυκλισίες, μετάνοιες, χειροφιλήματα, ταπεινωτικές εκφράσεις, όπως «σώσον με τον ανάξιον δούλον σου», «ικετεύομεν οι δούλοι σου», «αχρείοι δούλοι εσμέν»  κλπ., κολακείες όπως: «δέσποτα άγιε», «μακαριώτατε», «σεβασμιότατε», «αιδεσιμότατε», «θεοφιλέστατε», «αγιότατοι πατέρες», που συχνά απευθύνονται σε χαμερπείς ανθρώπους, τύραννους με μίτρες και πατερίτσες χρυσές, ντυμένους με απομιμήσεις βασιλικών στολών χρυσοποίκιλτων, που δήθεν έχουν εξουσία να αναθεματίζουν και να καταδικάζουν σε αιώνιο θάνατο ψυχές συνανθρώπων τους. Αυτά αρμόζουν σε βαρβάρους και όχι στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και την αληθινή εκκλησία, του δήμου κι όχι των δεσποτάδων. Ο Παύλος έπλεξε το επαίσχυντο εγκώμιο της δουλείας, γεγονός ύποπτο για τις σκοπιμότητες που υπηρετούσε: «Kάθε άνθρωπος ας υποτάσσεται σ’ εκείνους που κατέχουν ανώτερες εξουσίες. Δεν υπάρχει εξουσία που να μην προέρχεται από το θεό. Οι εξουσίες που υπάρχουν έχουν ταχθεί από το θεό. Ώστε αυτός που αντιστέκεται στην εξουσία, αντιστέκεται στη διαταγή του θεού. Αυτοί που αντιστέκονται θα τιμωρηθούν. Οι  άρχοντες δεν αποτελούν φόβο για τα καλά έργα, αλλά για τα κακά. Θέλεις να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το καλό και θα κερδίσεις έπαινο από αυτή, γιατί η εξουσία είναι υπηρέτης του θεού που φροντίζει για το καλό σου. Εάν όμως κάνεις το κακό, να φοβάσαι. Δεν κρατά χωρίς λόγο μαχαίρι. Είναι υπηρέτης του θεού που οργίζεται και εκδικείται αυτόν που κάνει το κακό. Γι αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεσθε όχι μόνο από το φόβο της τιμωρίας, αλλά και επειδή το επιβάλλει η συνείδηση. Γι αυτό να πληρώνετε και τους φόρους. Οι άρχοντες είναι λειτουργοί του θεού αφιερωμένοι σ’ αυτήν την υπηρεσία. Δώστε λοιπόν σε όλους ό,τι οφείλετε, στον φοροεισπράκτορα τον φόρο, στον τελωνειακό το τέλος, σ’ αυτόν που πρέπει να φοβάστε,  τον φόβο, σ’ αυτόν που πρέπει να τιμάτε, την τιμή» (Προς Ρωμαίους, ΙΓ΄1-7). Και να σκεφτεί κανείς ότι εκείνα τα χρόνια βασίλευε ο Νέρων και πολλοί άρχοντες καταπίεζαν, αδικούσαν και θανάτωναν αθώους, έχοντας ασυλία χάρη στην εξουσία τους.  

Εξέλιξη της θρησκείας

Όσο εξελίσσεται μια θρησκεία, κερδίζει σε πνευματικότητα και ανεκτικότητα. Οι εξελιγμένες θρησκείες καταργούν τις βάναυσες εντολές (ανθρωποθυσίες, λιθοβολισμούς, ακρωτηριασμούς…) Η καθήλωση στο παρελθόν τρέφει τον εγκληματικό φονταμενταλισμό. Η θρησκευτική μανία οδηγούσε κάποτε τις μαινάδες σε παράκρουση και κατακρεουργούσαν ανθρώπους. Η ίδια μανία οπλίζει τους σύγχρονους τζιχαντιστές που διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα για να επιβάλουν τον ισλαμικό νόμο. Ο χριστιανός του 13^ου αιώνα θεωρούσε το σώμα του αμαρτωλό. Σήμερα θεωρεί καθήκον να το περιποιείται και δε φοβάται ν’ απολαμβάνει τις χαρές της ζωής. «Μια ανάγνωση των ευαγγελίων με το παλιό πρίσμα δεν μπορεί να ισχύσει για το σύγχρονο άνθρωπο» (Στ. Ράμφος, «Το Μυστικό του Ιησού»).  Ο ανθρωποκεντρικός πολιτισμός εξημερώνει τη θρησκευτική βαρβαρότητα. Η Δυτ. Εκκλησία μετανιωμένη για το φονικό παρελθόν της, υιοθετεί πλέον τις επιστημονικές ανακαλύψεις όπως π.χ. τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, το 1951. Έχει αντιληφθεί ότι πρέπει να εξελιχθεί έστω και καθυστερημένα, για να επιβιώσει. Σε περιόδους παρακμής γίνεται παλινδρόμηση στη δεισιδαιμονία, όπως συνέβη με το κίνημα της «Νέας Εποχής» για μια παγκόσμια θρησκεία με λίγο απ’ όλα (μαγεία, αστρολογία, κάρμα, μετενσάρκωση, ρέι κι, τσάκρα κλπ) που ασπάζονται αιρετικές ομάδες (σαϊεντολογία, σφαιρική αντιληπτικότητα κ.α.) τάζοντας στους οπαδούς τους πολύπλευρη βελτίωση, ενώ τους αποχαυνώνουν με δεισιδαιμονίες. «Δεν χρειάζεται να είμαστε στραμμένοι στο παρελθόν και να υποδουλώνουμε το μυαλό μας σε λόγια που ειπώθηκαν πριν από πολλούς αιώνες … Όλη αυτή η γνώση είναι αυθαίρετη. Πότε θα πάψουν να συσκοτίζουν το μυαλό μας οι σκιές του θεού; Πρόκειται για σχέση βίας και εξουσίας» (Μπέρτραντ Ράσσελ, Κείμενα για τη θρησκεία, εκδ. Scripta). Το 16^ο αιώνα ο Πολωνός Νικόλαος Κοπέρνικος φοβούμενος την Ιερή Εξέταση, έγραφε ανώνυμα ότι ο ήλιος βρίσκεται στο κέντρο του ηλιακού μας συστήματος. Η Εκκλησία προτιμούσε την άποψη του Πτολεμαίου, Έλληνα της Αλεξάνδρειας (2^ος αι. μ.Χ.) που ήθελε τη γη ακίνητη στο κέντρο του παντός, γιατί «είχε το πλεονέκτημα να αφήνει χώρο πέρα από την εξωτερική σφαίρα των άστρων για τον παράδεισο και την κόλαση» (Στίβεν Χόκινγκ, Χρονικό του Χρόνου). Ήταν εποχή που οι επιστήμονες δεν τολμούσαν να αμφισβητήσουν τις θρησκευτικές δεισιδαιμονίες. Ο  Άγγλος φυσικός Ισαάκ Νεύτων (1642-1727) έλεγε ότι ο θεός κατασκεύασε το σύμπαν σαν τεράστιο ρολόι, το κούρδισε στην αρχή του χρόνου και  επεμβαίνει πότε - πότε για να το συντηρεί. Ο ίδιος μελετώντας τη Βίβλο συμπέρανε ότι η Δευτέρα Παρουσία  θα γίνει το 2060 μ.Χ. Ο Γερμανός φιλόσοφος Εμμανουήλ Καντ (18^ος αι.) παραδεχόταν ότι ήταν αναγκαίο να αρνηθεί τη γνώση, για να κάνει τόπο για την πίστη   («Κριτική του Καθαρού Λόγου»). Όμως το 18^ο αι. οι θρησκευτικοί μύθοι αμφισβητήθηκαν χάρη στο Διαφωτισμό που έδωσε βαρύτητα στην επιστημονική έρευνα και έστρεψε την προσοχή  από το θεό στον άνθρωπο. Ο Γερμανός υπαρξιστής φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε (1844-1900) κατηγόρησε το χριστιανισμό ότι  εφαρμόζει την ηθική του βαμπιρισμού με σκοπό «να ρουφήξει το αίμα της ζωής και να την κάνει αναιμική» κι έχει διαστρεβλώσει τις έννοιες θεός, αλήθεια, αληθινός κόσμος, πνεύμα, σωτηρία, αμαρτία, καλό και κακό… «Θεό» ονομάζει την  αντίθεση της ζωής και ό,τι πιο δηλητηριώδες υπάρχει.  «Αλήθεια», την πιο επιζήμια και υπόγεια μορφή ψεύδους. «Αληθινό κόσμο», την απαξίωση του μοναδικού κόσμου που υπάρχει... Το «πνεύμα» και  η «αθάνατη ψυχή» εξυπηρετούν την πρόθεση να καταστεί το σώμα ταπεινωμένο, αρρωστημένα άγιο, ώστε όλα τα σοβαρά ζητήματα της ζωής ν’ αντιμετωπισθούν με ανατριχιαστική ελαφρότητα. Η «σωτηρία της ψυχής» είναι μία κυκλική παραφροσύνη, κινούμενη αενάως από τους σπασμούς της μετάνοιας στην υστερία της λύτρωσης …Η «αμαρτία» επινοήθηκε για να μετατρέψει σε δεύτερη φύση τη δυσπιστία στα ένστικτα...  Ο Ρώσος «προφήτης» της αστροναυτικής, Κονσταντίν Τσιολκόβσκι (1857-1935) οραματιζόταν ότι «θα φτάσει η μέρα που η ανθρωπότητα θα συγχωνευθεί με το σύμπαν, θα γίνει αθάνατη και θα μετασχηματιστεί σε κοσμική ενέργεια.» Απέχουμε πολύ από την εκπλήρωση αυτής της προφητείας, ωστόσο αργά αλλά σταθερά η έρευνα του διαστήματος αποκαλύπτει μυστικά που διαλύουν πλάνες. Παλαιότερα επικρατούσε η άποψη ότι το Σύμπαν είναι στατικό και δημιουργήθηκε από έναν εξωσυμπαντικό θεό. Το 1929 ο αμερικανός αστρονόμος Χαμπλ απέδειξε ότι το σύμπαν διαστέλλεται. Τα δορυφορικά τηλεσκόπια ακτίνων γ έδειξαν ότι το κατακλύζει σκοτεινή ενέργεια και ύλη και ότι «διέπεται από τυφλές φυσικές δυνάμεις … χωρίς λογική, χωρίς δικαιοσύνη … χωρίς σχέδιο, χωρίς σκοπό, χωρίς καλό και κακό … τυφλό, ανελέητα αδιάφορο» (G. Kowalski). Η παρατήρηση αυτή κλόνισε το κοσμολογικό επιχείρημα για ένα θεό - πρώτη αιτία που κινεί το παν, αλλά «δεν αποκαλύπτει στη Βίβλο κανένα στοιχείο που να φανερώνει ευρύτερη γνώση του σύμπαντος που αυτός δημιούργησε» (Καρλ Σαγκάν, Αμερικανός αστρονόμος, Παραλλαγές της Θρησκευτικής Εμπειρίας). Οι ισχυροί  κρύβουν τη γνώση της ανυπαρξίας του θεού, γιατί θέλουν να τον υποκαταστήσουν. Στη θέση του έχουν βάλει τα συμφέροντά τους. Γνωρίζουν ότι σε κανένα δεν θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους και χρησιμοποιούν τις θρησκείες σαν εργαλεία. Υποδαυλίζουν τις θρησκευτικές διαφορές και υποκινούν εμφύλιους πολέμους στις χώρες που σκοπεύουν να εκμεταλλευτούν. 

Ευλογημένη μωρία.

"τοιοῦτοι γενώμεθα πρὸς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Κυρίου, οἷόν ἐστι τὸ παιδίον ἐν τοῖς μαθήμασι· μὴ ἀντιλέγον, μήτε δικαιολογούμενον πρὸς τοὺς διδασκάλους,πιστῶς δὲ καὶ εὐπειθῶς δεχόμενον τὰ διδάγματα".(Μ. Βασιλείου Ασκητικόν ΣΙΖ΄). 

 Ο Χριστός είπε ότι η βασιλεία των ουρανών ανήκει στα παιδιά και κάλεσε τους πιστούς να γίνουν σαν κι αυτά. Ο άνθρωπος στην παιδική ηλικία είναι ακόμη άπλαστος και ακαλλιέργητος. Το παιδί αγνοεί πολλά σημαντικά πράγματα και η άγνοια οδηγεί σε ευπιστία. Είναι επιπόλαιο και συχνά δείχνει αδικαιολόγητη σκληρότητα σε πλάσματα πιο αδύναμα. Δεν έχει μάθει ακόμα να κυριαρχεί στα πάθη (ζήλια, λαιμαργία, θυμό…) και αν δεν διδαχθεί πώς πρέπει να συμπεριφέρεται, τα κουβαλά και στην ενήλικη ζωή του. Η Εκκλησία προβάλλει το πρότυπο του παιδιού, γιατί υποχρεώνεται να πειθαρχεί  σε ό,τι το διδάσκουν και τέτοιους πιστούς θέλει, που κάνουν παιδαριώδη λάθη, για να υποστηρίξουν τις θρησκευτικές τους προλήψεις.  Παράδειγμα ο ισχυρισμός του Μ. Βασιλείου (330-379 μ.Χ.) ότι η βροντή προκαλείται πάντα από την πρόθεση του θεού να φοβερίσει τους ανθρώπους, ώστε να μην αμαρτάνουν (Προς Ευνόμιον, Γ). Η μόρφωση που πήρε ο Βασίλειος  στην Αθήνα  και κοντά στο φιλόσοφο Λιβάνιο, στην Αντιόχεια, του χρησίμευσε για να αποκτήσει ρητορική ευχέρεια στη φιλοσοφική επένδυση των χριστιανικών δογμάτων, κυρίως του δόγματος της αγίας τριάδας, αντί να τον αποτρέψει να επινοεί μυθολογικές ερμηνείες σε θέματα της «θύραθεν παιδείας», όπως τα φυσικά φαινόμενα και οι αιτίες που τα προκαλούν. Αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι γνώριζαν ότι η βροντή δεν έχει σχέση με θεούς και δαίμονες. Ο Αναξίμανδρος (610-547 π.Χ.) και ο Αναξαγόρας (500-428 π.Χ) είχαν εξηγήσει ορθολογικά το φαινόμενο αποδίδοντάς το στη δράση των νεφών και του ανέμου. Και πράγματι, όταν ο αέρας διαστέλλεται απότομα, δημιουργεί κύμα κρούσης που παράγει τον ήχο της βροντής. Το άγιο πνεύμα δεν αποκάλυψε την αλήθεια στο Βασίλειο και τον άφησε να πιστεύει ότι ο θεούλης εξαπολύει τις βροντές για να φοβερίζει σαν μπαμπούλας τους  ανθρώπους. Η επιστήμη ευδοκιμεί εκεί που υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες και πλεόνασμα χρόνου και πνεύματος. Τέτοιες συνθήκες απουσιάζουν από το χώρο της Εκκλησίας, η οποία ευνοεί τη δουλεία και χαρακτηρίζει τους πιστούς «αχρείους δούλους», που μόνο καθήκον έχουν την «σωτηρία της ψυχής». Η αγραμματοσύνη υμνήθηκε στο πρόσωπο των μαθητών του Ιησού ως θεάρεστη ιδιότητα. Ο Παύλος,  θεμελιωτής του Χριστιανισμού,  κήρυττε ως αληθινή σοφία την «δια Χριστόν μωρία». Ακόμη και σήμερα που η Επιστήμη έχει ανατρέψει τα θρησκευτικά δόγματα, οι πιστοί, ενώ καταβροχθίζουν τους καρπούς της γνώσης, δηλ. τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, καταδικάζουν την «κοσμική σοφία» ως σατανική. Η επιστήμη με όπλο τη λογική σκοτώνει τα παράλογα δόγματα που τρέφει η πίστη. Κάποτε η Εκκλησία έριχνε στην πυρά τους  επιστήμονες σαν αιρετικούς μαζί με τα βιβλία τους. Ο φόβος της Ιερής Εξέτασης υποχώρησε με τον περιορισμό της παντοδυναμίας των παπών και το ενδιαφέρον της αστικής τάξης για τις επιστήμες και τις ανθρωπιστικές σπουδές. Η Εκκλησία στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα ένιωθε για τις επιστήμες και τα γράμματα την ίδια αποστροφή με την Ιερά Εξέταση. «Το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους» απειλούσε ο Κοσμάς  ο Αιτωλός, που ήθελε τα σχολεία να υπηρετούν αποκλειστικά τη θρησκεία. Λόγιοι που αποπειράθηκαν να διδάξουν Φιλοσοφία, Λογοτεχνία, Μαθηματικά και Φυσική συνάντησαν λυσσαλέα αντίδραση. Ο Μεθόδιος Ανθρακίτης καθαιρέθηκε (1720) και η Ι. Σύνοδος έκαψε τα τετράδια των παραδόσεων του. Μάταια διαμαρτυρήθηκε με επιστολή του προς τους προκρίτους  Ιωαννίνων: «Δεν είναι εντροπή τους να ακούεται πως έκαυσαν Λογικήν, Φυσικήν, Ευκλείδην και Αριθμητικήν;» Οι αρχιερείς υποστήριζαν ότι η μελέτη του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Νεύτωνα και του Καρτέσιου, τα  τρίγωνα και οι λογάριθμοι φέρνουν αδιαφορία εις τα θεία ... Σήμερα φανατικοί ισλαμιστές κλείνουν σχολεία και πυροβολούν παιδιά που θέλουν να μορφωθούν στο Αφγανιστάν και τη Νιγηρία. Χάρη στην πρόοδο του Δυτικού πολιτισμού ο χριστιανικός Μεσαίωνας υποχώρησε, αλλά στις ισλαμικές χώρες επικρατεί  σκοταδισμός που  απειλεί και τη Δύση. Στο Διαδίκτυο υπάρχουν πολλοί διάλογοι μεταξύ των υποστηρικτών της πίστης και των οπαδών της λογικής. Υπάρχουν μάλιστα πιστοί που υποστηρίζουν ότι η πίστη δεν συγκρούεται με την επιστήμη. Πάνω-κάτω οι διάλογοι αυτοί κινούνται στα εξής πλαίσια:

Πιστός: -Η Αγία Γραφή περιέχει θεόπνευστες αλήθειες …

Άπιστος:  –"Αλήθειες" εννοείς τα δόγματα της επίπεδης Γης, το γεωκεντρικό σύστημα, το αναλλοίωτο των ειδών, της 5000 ετών ηλικίας του κόσμου κ.λπ;  Μόλις το 1980 ο πάπας Ιωάννης – Παύλος  παραδέχτηκε ότι η Γη κινείται. 

Π: -Η επιστήμη λέει ότι τα θεμελιώδη συστατικά της ύλης δομούν το σύμπαν από ένα υποκβαντικό επίπεδο,  δηλ. «εκ του μη όντος» που λένε οι Γραφές. 

Α: -Τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα. Η ύλη προκύπτει από τις διακυμάνσεις του ψευδοκενού  και  είναι αυθύπαρκτη και αιώνια. Αλλάζει μόνο μορφές.

Π: -Για να δημιουργηθεί ο κόσμος είναι απαραίτητη μια πρώτη αιτία,  ο θεός.

Α:- Γιατί να μην είναι η Φύση αιτία του εαυτού της; Ο θεός διπλασιάζει το πρόβλημα (πρόβλημα της ύπαρξης του θεού – πρόβλημα της δημιουργίας του κόσμου).

Π: -Η πρόνοια του θεού συντηρεί και κυβερνά το σύμπαν.

Α: -Η κυριαρχία του κακού δείχνει ένα θεό αδύναμο, αδιάφορο ή ανύπαρκτο.

Π: - Η πίστη δίνει νόημα στη ζωή των ανθρώπων

Α: -Καθένας δίνει στη ζωή του το νόημα που θέλει.

Π: - Η πίστη δεν είναι θέμα λογικής. Είναι προσωπικό, εσωτερικό γεγονός.

Α: -Ο Καντ δεν μπορούσε ν’ αποδείξει με τη νόηση την ύπαρξη θεού, γι αυτό τη στήριξε στον α πριόρι (προ εμπειρικό) ηθικό νόμο, μέσα σ’ ένα κόσμο  ανηθικότητας.

Π: -Στο μεταπτωτικό κόσμο  κακό είναι η απουσία του καλού.

Α: -Και η αρρώστια είναι απουσία της υγείας. Αυτό δεν μας απαλλάσσει από τις συνέπειές της. Ο κόσμος  λειτουργεί με ζεύγη αντίθετων δυνάμεων: έλξη-άπωση, φως –σκοτάδι, ζωή-θάνατος, καλό-κακό  κλπ.. Το ιδανικό είναι να υπάρχει ισορροπία.

Π: - Ο θεός κυβερνά τον κόσμο και όλα εξαρτώνται από αυτόν.

Α:-Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης υπέθεσε ότι τα ζώα, αν μπορούσαν, θα ζωγράφιζαν τους θεούς τους όμοιους με αυτά. Οι άνθρωποι δημιούργησαν ανθρωπόμορφους θεούς. Κάθε πολιτισμός έφτιαξε τη θρησκεία του. Ο κόσμος της θρησκείας είναι αντανάκλαση του επίγειου κόσμου. Η ιδέα του θεού είναι υποκειμενική πλάνη

Π: -Η θρησκεία παρηγορεί τον άνθρωπο και μειώνει τη δυστυχία του

Α:-Η θρησκεία τρέφεται από τη δυστυχία του ανθρώπου. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει.

Π:-Υπάρχει αντίθεση ύλης-πνεύματος, ψυχής-σώματος, που το ένα αντιστρατεύεται το άλλο.

Α:-Η θεωρία της Σχετικότητας και η Μικροφυσική δείχνουν το μονισμό της ύλης. Η Κοσμολογία τη δομή και εξέλιξη ενός κόσμου που αναδύεται και αυτοδημιουργείται. Η Βιολογία  φανερώνει ότι ο άνθρωπος είναι βιολογικό= φυσικό ον με ψυχοσωματική ενότητα.

Π:- Στο θεμέλιο της θρησκείας μπορείς να οικοδομήσεις την ηθική.

Α:- Ένας άθεος μπορεί να είναι το ίδιο ηθικός με ένα πιστό. Η γνώση της αλήθειας λυτρώνει από αυταπάτες. Κάνει τους ανθρώπους να μην ελπίζουν σε μετά θάνατον δικαίωση και να μην απαξιώνουν τη μόνη υπαρκτή επίγεια ζωή για χάρη μιας άλλης ανύπαρκτης!

Χριστιανική ειδωλολατρία

Η λειψανολατρεία και ο φετιχισμός έγιναν πηγή δύναμης και πλουτισμού της Εκκλησίας. Οι λειψανολάτρες παραβαίνουν την εντολή να  προσκυνούν μόνο το θεό τους και προσκυνούν νεκρά κόκκαλα, κρανία και μουμιοποιημένα ανθρώπινα μέλη, άγνωστης προέλευσης, αρωματισμένα και φυλαγμένα σε χρυσές και ασημένιες θήκες. Άνθρωποι κατά τα άλλα φυσιολογικοί, πείθονται ότι προσκυνώντας πτώματα μπορούν να πετύχουν την εκπλήρωση των ευχών τους. Με την αυθυποβολή έχουν την ψευδαίσθηση ότι βιώνουν θαύματα. Η λατρεία τους  είναι λατρεία θανάτου. Κτίζουν τράπεζες ναών- τάφων του θεού πάνω σε λείψανα. Πίνουν και τρώνε συμβολικό αίμα και σώμα προσδοκώντας να λειτουργήσει ομοιοπαθητικά, σαν φάρμακο αθανασίας. Οι σκεπτικιστές δίνουν τα ρέστα τους, όταν σχολιάζουν την προσκύνηση ιερών φετίχ.  Στις 14 Μαϊου 2017 έγιναν δεκτά στην Αθήνα με τιμές αρχηγού κράτους λείψανα της αγ. Ελένης.  Τον Ιούλιο του 2017 τέθηκε σε προσκύνημα στο Αγρίνιο ένα κάστανο, βρασμένο από τον άγ. Παϊσιο. Τα σχόλια σε πολλούς ιστότοπους καυτηρίασαν τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα αυτών των εκδηλώσεων και την ευπιστία των ευσεβών («Η εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο. Όλα για την κονόμα!». «…Όλα αυτά τα λείψανα που περιφέρουν εδώ κι εκεί για να γεμίζουν το ταμείο είναι στην πραγματικότητα μετρητής βλακείας. Μετράνε πόση ακόμα αντέχετε, πριν σας σερβίρουν το επόμενο δάχτυλο του οσίου τάδε, τη φτέρνα του προφήτη δείνα, το ιερό σανδάλι, τα γυαλιά  κάποιου καλόγερου κτλ. κτλ.»). Άλλα σχόλια επισημαίνουν ότι η προσκύνηση λειψάνων είναι προχριστιανικό ειδωλολατρικό έθιμο, που έρχεται σε σύγκρουση με την αγία Γραφή  («Νεκρόφιλοι ειδωλολάτρες …», «…Σε ποιο σημείο μιλά η αγία Γραφή για ειδωλολατρική λατρεία οστών και άλλων υπολειμμάτων; …», «Τι γνώμη θα είχε ο Χριστός για τη λατρεία των λειψάνων; Εγώ λέω ότι θα έπαιρνε το φραγγέλιο…») [Πρέπει να προσθέσουμε ότι οι Έλληνες τιμούσαν τάφους και λείψανα ηρώων, ακόμη και προσωπικά αντικείμενα ανθρώπων, που τους αποθέωναν μετά θάνατον. Δεν κομμάτιαζαν όμως τα λείψανά τους ούτε τα εμπορεύονταν]. Κάποιοι σχολιαστές διαμαρτύρονται με την αγιοποίηση εγκληματιών («Όχι και αγία η σατανική αυτή γυναίκα (Ελένη) που με το γιο της σκότωσαν τόσους και τόσους μέσα από ραδιουργίες και ίντριγκες…»). Δεν λείπουν και τα χιουμοριστικά σχόλια, όπως «ούτε λόγος για τα κόκκαλα των τριών μάγων που ανακάλυψε στο τουρ των αγίων τόπων η 80χρονη Ελένη». «Παραλίγο να ανακαλύψει και τα ψαροκόκκαλα από τα αποφάγια  του γνωστού θαύματος».  «Αφού απέτυχαν όλοι να σώσουν τη χώρα, ας γίνει ένα κόμμα λειψάνων, μήπως και δούμε το θαύμα». «Ο λαός είναι ήδη ένα λείψανο».  Απολαυστικοί είναι και οι διάλογοι, σαν κι αυτoύς: - Κάποια στιγμή θα σου συμβεί κάτι και θα ξυπνήσεις…

-Εσείς να δούμε, πότε θα ξυπνήσετε…

-Ο θεός είναι μεγάλος

-Ο δικός μας είναι πιο μεγάλος

-Όποιος πιστεύει, να πληρώνει τους ρασοφόρους από την τσέπη του…

- Τι είσαι, μωρή, που κατακρίνεις τον κόσμο για τα πιστεύω του;
-Από τη στιγμή που δημοσιοποιείτε τη νεύρωσή σας, έχουμε δικαίωμα να σας κρίνουμε….

(απάνθισμα σχολίων από Πρόταγκον και Νιουζμπίστ , 14^ης Μαϊου 2017).
Οι χριστιανοί, από τον 4^ο αιώνα που άρχισε η ζήτηση θαυματουργών λειψάνων έπεσαν με τα μούτρα σε ανευρέσεις, εκταφές,  ανακομιδές, τεμαχισμούς και διανομές πτωμάτων. Σύνεργα βασανισμού εκτέθηκαν για προσκύνηση, όπως καρφιά, σταυροί, σχάρες, πέτρες από το λιθοβολισμό του Αγ. Στεφάνου ... και άλλα τέτοια. Αυτού του είδους η ειδωλολατρεία ανθεί και σήμερα. Παράδειγμα η προσκύνηση των γυαλιών και των πέδιλων του μοναχού Παϊσιου, των ψευδο- λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, του αγίου φωτός, των φιδιών της Παναγίας στην Κεφαλονιά, της παπικής εικόνας του Ευαγγελισμού στην Τήνο ... Είναι αδύνατο να κατανοήσουν οι πιστοί ότι δεν υπάρχουν θεοί και μαγικές λύσεις στα προβλήματά τους. Η ειδωλολατρεία επιζεί σαν θυσία και μετάληψη του Αμνού-Χριστού, εικονολατρεία, πανηγύρια που καταλήγουν σε κρεωφαγία και κρασοκατάνυξη και άλλα θρησκευτικά έθιμα. Τα ονόματα των εορτών  άλλαξαν, μα η ουσία παραμένει. Αν ρωτήσεις έναν απλό πιστό, τι ακριβώς πιστεύει, θα ανακαλύψεις έναν αιρετικό, που ερμηνεύει το χριστιανισμό με βάση τη δική του κοσμοθεωρία. Η πίστη του εκφράζεται με τον εκκλησιασμό στις μεγάλες γιορτές, το άναμμα κεριού ή καντηλιού, το θύμιασμα, το σταυροκόπημα κι άλλες παρεμφερείς εκδηλώσεις, άγνωστες στον αρχηγό της χριστιανοσύνης και τους συγγραφείς των ευαγγελίων. Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Ιουδαίοι και εφάρμοζαν τις εντολές του Μωυσή, γι αυτό ο Ιησούς είπε: «ει θέλεις εισελθείν εις την ζωήν, τήρησον τας εντολάς» (Ματθ., ιθ΄17). Αυτές τις εντολές οι χριστιανοί, υιοθετημένα τέκνα  των εβραίων «πατέρων» , τις έχουν αντικαταστήσει με  παγανιστικά έθιμα. Οι θρησκείες έχουν δώσει ιερότητα σε διάφορα αντικείμενα, σταυρούς, μισοφέγγαρα, πεντάκτινα άστρα, μετεωρίτες, βιβλία, εικόνες, σκεύη, λείψανα και άλλα συναφή. Στους πιστούς καλλιεργούν την ιδέα ότι τα αντικείμενα αυτά σώζουν από κινδύνους,  θεραπεύουν και γενικά  θαυματουργούν. Ο άνθρωπος, στην απελπισία του  παραμερίζει τη λογική και στηρίζεται πάνω σε μάταιες ελπίδες. Παραβλέπει πόσο ευάλωτα γίνονται τα ιερά αντικείμενα, όταν βρίσκονται στο έλεος αντιπάλων και πως δεν αντιδρούν όταν βεβηλώνονται και γελοιοποιούνται αυτά και οι λάτρεις τους. Αυτά έχουν ανάγκη προστασίας από τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος από αυτά. Το ιερότερο σκεύος των χριστιανών, το άγιο ποτήριο, που περιέχει τάχα το σώμα του  θεού, δεν έχει τη δύναμη ούτε τις μύγες ή τη μούχλα να αποφύγει ούτε τους αιρετικούς να ξεχωρίσει («Ὅρα οὖν μὴ μυῖαι ἐμπέσωσι εἰς τὸ ἅγιον ποτήριον, ἢ ἐξ ἀμελείας σου νοτισθῇ ἢ μοχλιάσῃ ἢ κονοπισθῇ, ἢ ἐγχειρισθῇ ὑπὸ αἱρετικῶν·»,  Μ. Βασιλείου, Περί καταστάσεως ιερέων). Ο σταυρός  που σύμφωνα με την υμνολογία είναι "όπλον αήττητον", πόσες φορές έχει κομματιαστεί και ποδοπατηθεί από αλλόδοξους, χωρίς να πραγματοποιήσει ένα μικρό θαύμα για παραδειγματισμό των ιερόσυλων, άσχετα αν τα συναξάρια και οι συγγραφείς θαυμάτων φλυαρούν περί του αντιθέτου.